Ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες που θα μπορούσε να σκεφτεί ένα διεστραμμένο μυαλό θα ήταν να τρως και να μη χορταίνεις.
Αλήθεια, πόσο χειρότερη κατάρα μπορείς να δώσεις σε κάποιον «εχθρό» από το να σαβουριάζει συνέχεια -ακόμα και το αγαπημένο του φαΐ- και να μπορεί ποτέ να νιώσει απόλυτα ικανοποιημένος;
Ένα πραγματικό μαρτύριο!
Ένα μαρτύριο που, αν το σκεφτείς, όλοι μας (σε μικρότερο βαθμό βέβαια) το περνάμε με κάποια φαγητά.
Διότι δεν έχει σημασία αν είσαι κοιλιόδουλος ή λιτοδίαιτος. Αν το φαΐ είναι απλά μια ανάγκη για να επιβιώσεις ή ο απόλυτος σκοπός της ύπαρξής σου.
Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα πιάτα, κάποιες καθημερινές μαγειρικές επιλογές που όσο κι αν τις λατρεύεις -και όσο κι αν τις ξεσκίσεις- μετά από λίγη ώρα νιώθεις πάλι νηστικός!
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Σούπα
Δεν είναι τυχαίο ότι στα εστιατόρια σερβίρεται ως ορεκτικό. Ως κάτι προκαταρκτικό που απλώς θα μαλακώσει την καταπιόνα σου πριν αλωθεί από τα σοβαρά φαγιά. Γιατί ok, είτε μιλάμε για κρεατόσουπα, είτε για ψαρόσουπα, είτε για μια ωραία βελουτέ, όλες τους είναι πεντανόστιμες. Είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να βουτήξεις μέσα τους με τις βλεφαρίδες. Πραγματικά όμως: Ποιος διαφωνεί ότι και μια… μπανιέρα σούπα να φας -μόλις σου περάσει το προσωρινό φούσκωμα- αναρωτιέσαι αν όντως έριξες κάτι στο στομάχι σου;
Μακαρόνια
Δεν μιλάμε για «βαριές» εκδοχές που συμπεριλαμβάνουν καμιά 65αριά υλικά. Δεν λέμε, ας πούμε, για αστακομακαρονάδες, καρμπονάρες και γενικώς συνταγές με κρέμες γάλακτος και άλλα χορταστικά συστατικά. Λέμε για τις κλασικές εκδοχές: Μακαρόνια με σάλτσα, μακαρόνια με τυρί, ακόμα και μακαρόνια με κιμά. Όλα τους λαχταριστά και υπέροχα. Μπορείς να φας περισσότερα και από τον Βέγγο στην κλασική σκηνή με τη διαφήμιση που πήγαινε συνέχεια από την αρχή. Ε και; Σε 3-4 ωρίτσες είναι σχεδόν αδύνατο ν’ αποφύγεις το γουργουρητό.
Ψάρι
Είναι φοβερό. Σου προσφέρει ποικιλία (λόγω διαφορετικών ειδών), έντονη γεύση, αλλαγή από την καθημερινότητα. Τι να λέμε τώρα, αν πετύχεις καλό ψάρι -και σωστά μαγειρεμένο- είσαι ικανός να ξεπαστρέψεις ολόκληρη ψαριά. Όσο νόστιμο κι αν είναι ωστόσο, παραείναι ελαφρύ. Όσο κι αν γλείφεις τα δάχτυλά σου την ώρα που το μακελεύεις, ξέρεις ότι η ικανοποίηση δεν θα κρατήσει πολύ. Και όσο κι αν θέλεις να πιστέψεις πώς θα χορτάσεις, ξέρεις πως θα λυγίσεις και θα ψάξεις κάτι που θα σε «πιάσει» λίγο αργότερα.
Φακές
Οκ, είναι παγκοσμίως γνωστό ότι οι φακές δεν πάνε μόνες τους. Πρέπει να είσαι τιμωρία (ή σε αυστηρή δίαιτα) για να ΜΗΝ τις συνοδεύεις με ένα τούβλο φέτα και μισή φρατζόλα ψωμί. Ακόμα κι έτσι όμως, σπάνια θα νιώσεις ότι έσκασες. Αν δεν ξεκληρίσεις καμιά μαρμίτα, δύσκολα θα φτάσεις σε σημείο να μην έχεις χώρο για… κάτι ακόμα. Γιατί καλές και άγιες, όντως υποτιμημένες ως φαγητό σε σχέση με την απόλαυση που προσφέρουν, αλλά κανείς δεν χάιδεψε την κοιλιά του αφότου έφαγε φακές μονολογώντας «πω, ρε πούστη, θα ξαναφάω σε τρεις μέρες».
Ό,τι δεν σου αρέσει ιδιαίτερα
Πρόκειται για μεγάλη αλήθεια. Αν και αόριστη, ισχύει 100%. Ό,τι φαΐ κι αν βρεθεί μπροστά σου, όσο νόστιμο κι αν θεωρείται «αντικειμενικά», όσο υποχρεωμένος κι αν είσαι να το φας (επειδή στο σέρβιραν κάπου και δεν θέλεις να φανείς αγενής ή επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή για να μη μείνεις νηστικός), δεν γίνεται να σε χορτάσει. Το μηχανικό μάσημα και η ανάγκη να το φας «από υποχρέωση» σου στερούν σχεδόν όλη την απόλαυση. Και -μεταξύ μας- την ώρα που το τρως σκέφτεσαι ΗΔΗ τι θα παραγγείλεις αργότερα για να καλυφθεί το κενό.
