Αισθάνεσαι σα να τρέχεις μέσα σ’ ένα γιγαντιαίο βάζο με μέλι. Οι κινήσεις σου έχουν την χαρακτηριστική βραδύτητα των εφιαλτών, εκεί όπου όσο και να παλεύεις να ξεφύγεις από τον διώκτη σου, αυτός- το ξέρεις κι εσύ- στο τέλος θα σε πιάσει.
Έτσι συμβαίνει και τώρα: παρά την αγωνιώδη σου προσπάθεια, ο τύπος με την ολόμαυρη κάπα και την μάσκα («Τι περίεργη εμφάνιση, αλήθεια», σκέφτεσαι μέσα στο όνειρο) σε γραπώνει εν τέλει από το λαιμό και σε γυρίζει προς το μέρος του. Αισθάνεσαι τον φόβο να κυριεύει κάθε κύτταρο του κορμιού σου και η κατάσταση επιδεινώνεται μόλις ακούς την βροντώδη φωνή του να σε προστάζει να του απαντήσεις.
Το ερώτημα, ευτυχώς για σένα, είναι εύκολο. Θέλει να μάθει ποιος είναι αυτός που άλλαξε την ιστορία των κόμικς και τα οδήγησε σε νέες, απάτητες κορυφές.
Δεν το σκέφτεσαι καθόλου: «Ο Φρανκ Μίλερ, φυσικά», λες ξέπνοα και τον βλέπεις να μειδιά. Στο κέντρο του στήθους του η τεράστια ζωγραφισμένη νυχτερίδα μοιάζει, περιέργως, να ζωντανεύει κι εσύ, κοιτώντας την μαγεμένος, επαναλαμβάνεις «Ο Φρανκ Μίλερ που…
…το 1986 δημιούργησε το απόλυτο αριστούργημα και άφησε το σκοτάδι ν’ αγκαλιάσει για πάντα τους χάρτινους ήρωες!», ουρλιάζεις και τινάζεσαι κάθιδρος από το κρεβάτι σου. Ο μαυροφορεμένος άντρας δεν βρίσκεται πουθενά γύρω σου κι αυτό είναι καλό- πρωτίστως για την καρδιά σου, η οποία φλέρταρε ξεδιάντροπα με την ολική κατάρρευση.
Καθώς απαγκιστρώνεσαι ολοένα και περισσότερο από την άυλη μέγγενη του ύπνου, σκέφτεσαι το διαμάντι του 1986 που έχει στοιχειώσει τους απανταχού φαν του Σκοτεινού Ιππότη. Το “The Dark Knight Returns” του Μίλερ ήρθε έναν χρόνο μετά την “Bronze Age” των κόμικς (1970-1985) και άφησε οριστικά πίσω του την χαζοχαρούμενη αισθητική που με τόσο κόπο είχε επιβάλει η «φωτεινή» Marvel.
Ευρισκόμενος στον Κολοφώνα της δημιουργικής του δόξας πίσω στο 1986 (την ίδια χρονιά ο Μίλερ είχε κυκλοφορήσει και το ασύλληπτο “Daredevil: Born Again), ο Αμερικανός δημιουργός καταπιάστηκε για πρώτη φορά με τον Batman και τον απογείωσε βουτώντας τον μια και καλή στο έρεβος: ο Μπρους Γουέιν ήταν πια ένας άντρας στα 50κάτι του, κατάκοπος, εξαντλημένος, με τις «αδηφάγες» ψυχικές του πληγές να τρέφονται ολοένα και περισσότερο με το δισυπόστατο είναι του, και έχοντας κρεμάσει προ πολλού την κάπα του.
Ωστόσο, μια σειρά γεγονότων (στέλνουμε στο πυρ το εξώτερον τα spoilers) θα τον κάνει να επιστρέψει στη δράση και, 250 σελίδες αργότερα, το κορυφαίο κόμικ με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο- Νυχτερίδα είναι γεγονός.
Ο Μίλερ, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα γυρίσει στην Γκόθαμ Σίτι για να διηγηθεί- με περισσή μαεστρία- το απόλυτο origin του ήρωα (“Batman: Year One”), έπειτα θα καταπιαστεί με το αρρωστημένα καλαίσθητο “Sin City”, για να υποπέσει ύστερα στο μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του- και ν’ αρχίσει ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά της δημιουργικής του πτώσης με ταχείς ρυθμούς.
Το “The Dark Knight Strikes Again” του 2001 είναι ένα παραληρηματικό ρεσιτάλ χαοτικών εικόνων (το artwork του είναι πραγματικά κάκιστο και παίρνει μαζί του στον όλεθρο την συμπαθητική ιστορία που κρύβεται από πίσω) και ο Μίλερ «αμαυρώνει» το συγκλονιστικό σύμπαν που έφτιαξε για τον Σκοτεινό Ιππότη.
Το 2006 με το “All Star Batman and Robin the Boy Wonder” αποδεικνύει εμπράκτως πως οι ιδέες του είναι παρωχημένες και ότι οι καλύτερες μέρες του βρίσκονται στο παρελθόν και όχι στο παρόν, ενώ ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων με το καρέ του διαβόητου, πλέον, “I’m the goddamn Batman!”.
Έκτοτε, σιωπή: ο Μίλερ ακυρώνει την συμφωνία με την DC για το “Holly Terror”- το οποίο αρχικά προοριζόταν να είναι μια ιστορία του Batman-, διαβαίνει το μονοπάτι των ακροδεξιών αντιλήψεων και δέχεται, δικαίως, την κατακραυγή του κοινού.
Ο Βασιλιάς των κόμικς (συγγνώμη Alan Moore…) είναι εμφανέστατα δημιουργικά «νεκρός», καθώς η τελευταία του συμπαθητική δουλειά χάνεται στο βάθος του χρόνου- και πιο συγκεκριμένα στο 1998 και τους “300” του (στο οποίο βασίστηκε η γνωστή ταινία). Μόνο που…
Μόνο που το καλό με το ουρανόμηκες ταλέντο είναι πως δε χάνεται ποτέ. Μπορεί να υπάρχουν περίοδοι κατά τις οποίες πέφτει σε παρατεταμένη χειμερία (και θερινή και ανοιξιάτικη και φθινοπωρινή…) νάρκη, όμως το μόνο που χρειάζεται για να ξυπνήσει και πάλι είναι μία, μόλις, ευκαιρία.
Μία.
Και ο, πληγωμένος από τα πυρά της κριτικής, Φρανκ Μίλερ κατάφερε να επιστρέψει μ’ εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο, χάρη στον Batman: το “The Dark Knight: Master Race” αποτελεί το τρίτο κεφάλαιο στην συνεχιζόμενη ιστορία του Σκοτεινού Ιππότη και (σχεδόν) τα πάντα μοιάζουν να λειτουργούν άψογα εδώ.
Έχοντας τον ταλαντούχο Μπράιν Ατζαρέλο (100 Bullets, Joker) στο πλευρό του σε ρόλο συν-σεναριογράφου (προφανώς για να του τραβάει το χαλινάρι όποτε «ξεφεύγει») και τους Άντι Κιούμπερτ και Κλάους Γιάνσον στο υπέροχο σχέδιο, ο Μίλερ βουτάει για τα καλά στο γνωστό «οξύ» σκηνικό της Γκόθαμ.
Ο Batman έχει πεθάνει και κάποιος έχει πάρει- όχι για πολύ…- τη θέση του. Όταν μια εξωγήινη απειλή έρχεται ν’ αφανίσει τη γη, ο Μπρους Γουέιν πρέπει να βρει τρόπο να γυρίσει από τους νεκρούς και ν’ αναστήσει, παράλληλα, τον από καιρό εξαφανισμένο Superman.
Αν το όλο στόρι σας φέρνει στο νου το, μετρίως μέτριο, κινηματογραφικό Justice League (που πούλησε την ψυχή του στον σινεφίλ διάβολο κι έγινε μια αντιγραφή της Marvel), μπορείτε να ησυχάσετε: ο Μίλερ παραδίδει ένα αξιομνημόνευτο έργο, το οποίο δεν φτάνει, φυσικά, στα επίπεδα του “The Dark Knight Returns”, όμως διαγράφει δια παντός το ανεκδιήγητο “Strikes Again” από την συλλογική μνήμη.
Όταν φτάσετε στο τέλος της ανανεωμένης, hardcover έκδοσης της DC (η οποία κυκλοφόρησε προ διμήνου) που περιλαμβάνει και τις ενδιάμεσες πλοκές με όλους τους «υποήρωες», θα καταλάβετε πως κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει όπως ο Φρανκ.
Πολύ απλά γιατί τα συγγραφικά διαμάντια είναι παντοτινά- έστω κι αν στην πορεία θαμπώσουν λίγο.
Πολύ απλά γιατί το Master Race έδωσε δυσοίωνη πνοή ζωής στον ήρωα μετά το χλιαρότατο New 52.
Πολύ απλά γιατί ο Μίλερ είναι ο ίδιος ο goddamn Batman.