Είμαι ένας άνθρωπος εθισμένος σε πολλά πράγματα. Όλα τους αφορούν το φαγητό. Δε μπορώ να φανταστώ βδομάδα χωρίς να έχω φάει 2 φορές τουλάχιστον πατάτες τηγανητές. Δε μπορώ να σκεφτώ ότι από το μεσημεριανό φαγητό που θα υπάρχει κρέας, θα απουσιάζει η μαγιονέζα. Ή κάποια άλλης σος. Το ίδιο κάνω στα σάντουιτς και τις κρέπες. Το ίδιο κάνω και στο σουβλάκι. Μέχρι που έρχεται εκείνη η στιγμή.
Είναι το σημείο που εντελώς τυχαία βρίσκεσαι μπροστά σε μια «ανακάλυψη». Όλον αυτόν τον καιρό είχα ξεχάσει πως είναι να τρως το κρέας σκέτο. Στεγνό από σάλτσες. Να απολαμβάνεις το ψήσιμο του και να νιώθεις όλη τη μεγαλοπρέπεια του μαγειρέματος του. Έτυχε λοιπόν να μας φέρουν στη δουλειά σουβλάκια από ένα μπιφτεκοπωλείο. Από το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάμε για ένα σουβλατζίδικο όπως το έχουμε συνηθίσει στις μέρες μας. Μιλάμε για ένα από εκείνα τα μέρη της παλιάς εποχής. Όπου το σουβλάκι αφορούσε το κρέας και την πίτα. Πώς θα ψηθούν αυτά τα δύο σωστά για να ταιριάξουν αρμονικά;
Το συγκεκριμένο μπιφτεκοπωλείο έχει προφανώς ως βιτρίνα το μπιφτέκι του. Το κεμπάπ του. Αυτός είναι ο βασιλιάς του τυλιχτού. Κι από κει και πέρα πάμε στα καλαμάκια. Τέλος. Η παραδοσιακή ποικιλία που υπήρχε όταν το σουβλάκι πρωτοξεκίνησε το ταξίδι του. Πίτα, κρέας και ντομάτα για να τυλίξει με τα ζουμιά της το κρέας. Άντε και κρεμμύδι. Να του δώσει την ελάχιστη νότα δροσιάς και να απορροφήσει την ζεστασιά του.
Στην πρώτη κιόλας μπουκιά συνειδητοποίησα τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια. Άλλη μια φορά είχε τύχει να δοκιμάσω τυλιχτό με δύο υλικά. Με αυτά τα δύο υλικά. Ήταν το 2009 κάπου στην Ομόνοια. Από τότε δεν φανταζόμουν τυλιχτό χωρίς σος ή τζατζίκι. Ακόμα περισσότερο χωρίς πατάτες τηγανητές. Όχι αυτή τη φορά. Θες πατάτες; Πάρτες ξεχωριστά. Θες κάποια σος; Πάρε ένα μπολάκι. Μέσα στο τυλιχτό δεν μπαίνει τίποτα άλλο.
Είτε βάλεις σος είτε το κρατήσεις «πρωτόγονο», είναι ωραίο να κάνεις που και που μια αλλαγή. Να σπας τη συνήθεια και να βλέπεις ότι και η επιλογή που απέφευγες είναι εξίσου χορταστική. Σημαντικό ρόλο σε αυτό βέβαια παίζει και η ποιότητα του υλικού. Να ξέρεις δηλαδή ότι ο σουβλατζής γνωρίζει να ψήσει σωστά το κρέας. Έτσι ώστε να μη χρειάζεται τζατζίκι ή σος για να καλύψει το μέτριο. Είναι και ένα δείγμα πίστης σε αυτό που προσφέρεις. Δοκίμασε το σκέτο και θα καταλάβεις αν σου προσφέρουμε καλή ποιότητα ή όχι. Θα καταλάβεις αν γνωρίζουμε πως πρέπει να το μαγειρέψουμε.
Σε όποια πλευρά κι αν ανήκεις, εκείνο που μετράει είναι αυτό. Η ικανοποίηση. Του ουρανίσκου. Του στομαχιού. Του μυαλού που βλέπει ότι αντιμετωπίστηκε με σεβασμό.
