Ποιο είναι το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας; Είναι δεδομένο πως αν ρωτήσεις δέκα διαφορετικούς ανθρώπους από δέκα διαφορετικές περιοχές της πόλης θα πάρεις και ισάριθμες απαντήσεις. Άπαντες θα απαντήσουν αναφέροντας ένα σουβλατζίδικο της γειτονιάς τους.
Διότι μπορεί στην Ελλάδα να είμαστε τρελοί και παλαβοί με τα σουβλάκια (ή πιτόγυρα, ή τυλιχτά ή πείτε τα όπως θέλετε), μπορεί μόνο οριακά να μην τα τρώμε ακόμα και για πρωινό αλλά αυτή είναι και η μεγάλη γοητεία του: μπορείς να το βρεις οπουδήποτε, χωρίς να κοπιάσεις ιδιαιτέρως και ταυτόχρονα, οπουδήποτε μπορείς να το απολαύσεις με την ίδια ικανοποίηση. Άρα ποιος ο λόγος να ψαχτείς παραπάνω;
Η απάντηση στην τελευταία ερώτηση έρχεται από την Κάτω Κηφισιά και πιο συγκεκριμένα από ένα μικρό δρομάκι λίγο κάτω από την Εθνική Οδό. Κάπου εκεί βρισκόταν κρυμμένο το «Εν Αδάμες», ένα σουβλατζίδικο που όσοι το είχαν ανακαλύψει κατά τα χρόνια της λειτουργίας του μοιράζονται την περηφάνια αυτής της ανακάλυψης. Και μπορεί αυτό το κλειστό γκρουπ να μην το κάνει πολύ μεγάλο θέμα αλλά έχει να το λέει πως κατέχει τη γνώση για το ποιο έχει υπάρξει το καλύτερο σουβλατζίδικο όλης της Αθήνας.
Το «Εν Αδάμες» ήταν ένα μέρος που όποιος το ανακαλύψε ένιωσε αμέσως μια αντιφατική ανάγκη: από την μια να το μοιραστεί με όσους περισσότερους μπορεί, από την άλλη να κρατήσει για τον εαυτό του αυτή την ανακάλυψη για να αισθάνεται ξεχωριστός. Διότι τέτοια γεύση σε σουβλάκι δεν παίζει να την συναντήσουμε ξανά σε ολόκληρη την Αθήνα.
Το «Εν Αδάμες» άνοιξε το 2002 και έκλεισε πριν δυο χρόνια. Γέννημα – θρέμμα της μερακλίδικης διάθεσης του κύριου Πέτρου Σαρδέλη και της γυναίκας του, δύο μεγάλων μετρ του ψησίματος και της κουζίνας, το σουβλατζίδικο αυτό της Κάτω Κηφισιάς κατάφερε αργά και σταθερά να «χτίσει» ένα προφίλ που από τη μία προσαπίστηκε το ειδικό κλίμα που πρέπει να συναντάμε σε ένα σουβλατζίδικο με μια ταυτόχρονη αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ένα μέρος που είναι επίσης και κάτι πολύ ευρύτερο από απλά ένα μαγαζί που θα κάτσεις να φας γρήγορα – γρήγορα πριν φύγεις (όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σουβλατζίδικα).
Δεν είναι μόνο ο φρέσκος και λαχταριστός γύρος ή τα καλαμάκια χοιρινού και κοτόπουλου που εκτός από το ότι αποτελούνταν από ασύλληπτα υψηλής ποιότητας κρέας είναι και χειροποίητα, δεν είναι μόνο η γευστική ποικιλία σε επίπεδο γεύσεων καθώς οι φανατικοί του «Εν Αδάμες» χωρίζονται ανάμεσα σε εκείνους που αποθεώνουν το ψημένο κοτόπουλο παϊδάκι του και αυτούς που προσκυνούν το υπέροχο μπέργκερ των μόλις 4,5 ευρώ ή τα δύο μαγειρευτά φαγητά που σερβίρονται ανά μέρα.
Είναι κυρίως ότι, όταν καλοκαίριαζε, ένιωθες ότι δεν βρίσκεσαι σε κάποιο μαγαζί της Αθήνας αλλά σε κάποιο ορεινό νησιωτικό χωριό και αυτό είναι το πραγματικά ανεκτίμητο: η αίσθηση ότι βρίσκεσαι και ότι ταυτόχρονα δεν βρίσκεσαι στην Αθήνα!
Με τα τραπεζάκια έξω στην μεγάλη κατάφυτη αυλή να αποτελούν αντικειμενικά το πιο κομβικό κερασάκι στην τούρτα, το «Εν Αδάμες» υπήρξε το καλύτερο σουβλατζίδικο της Αθήνας και ας το γνώρισαν πολύ λιγότεροι από όσο του αντιστοιχεί. Οι φανατικοί υποστηρικτές του εδώ μάλλον θα συμφωνούσαν: σουβλάκι σαν αυτό μάλλον δεν θα ξαναφάμε στην Αθήνα.