Έχεις φύγει από τη θάλασσα καρφί για την ταβέρνα.
Έχεις χυθεί σαν γιαούρτι στην ψάθινη καρέκλα κι έχεις αναγκάσει τον σερβιτόρο μαζί με την υπόλοιπη παρέα να φέρει και δεύτερο μπλοκάκι για να χωρέσει την παραγγελία σας.
Εκεί λοιπόν που ακούς την κοιλιά σου να βγάζει ήχους προσμονής σαν δίσκο του Τερλέγκα που παίζει ανάποδα κι έχεις αρχίσει να σκίζεις το χάρτινο τραπεζομάντιλο από την ανυπομονησία σου, έρχεται η πρώτη παρτίδα.
Ευλογία! Αγαλλίαση! Γκολ που μπήκε στο 94’ έπειτα από σφυροκόπημα αντιπάλου, του οποίου οι παίκτες έπεφταν από το 12’ κάτω για καθυστέρηση! Και ξαφνικά… ξενέρωμα!
Διότι το μάτι σου πέφτει στις τηγανητές πατάτες. Και οι τηγανητές πατάτες (για κάποιον ανεξήγητο πούστη λόγο) είναι κομμένες στρογγυλές!
Σοβαρά τώρα, ρε μάστορα; Αλήθεια, κύριε ταβερνιάρη; Δηλαδή γιατί επεμβαίνεις στην ωραιότερη εικόνα του τραπεζιού; Γιατί χαλάς μια ολόκληρη μυσταγωγία;
Με ποιο δικαίωμα μου μετατρέπεις τις άγιες ράβδους χρυσού σε αδιάφορες ροδέλες; Ροδέλα να γίνει ο πάτος σου, κύριε ταβερνιάρη!
Ότι τι δηλαδή; Καινοτομία κι έτσι; Γκουρμεδιά; Διαφορετικότητα από τους άλλους τους… μπασκλάς που τις σερβίρουν ακόμα μακρόστενες; Σκατά στα μούτρα σου (συγγνώμη κιόλας, θα φάμε σε λίγο), κύριε ταβερνιάρη!
Καταρχάς οι ηλίθιες ροδέλες σου κολλάνε η μία στην άλλη. Για να μην τσιμπήσεις πεντάδυμα ή εξάδυμα πρέπει να αιχμαλωτίσεις τη μια και ν’ αρχίσεις εκτίναξη (υπό τον κίνδυνο προσγείωσης της πατάτας στο ντεκολτέ κυράτσας στο δίπλα τραπέζι).
Όχι ότι θα είχα πρόβλημα να κατεβάσω μονομιάς 5-6 ροδέλες μαζί -θα κάνω την κοιλιά μου πέτρα και θα τα καταφέρω- αλλά μη μας περάσουν και για λιγούρηδες.
Έπειτα μειώνεται δραματικά η ευελιξία παπάρας σε σάλτσες και συνοδευτικές αλοιφές.
Σε αντίθεση με την πλακέ απομίμηση, η ραβδοειδής πατάτα μπορεί να χωθεί σε οποιοδήποτε κενό του πιάτου. Και να καταδυθεί σε τζατζίκια ή τυροκαυτερές χωρίς τον κίνδυνο να ξεμείνει μέσα.
Άσε που υπάρχει και γευστικό θέμα με την πατάτα σε σχήμα ταφόπλακας. Αν είναι χοντροκομμένη, έχει πολύ «ψωμί» μέσα και χάνεται η αρμονική αναλογία αφρού-τραγανιστού που υπάρχει στην ορθόδοξα κομμένη πατάτα.
Αν είναι πολύ λεπτοκομμένη, θυμίζει τσιπς! Σε ρωτάω λοιπόν, κύριε ταβερνιάρη: Γιατί να θέλω να συνδυάσω το φαΐ μου με τσιπς;
Τι είναι, κλαμπ σάντουιτς σε επαρχιακό μπιτσόμπαρο που συνοδεύεται από βήξιμο μπουκαλιού κέτσαπ στην άκρη και καταναλώνεται υπό τις υστερικές κραυγές μάνας «Γιωργάκηηηηηηηη, στα ρηχά να σε βλέπω»;;;
Άμα ήθελα να φάω τσιπς, κύριε ταβερνιάρη, πήγαινα στο περίπτερο, δεν χρειαζόταν να ‘ρθω στο μπουρδελάκι σου.
Τετρακόσιες γεύσεις υπάρχουν, μέχρι και με γύρο χοιρινό έχουνε βγάλει. Θα ‘παιρνα τέσσερα σακουλάκια (και δυο κοακόλες 1 ½ λίτρο) να κρατσανίζω μέχρι να μουδιάσει η γλώσσα μου από την πάπρικα.
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν, κυρ ταβερνιάρη: Το μόνο που μπορείς να κάνεις με την τηγανητή πατάτα σου στο σχήμα που τη σερβίρεις είναι να τη χρησιμοποιήσεις σαν κίτρινη κάρτα.
Να τη βγάλεις αμέσως στον μάγειρα σου.
Kαι να του ξεκαθαρίσεις ότι την επόμενη φορά που θα προσβάλλει ένα από τα ιερότερα σχήματα στην ιστορία του φαγητού, θα τη βουτήξεις στο… κοκκινιστό πριν του τη δείξεις!