Από όταν ήμουν πολύ μικρός, κάθε φορά που παραγγέλναμε στο σπίτι σουβλάκια, θεωρούσα δεδομένο ότι θα φάω τυλιχτό. Δεν σκέφτηκα ποτέ να πάρω απλά ένα καλαμάκι (ή σουβλάκι ή όπως το λέει ο καθένας τέλος πάντων, ας μην τα χαλάσουμε πάλι για το ποια είναι η σωστή ονομασία).
Μεγάλωσα με αυτή την άποψη και δεν παρέκκλινα ποτέ. Τυλιχτό και άγιος ο Θεός. Είτε με σος είτε παραδοσιακό με κεμπάπ, ντομάτα, κρεμμύδι και μπαχαρικά.
Ένα βράδυ πριν από 3-4 χρόνια, περπατούσα στον Κεραμεικό με φίλους και πηγαίναμε προς το θρυλικό Κεραμείο. Λίγες ώρες μετά που είχε ολοκληρωθεί η βραδιά, βγαίνουμε έξω για να φύγουμε. Όταν πηγαίναμε δεν πρόσεχα γύρω και δεν είχα παρατηρήσει ότι δίπλα στο Κεραμείο υπήρχε ένα μαγαζί που είχα ακούσει πιο πριν και μου έλεγαν όλοι πόσο πιο θρυλικό είναι.
Ήταν Παρασκευή βράδυ και θυμάμαι είχα εντυπωσιαστεί με τη μεγάλη ουρά που υπήρχε. «Ποιο είναι αυτό το μαγαζί ρε σεις και γίνεται τόσος χαμός; Α, ο Έλβις. Αυτός είναι ο περίφημος Έλβις που ακούω και ξανακούω;» είπα στην παρέα μου.
Ήταν μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσω γιατί όλοι μιλάνε για αυτό το μέρος. Πώς γίνεται ένα μέρος που δεν θα το βρεις πουθενά σοσιαλμιντιακά, που δεν αυτοπροωθείται, να έχει αποκτήσει τόσους φανατικούς φίλους μόνο με το word of mouth. Όσες φορές βρέθηκα να αναλύω μέσα μου κάτι τόσο πετυχημένο που βασίστηκε σε αυτό που προσφέρει και άφησε τον κόσμο να κάνει τη δουλειά, ήταν το ίδιο το προϊόν που πετύχαινε τα πάντα.
Το καλαμάκι του Έλβις είναι δίκαια τόσο φημισμένο. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο που υπάρχει στην Αθήνα. Ξέρω ότι μαγαζί που δεν κάνει πολλά πράγματα και εστιάζει σε συγκεκριμένα «πιάτα», θα τα κάνει σίγουρα πολύ καλύτερα από άλλα που σου κάνουν τυλιχτό σε διάφορες παραλλαγές, που έχουν πάρα πολλά κρέατα κτλ.
Εδώ θα βρεις τέσσερα καλαμάκια. Χοιρινό, κοτόπουλο, μπιφτέκι, λουκάνικο. Όλα τους ψημένα με έναν από τους μερακλήδικους και φίνους τρόπους. Δεν μπορείς να βρεις ψεγάδι στο κρέας που μπαίνει στο στόμα σου. Ζουμερό όσο δεν πάει, σκέτο λουκούμι και με τα απαραίτητα λιπάκια του που δημιουργούν μια αρμονία. Και στην εικόνα και στη γεύση.
Η στάνταρ παραγγελία στον Έλβις είναι δύο καλαμάκια, ένα χοιρινό κι ένα κοτόπουλο, ή ένα κοτόπουλο κι ένα κεμπάπ και θα χορτάσεις, δίχως να καταφύγεις σε υπερβολές. Γαστρονομικές και οικονομικές. Με 5 ευρώ είσαι κομπλέ στον τέλειο βαθμό.
Γιατί σου βάζουν και πατάτες με ψωμάκι συνοδευτικό, οπότε δεν πρόκειται να μείνεις με αυτό το μικρό κενό στο στομάχι που δεν ξέρεις πραγματικά αν χόρτασες ή όχι. Ξέρεις, αυτή τη μέτρια κατάσταση που θα ήθελες να φας ένα καλαμάκι ακόμα, αλλά σκέφτεσαι μήπως είναι υπερβολή.
Ο Έλβις είναι ιδανικός για τις μέρες που δεν θες να σαβουριάσεις, αλλά θες να παραγγείλεις απ΄έξω. Θα φας το κρέας του και δεν θα κάνεις καμία παρασπονδία. Ειδικά αν είσαι και τύπος που γυμνάζεται. Βέβαια αν είσαι τέτοιος, δεν ξέρω γιατί διαβάζεις εμένα και το Menshouse, αφού εδώ είμαστε όλοι μας κοιλιόδουλοι και σίγουρα θα παίρναμε τέσσερα καλαμάκια. Όχι τρία ούτε δύο φυσικά.
Από τότε που δοκίμασα πρώτη φορά Έλβις πέρασαν χρόνια, άνοιξε το 2016 στο Παγκράτι και μου έγινε ακόμα πιο εύκολο να τον προτιμώ. Έγινε πιο εύκολο σε πάρα πολύ κόσμο να τον μάθει και να τον κάνει ναό. Βράδια Παρασκευής και Σαββάτου ειδικά, μόνο αν πας από τις 7-8 θα βρεις μέρος να κάτσεις.
Σε μια εποχή που μια βόλτα από το e-food για παράδειγμα θα σου δείξει τουλάχιστον 2-3 νέα σουβλατζίδικα που άνοιξαν και έχουν στο μενού καλαμάκια, τυλιχτά, σκεπαστές, μερίδες, ποικιλίες, φεγγαρόπιτες, μπέργκερ, τορτίγιες, η δημοφιλία του Έλβις αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να αναζητάς το εξεζητημένο. Αρκεί ένα ποιοτικό κρέας, ένας καλός ψήστης και αυτός που θα σε προτιμήσει μια φορά, θα σε προτιμήσει και πολλές ακόμα.