Δε φταις εσύ, είναι στο DNA σου: σου αρέσει να χουζουρεύεις. Έτσι, για παράδειγμα, αν έχεις προγραμματίσει να χτυπήσει το κινητό σου στις 07:30 κι αυτό «ανταποκριθεί», τότε πατάς δυο (χιλιάδες) snooze και σηκώνεσαι φρέσκος- φρέσκος κατευθείαν για δείπνο. Πολύ καλύτερα από το να ξυπνούσες λες και είχες να πας ν’ αρμέξεις, σωστά;
Σωστά, όμως η ανικανότητά σου να ξυπνήσεις το πρωί και να πας στη δουλειά σου εγκαίρως τις τελευταίες 142 μέρες σερί (από τη δεύτερη, δηλαδή, μέρα που προσλήφθηκες) συνεπάγεται μία λέξη που μονάχα στον στρατό είναι καλοδεχούμενη: «απόλυση».
Γι’ αυτό επιβάλλεται να βρεις έναν τρόπο να σηκώνεσαι πάντα όταν πρέπει κι όχι όταν θεωρείς εσύ πως είναι πρέπον. Καλές οι 16 ώρες ύπνου ημερησίως («ελεγχόμενη ναρκοληψία» ή «χειμερία νάρκη» ο ιατρικός όρος), όμως τι να κάνουμε που η ριμάδα η μέρα έχει μόλις 24;
Μην στενοχωριέσαι- το Menshouse είναι εδώ για σένα και σου προτείνει τρεις επώδυνα ανώδυνους τρόπους, που είναι, πάνω απ’ όλα, εύκολα εφαρμόσιμοι,για να ξυπνάς κάθε μέρα νωρίς.
Φόρα τις πυτζάμες σου, λοιπόν, και πάμε:
Ο τρόπος του Μαγκάιβερ
Είναι εύκολο- δεδομένου ότι είσαι ευρηματικό παιδί και τα χέρια σου πιάνουν (όχι με τη έννοια της αφής): βρίσκεις εσύ έναν μηχανισμό και συνδέεις το ξυπνητήρι σου με το πάπλωμα με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε όταν χτυπάει το κινητό τους χειμερινούς μήνες να τραβάει αυτομάτως το πάπλωμα και να το εκσφενδονίζει μακριά, ενώ τους θερινούς που είσαι ξεσκέπαστος να σε σκεπάζει.
Έτσι, στην πρώτη περίπτωση ξυπνάς γιατί αλλιώς θα πεθάνεις από κρυοπαγήματα αντίστοιχα μ’ αυτά που θ’ αποκόμιζες αν ανέβαινες στην κορυφή του Έβερεστ φορώντας μόνο το άρωμά σου, τη στιγμή που στη δεύτερη σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί θα έχεις βγάλει την μπέμπελη και η θερμοκρασία του σώματός σου θα είναι λίγο χαμηλότερη από αυτή των φρένων ενός μονοθέσιου της Φόρμουλα 1, όταν αυτό «μπαίνει» με 250 χιλιόμετρα σε μια στροφή.
Καλημέρα, υπναρά.
Με τη βοήθεια του «Χάτζη»
Ο απλούστερος τρόπος εξ όλων για ένα χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό πρωινό ξύπνημα: ρυθμίζεις για ήχο στο κινητό σου τη μελωδική φωνή του Δημήτρη Χατζηγεωργίου όταν ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και αφήνεις τα υπόλοιπα σ’ αυτόν.
Ακόμα κι αν έχεις κοιμηθεί λιγότερες ώρες από γριά που θέλει να πάει στην εκκλησία την Κυριακή για να καθαρίσει τα πάντα προτού αρχίσει η λειτουργία στις 06:00, στο πρώτο «ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!! Ο ΦΕΛΝΤΕΙΝ, αυτός ο Αμερικανοδομινικανός που στο δημοτικό έπαιρνε πάντα Α στο “Εμείς κι ο Κόσμος” κι έχει γι’ αγαπημένο του φαγητό τα γιουβαρλάκια τα οποία, επειδή είναι αμφιδέξιος, τα τρώει κρατώντας το κουτάλι είτε με το δεξί είτε με το αριστερό χέρι, ΣΚΟΡΑΡΕΙ ΓΙΑ ΤΡΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΣ!!!» θα πεταχτείς από το κρεβάτι μέχρι να πεις «Χίτσκοκ».
Και θα τρέξεις στο μπάνιο για να ετοιμαστείς σα να σε κυνηγάει ο Νόρμαν Μπέιτς από το «Ψυχώ».
Αγαπημένη μου πεθερούλα
Την έχεις που την έχεις (όχι στην καρδιά σου, ίσως σε κάποιο άλλο όργανο του σώματός σου)- γιατί να μην την εκμεταλλευτείς; Ούτως ή άλλως δεν είναι πως έχει να κάνει κάτι και θα τη βγάλεις εκτός προγράμματος.
Γι’ αυτό, λες στην πεθερά σου να σου χτυπάει σε καθημερινή βάση το κουδούνι την ώρα που θέλεις να ξυπνήσεις και όπως θα πηγαίνεις κουτουλώντας στο θυροτηλέφωνο, την έχεις εκπαιδεύσει ν’ απαντάει στο δικό σου νυσταλέο «Ποιος;» λέγοντας «Εγώ είμαι- η πεθερούλα σου! Ήρθα για βίζιτα που θα κάνει την Αρμένικη να μοιάζει μ’ ανοιγοκλείσιμο του ματιού…»
Μπέσα τώρα, μεταξύ μας είμαστε: προλαβαίνεις να εξαφανιστείς από το σπίτι σε 11 δευτερόλεπτα στο σύνολο;
…
Η σιωπή σου εκλαμβάνεται ως κατάφαση.