Αν πάτε Κυριακή να εξακριβώσετε τι μέρος του λόγου είναι αυτό το σουβλατζίδικο για το οποίο έχετε ακούσει τόσα, καλό είναι να έχετε σταμπάρει και κανένα άλλο μαγαζί στη Νέα Σμύρνη, γιατί εκτός από άπραγοι θα επιστρέψετε και νηστικοί…
Ο «Λευτέρης» βλέπετε, δεν ανοίγει ποτέ Κυριακή. Όχι γιατί διότι λόγω των Γραφών η ημέρα «είναι αφιερωμένη στο Θεό», αλλά γιατί είναι κλειστό το εργαστήριο που προμηθεύει την επιχείρηση με πίτες!
Και το πρώτο για το οποίο έχουν να καυχιούνται τα παιδιά και τα εγγόνια του «πρωτομάστορα» Λευτέρη είναι ότι εδώ και 65 χρόνια η πίτα δεν υπήρξε ποτέ λαδωμένη ή κατεψυγμένη…
Είτε πείτε στη Νέα Σμύρνη «Λεύτερης», είτε «Πρύτανης του σουβλακιού» είναι ένα και το αυτό. Το προσωνύμιο έχει ασφαλώς… ιστορικές καταβολές. Ο Λευτέρης Τσαϊρίδης ήταν αυτός που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 σύστησε στη Νέα Σμύρνη το τυλιχτό σουβλάκι.
«Παλικάρι, θα σου δείξω ένα προϊόν με το οποίο θα θρέψεις τη φαμίλια σου», του είπε ένας γνωστός του Αρμένης και η προτροπή έπιασε τόπο με το παραπάνω. Φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια ψησταριά και παίρνοντας μαζί του το καροτσάκι του τρίχρονου γιου του και ένα κουβούκλιο, ο Λευτέρης ξεκίνησε να διαλαλεί αρχικά ως πλανόδιος την πραμάτειά του.
Το εγχείρημα πήγε τόσο καλά που τρία χρόνια αργότερα, το 1956, άνοιξε το δικό του -ιστορικό πλέον- μαγαζί στην οδό Ομήρου και προϊόντος του χρόνου αναδείχτηκε σε… Πρύτανης.
Έως σήμερα η επιχείρηση παραμένει σε οικογενειακά χέρια και δικαιώνει σταθερά τη φήμη της, παραμένοντας προσκολλημένη στην παράδοση. Από τον Λευτέρη πέρασε στους γιους του και από αυτούς στα εγγόνια του, οι οποίοι προσφάτως άνοιξαν και δεύτερο κατάστημα στην Αργυρούπολη.
Η συνταγή, που είναι τελικά και το μυστικό της επιτυχίας, δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η τελειότητα της απλότητας. Το τυλιχτό δεν περιέχει μέσα ούτε πατάτες, ούτε τζατζίκι, όπως θέλει η «μοντέρνα» σχολή.
Εξυπακούεται ούτε λόγος για σως ή τυροκαυτερή, μολονότι το μαγαζί διαθέτει σπιτική τέτοια, όπως και τζατζίκι.
Όπως και να το παραγγείλεις, το τυλιχτό σου θα έρθει με ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό και αλατοπίπερο. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος. Στην πορεία όλων αυτών των χρόνων, στόχος είναι η ανάδειξη της γεύσης του κρέατος και της φρέσκιας, αλάδωτης πίτας.
Το μαγαζί δεν διαθέτει καν γύρο, καθότι το συγκεκριμένο είδος απαιτεί μια Α επεξεργασία. Οι επιλογές είναι καλαμάκι, μπιφτέκι, κεμπάπ και λουκάνικο. Ο «Λευτέρης» ποντάρει σταθερά στην εξαιρετική ποιότητα κρέατος που διαθέτει. Έχει τον ίδιο προμηθευτή εδώ και 50 χρόνια! Το ίδιο συμβαίνει με τον προμηθευτή στις πίτες, το εργαστήριο Αλεξάκη, με τον ιδιοκτήτη του οποίου υπάρχει χρόνια τώρα φιλία και κουμπαριά.
Όταν ο παππούς Λευτέρης ρωτήθηκε κάποτε από έναν πελάτη του για ποιο λόγο δεν φτιάχνει ντονέρ η απάντηση του ήταν… αφοπλιστική: «Δεν βάζω γιατί εδώ τρώνε τα εγγόνια μου…»
«Με το τζατζίκι κρύβουμε μυρωδιές και γεύσεις κρέατος. Φτιάχνουμε το παραδοσιακό σουβλάκι, είναι το ίδιο από το 1953 που ξεκίνησε ο παππούς. Δεν υπήρχε τζατζίκι τότε. Η πίτα είναι αλάδωτη και η ντομάτα και το κρεμμύδι ψήνονται μαζί με την πίτα και το κρέας στην ψησταριά», έχει δηλώσει ο εγγονός Λευτέρης.
Σύμφωνα δε με τον Κώστα, έναν από τους γιους του ιδρυτή, η ψησταριά είναι «ειδική πατέντα του παππού που ψήνει με κάρβουνο σε ιδανική θερμοκρασία το κρέας και την πίτα».
Ο πιο διάσημος θαμώνας του μαγαζιού ήταν ο Μάνος Κατράκης, ενώ ο Γιάννης Μαρκόπουλος και η Χαρούλα Αλεξίου είναι άλλοι δύο επώνυμοι που συμπεριλαμβάνονται στη σταθερή πελατεία. Το τυλιχτό του Λευτέρη δεν είναι μία ακόμα πίτα με σουβλάκι από τις άφθονες της πόλης, αλλά μία γαστρονομική πρόταση με τη δική της πατροπαράδοτη κουλτούρα.
Μια κουλτούρα που συνοψίζεται στο «Ποτέ την Κυριακή». Για αυτό και αν σε βγάλει ο δρόμος προς Νέα Σμύρνη μεριά, φρόντισε να μην εκείνη η -αφιερωμένη στο Θεό- ημέρα. Αλλά στο στομάχι σου και τον «Πρύτανη» Λευτέρη…