Οι παιδικές παρέες είναι εκείνες που στοίχειωσαν πιο πολύ το μετέπειτα της ζωής μας. Οι παλαβομάρες που κάναμε μαζί, σαν μια παρέα, χάραξαν τα όνειρα μας. Τότε που καμία συνείδηση δε μπορούσε να μας σταματήσει. Τότε που δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει «αυτός ο άνθρωπος δε με γεμίζει». Τότε που ήμασταν μια Ξεχωριστή Παρέα.
Το να είσαι μεγάλος σημαίνει να κλείνεσαι, να γίνεσαι δύστροπος, να δημιουργείς αναμνήσεις και πάνω σε αυτές να πράττεις. Το να είσαι μικρός σημαίνει ένα απλό πράγμα. Να παίζεις. Να ρουφάς τους άλλους. Ένα απλό «θες να παίξουμε;» αρκεί για να σμιλέψει μια φιλία. Κι από κείνη τη στιγμή παίρνουν όλα τον δρόμο της. Η Μεγκ Γουόλιτζερ ενώνει με το βιβλίο της Μια Ξεχωριστή Παρέα όλους τους ανθρώπους. Αποκρίνεται σε αυτές τις περιοχές του ψυχισμού μας που φροντίζαμε κάθε μέρα που περνούσε να τις προστατεύσουμε. Που χτίσαμε τείχη ψηλά για να μην τα μολύνει κανένας ιός ή βακτήριο. Ετσιθελικά και πεισματικά. Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι ο εκφυλισμός, η αρρώστια, η μιαρότητα στην οποία οδηγούνται κατά Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές όλες μας οι σχέσεις.
Ο πόνος στέκεται στην κορυφή όσο μεγαλώνουμε. Και δεν εκπαραθυρώνεται με τίποτα. Στο Μια Ξεχωριστή Παρέα γίνεται πιο πασίδηλη από ποτέ αυτή η αντίθεση. Ως παιδιά βιώνουμε τους ευτυχισμένους σωματικούς πόνους. Πτώσεις από ποδήλατα, κακάδια στα γόνατα και τους αγκώνες. Ως μεγάλοι οι πόνοι είναι αόρατοι και βαθείς.
Τα πάντα είναι ο τόπος. Εκεί πλαισιώνονται και χαλυβδώνονται οι μνήμες. Τόπος στο έργο της Γουόλιτζερ είναι μια κατασκήνωση. Μια κατασκήνωση σε ένα καλοκαίρι στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Την εποχή που η Αμερική κλυδωνιζόταν από το Watergate. Στη σκιά του σκανδάλου, μια τυχαία επιλεγμένη παρέα μιας τυχαία επιλεγμένης χρονιάς θα απλώσει ριζά στα μυαλά των συμμετεχόντων. Γιατί είσαι ένας άλλος άνθρωπος μόνος σου και ένας άλλος μέσα σε ένα σύνολο. Εκχωρείς τον εαυτό σου για μετάλλαξη. Η Τζουλς Τζέικομπσον, η Ας και ο Γκούντμαν Γουλφ, ο Ίθαν Φίγκμαν, η Κάθι Κίπλιντζερ και ο Τζόνα Μπέι. Τρία κορίτσια τρία αγόρια. Μαζεύονται κρυφά τα βράδια στη σκηνή της Ας και της Κάθι για να συζητήσουν, να κάνουν και κανένα τσιγαράκι αν χρειαστεί.
Εκείνο το καλοκαίρι και το επόμενο θα τους ενώσουν και ταυτόχρονα θα τους κακοφορμίσουν για πάντα. Κι αυτό γιατί οτιδήποτε συμβαίνει νωρίς στη ζωή σου και τοποθετείται ως το καλύτερο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μειώσει όσα ακολουθήσουν. Το καλοκαίρι τελειώνει και οι 6 νέοι δίνουν ραντεβού να βρεθούν του χρόνου. Στο μεσοδιάστημα είναι υποχρεωμένοι να συναναστρέφονται με άτομα που δεν τους γεμίζουν. Να τη η άγνωστη φράση που λέγαμε. Κάπου στα 16-17 αρχίζει να γίνεται γνώριμη. Ξαναβρίσκονται ένα χρόνο μετά. Σχεδόν καθόλου αλλαγμένοι. Σχεδόν. Υπάρχει κάτι μικρό. Είναι εκείνο που ονομάζουμε ερωτική ανάγκη. Όμορφα κορίτσια, όμορφα αγόρια. Με κάποιον τρόπο θα περιπλέξουν την παρέα τους. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο.
Τα μάτια κλείνουν. Σε μια στιγμή είναι όλοι τους 6 χρόνια μεγαλύτεροι. Οι δύο είναι ζευγάρι και έτοιμο για γάμο. Ένας έχει αποδεχτεί δύσκολα ότι είναι γκέι. Ο άλλος έχει εξαφανιστεί στην Ισλανδία όταν κατηγορήθηκε ότι βίασε μια από τις κοπέλες. Εκείνη αποκόβει εντελώς τους δεσμούς, γιατί κανείς δεν την πίστεψε. Κανείς δεν σκέφτηκε μήπως λέει αλήθεια. Η τρίτη κοπέλα, που αποτελεί τη μία από τις δύο οπτικές του βιβλίου, είναι αυτή που νιώθει το παρελθόν να την τραβάει.
Είναι εκείνη που χάριν των ωραίων στιγμών παλεύει να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της παρέας. Παραμένει κολλητή με το ζευγάρι και όταν βρίσκει κι εκείνη σύντροφο βγαίνουν σχεδόν συνέχεια μαζί. Τα μάτια κλείνουν ξανά. Έχουν περάσει άλλα δέκα χρόνια. Τα δύο ζευγάρια και ο γκέι φίλος με τον φίλο του κάνουν παρέα ακόμα. Οι δύο κοπέλες μένουν έγκυες και φαντάζονται τις κόρες τους να ακολουθούν τα χνάρια τους. Κάπου εδώ γιγαντώνει μια σκληρή συνειδητοποίηση. Το μόνο που σε κρατάει σε μια φιλία που ξεκίνησε σε ένα παρελθοντικό πλαίσιο είναι αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός. Το πριν. Τα πλαίσια δεν προχωράνε στο χρόνο. Μένουν εκεί. Σε γεμίζουν με αναμνήσεις και αυτές σε ελκύουν στον άλλο. Όχι το τώρα.
Γι΄αυτό η Τζουλς και ο Ντένις, ο άντρας της, βλέπουν με ζήλια την πλούσια ζωή των φίλων της Ας και Ίθαν. Αν γνωρίζονταν τώρα, πιθανότατα…δεν θα γνωρίζονταν. Η κατάλληλη στιγμή είναι που χτίζει όλα τα όμορφα καμωμένα στο background μας. Νιώθουμε μια αδήριτη ώθηση να μην ξεχάσουμε. Να θυμόμαστε για πάντα. Να αγαπάμε για πάντα. Να κρατιόμαστε για πάντα. Ακόμα κι αν οι συνδέσεις μας μπούκωσαν από τη σκουριά.
Όλα καθαγιάζονται στη κολυμπήθρα του παρελθόντος Σιλωάμ. Κάθε τι που συνέβαινε τότε είχε αξία και νόημα. Τόσο μεγάλα που κάνουν ανούσια τα τωρινά. Η Ξεχωριστή Παρέα της Μεγκ Γουόλιτζερ είναι μια σύνθετη λέξη που αναφέρεται στη σύνοψη. Γλυκόπικρη. Γλυκό όταν το ζεις. Πικρό όταν το θυμάσαι.
Μια φράση του Ντένις στην Τζουλς όταν σε ηλικία 50 ετών αναλαμβάνουν να διευθύνουν την κατασκήνωση που πήγαν οι 6 φίλοι τα λέει όλα. «Πίστευες ότι θα έρθεις εδώ και θα ξαναζήσει αυτά που έζησες. Δεν σ΄αρέσει η κατασκήνωση. Σ΄αρέσει το ότι ήσουν νέα όταν βρέθηκες εδώ».
Εκείνα που περιθάλπουν το νεανικό μας σφρίγος θα διαφεντεύουν ισόβια την καρδιά μας…
Εκδόσεις Καστανιώτη, Μετάφραση: Μαρία Φακίνου