Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη βουλιμία και στην μεγάλη επιθυμία να τρως απλά και μόνο για να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό. Κάτι καινούργιο που στην όψη και στο άκουσμα σε τραβάει, σε παρασέρνει σαν Σειρήνα. Θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία και όχι στην πρώτη. Όχι γιατί σώνει και ντε είναι αλήθεια. Αλλά γιατί ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Για κάποιο λόγο με θυμάμαι από μικρό να έλκομαι περισσότερο από την εικόνα και το όνομα ενός πιάτου παρά από την γεύση του. Αλλά και το ανάποδο. Να βλέπω κάτι που δεν με ψήνει ιδιαίτερα και να μην το ακουμπάω ποτέ. Να μην δέχομαι καν να αναφερθεί ως λέξη στο σπίτι μου.
Δεν θα σταθώ όμως σε κάτι που δεν μου αρέσει. Δεν θα είχε κανένα νόημα για σένα που με διαβάζεις. Αυτό που έχει νόημα είναι να σε ενημερώσω για κάτι που αξίζει να δοκιμάσεις. Κι αν δεν σου αρέσει, χρέωσε το στο Menshouse. Τόση είναι η σιγουριά ότι θα ξετρελαθείς.
Για όλους εμάς που η ζωή μας είναι ένα ντελίβερι γιατί δεν ξέρουμε να μαγειρεύουμε, τα σουβλατζίδικα έχουν περίοπτη θέση στις επιλογές μας. Απ΄αυτά ξεκινάμε και μετά πάμε σε πίτσες, μπέργκερ κτλ. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την απλότητα. Ένα τυλιχτό με το κρέας του, ντομάτα, κρεμμύδι, άντε και πάπρικα.
Τις περισσότερες φορές θέλουμε να στηλιτεύσουμε τα μη παραδοσιακά σουβλατζίδικα. Αλλά αν δεν υπήρχε κι αυτή η διαφοροποίηση ίσως να μην μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αυτό που προσφέρει το καθένα. Η Ψητοσυνάντηση στο Κολωνάκι και το Νέο Κόσμο δεν είναι το παραδοσιακό σουβλατζίδικο με την έννοια των επιλογών.
Έχει κανονικά τυλιχτά, έχει τσιαπάτα με υλικά τυλιχτού, έχει τορτίγια στην ίδια λογική, έχει σκεπαστές, έχει φεγγαρόπιτες. Μπορεί με όλα αυτά να έχεις μπουχτίσει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο εδώ. Ένα έδεσμα που προέρχεται από την παράδοση, έχει προσαρμοστεί στη λογική του σουβλατζίδικου και υπόσχεται να ικανοποιήσει τις πιο μερακλήδικες επιθυμίες σου.
Τούτη εστί η σαρικόπιτα. Η σαρικόπιτα δεν περιέχει μέσα της το κεφάλι του Ζήση Σαρικόπουλου. Όχι. Είναι μια τυρόπιτα από την Κρήτη που την καλύπτουν με μέλι. Η Ψητοσυνάντηση πάτησε πάνω σε αυτή τη λογική και έφτιαξε-φτιάχνει μια σαρικόπιτα που «επιπλέει» στις φαντασιώσεις κάθε λαίμαργου που σέβεται το στομάχι του και το όνομα του στην κοινωνία.
Έτσι το βλέπω εγώ. Και ο Τζόι Τριμπιάνι. Δεν είμαστε μεγάλοι στοχαστές, δεν τρέχουμε γρήγορα, αλλά διάολε, μπορούμε να φάμε. Γεμίζουμε περηφάνια όταν νιώθουμε ότι γνωρίζουμε μικρά γαστριμαργικά μυστικά. Η σαρικόπιτα δεν είναι μικρή και θα πάψει να είναι μυστικό τώρα που γράφω γι΄αυτήν. Αλλά δεν θα πάψει να είναι κάτι που δεν θα θες να μοιραστείς.
Τι είναι λοιπόν αυτό το έδεσμα που έχω σπαταλήσει τόσες λέξεις κι ακόμα δεν σου είπα. Πάμε τα βήματα ένα ένα. Στον πάτο του πιάτου μπαίνει μια μεγάλη πίτα κομμένη σε τρίγωνα. Από πάνω της απλώνονται σάλτσα ντομάτας, πιπεριές, γκούντα και μυρωδικά. Αυτά αναμειγνύονται με το κρέας που επιθυμείς. Γύρος, κεμπάπ, λουκάνικο, μπριζολοκάλαμο μεταξύ άλλων.
Αφού όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα όμορφο μείγμα που έχει και τη νότα του πικάντικου, καλύπτονται από πάνω με ψημένα πιτάκια. Σαν τζένγκα τοποθετημένα και δίχως τσιγκουνιές. Στόχος είναι να διατηρήσει τη ζέστη του το εσωτερικό. Οι πίτες το σκεπάζουν σαν κουβέρτα. Η αποκάλυψη είναι ακόμα πιο χορταστική. Ερωτεύσιμη. Καθώς τραβάς τα πιτάκια, βλέπεις το τυρί που έχει αγκαλιάσει τη σάλτσα να σηκώνεται λιωμένο και να ακολουθεί την πίτα στη στοματική κοιλότητα.
Δεν περιγράφω άλλο. Πάρε τηλέφωνο, παράγγειλε και αν έχω πέσει εντελώς έξω, είμαι στη διάθεση σου για διαπόμπευση!
Βρες όλες τις πληροφορίες εδώ.