Ας μην σταθούμε ιδιαίτερα στα ασύγκριτα οφέλη που μπορεί να σου προσφέρει ένα βιβλίο, ως ταξίδι, ακόμα και ως ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Γιατί αυτό ή το έχεις μάθει από μικρό παιδί και συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου ή σε αφήνει παγερά αδιάφορο η όλη διαδικασία (διόρθωση: μυσταγωγία, περί αυτού πρόκειται) και αναρωτιέσαι τι βρίσκουν σε αυτό όσοι επιδίδονται μετά μανίας στην ανάγνωση.
Και αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, και αφού ανήκεις στην πρώτη κατηγορία που περιγράψαμε φίλε αναγνώστη αλλιώς δεν θα ‘χες καν πατήσει κλικ, πάμε και στο θέμα μας: Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι. Πολλά βιβλία για το καλοκαίρι θα ήταν το σωστό, αλλά ΟΚ, ας (αυτό)περιοριστούμε σε ένα. Για την οικονομία της συζήτησης, αλλά και επειδή είναι πραγματικά εξαιρετικό. Δεν είναι καινούρια κυκλοφορία, βασικά βγήκε αρκετά χρόνια πριν, το 2007. Αλλά ήταν για καιρό εξαντλημένο. Κυκλοφόρησε ξανά σε νέα έκδοση. Και άρα να μια εξαιρετική ευκαιρία να γνωριστεί κανείς με το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ», το έργο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, που ο Guardian συμπεριέλαβε κάποτε σε λίστα με τα τοπ βιβλία επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς.
Μια δυστοπία, μια αλληγορία. Μια φαντασμαγορία, επίσης. Το μυαλό της συγγραφέως πλάθει έναν κόσμο εντελώς ξεχωριστό. Για να σε βάλουμε στο κλίμα της υπόθεσης, αν και μόνο διαβάζοντας θα καταλάβεις, θα νιώσεις πραγματικά, ιδού πώς μας τα λέει η σύνοψη στο οπισθόφυλλο:
«Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η ίδια εκείνη γη στις όχθες της Νεκράς θάλασσας ανοίγει και ένα μυστηριώδες βιολετί αλάτι αναβλύζει. Η εμφάνισή του αλλάζει τη γεωγραφία τριών ηπείρων και μονοπωλεί το ενδιαφέρον της αγοράς. Η νέα ουσία δεν υπηρετεί, αλλά υπηρετείται. Καταδυναστεύει με τις ιδιοτροπίες της. Εθίζει με τη γεύση της. Υποδουλώνει με την αθόρυβη επιρροή της.
Τα σύγχρονα Σόδομα, η “Αποικία”, αποδεικνύονται πιο πανούργα και από τη βιβλική ακόμη εκδοχή τους. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα περιβάλλει τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, και μόνο ένας άνθρωπος είναι σε θέση να τα ανακαλύψει: ο ανυποψίαστος Φιλέας Μπουκ, που μια νύχτα αλλιώτικη απ’ τις άλλες θα κληθεί να λύσει το πιο σημαντικό σταυρόλεξο που επινοήθηκε ποτέ.
Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; Ένα φαντασμαγορικό μυθιστόρημα, ένα συνεχές διανοητικό παιχνίδι, μια ανεπανάληπτη αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που ενεδρεύουν άλλοτε στους υγρούς δρόμους του “παραθαλάσσιου” Παρισιού κι άλλοτε στους σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης συνείδησης».
Μην αμφιβάλεις, θα το διαβάσεις απνευστί και θα ψάξεις αμέσως μετά για άλλα βιβλία της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, τι ωραία, τι καλά, έχει πια ολοκληρωθεί η τριλογία για τον Δράκο των Πρεσπών και σε περιμένει να την ανακαλύψεις, ευτυχία 3 σε 1 και γνήσια αναγνωστική απόλαυση.
Η λογοτεχνία του φανταστικού είναι ένα πολύ δύσκολο είδος. Αλλά αν πετύχει η γραφή, η πλοκή, προκύπτει κάτι μαγικό, κάτι που σε ταξιδεύει. Το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ» ανήκει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία. Είναι ανοιχτό σε ένα σωρό ερμηνείες και αυτή είναι ενδεχομένως η μεγαλύτερη γοητεία του – εμείς θα περιοριστούμε να σου πούμε πως το έχουμε κατά νου ως βαθιά πολιτικό. Είναι γραμμένο σε γλώσσα ζωντανή και μυστηριώδη, η κάθε λέξη έχει νόημα στο πού βρίσκεται τοποθετημένη. Μην στο πάμε άλλο πλαγίως, ας το πούμε στα ίσα: Είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια και θα κάνεις χάρη στον εαυτό σου αν το ανακαλύψεις, αυτό το καλοκαίρι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.