Οπως λένε και στο ποδόσφαιρο «της μιλούσαν της μπάλας», την έβαζαν στο καλάθι για την πλάκα τους κι ανάγκαζαν συμπαίκτες και αντιπάλους να αναρωτιούνται «μα πώς το κάνουν;».
Τα παλιά τα χρόνια δεν είχαν βίντεο για το scouting, αλλά και να είχαν πάλι δύσκολα θα έβρισκαν τρόπο για να σταματήσουν το… κάτι σαν σουτ του Μπέρι, την ελεύθερη βολή από τη γωνία του Εντγκαρ Τζόουνς και τις τριποντάρες με το ένα χέρι του Τζον Κόρφα.
Υπήρχαν, βεβαίως, κι αυτοί που καταστράφηκαν από τον ανορθόδοξο τρόπο που ήθελαν να τη βάλουν στο διχτάκι. Ο Πάσπαλι που έπαθε «κοκομπλόκο» μέσα σε λίγους μήνες ή ο Πεδουλάκης που ήθελε μέχρι το φινάλε της καριέρας του να βρει αυτό που του ταιριάζει…
Ιδού οι 7 παίκτες που πέρασαν από την Α1 με το πιο περίεργο στυλ στο σουτ:
ΟΥΟΛΤΕΡ ΜΠΕΡΙ
Ήταν από τις περιπτώσεις που ο αντίπαλος έλεγε «ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, πρέπει να κάτσεις να το απολαύσεις». Ο Μπέρι ήταν μια περίπτωση Γκάλη: όλοι ήξεραν τι θα κάνει, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Αυτό το «κάτι σαν σουτ» με την μπάλα να ξεκινάει πίσω από τα… αυτιά έμελλε να γράψει ιστορία, καθώς ο Μπέρι αποδείχτηκε μια πραγματική καλαθομηχανή που είχε τον… ασταμάτητο.
Τη σεζόν 1994-95 τελείωσε με 29,1 πόντους φορώντας τη φανέλα του Ηρακλή και ο μόνος παίκτης που όλα αυτά τα χρόνια είχε να λέει πως τουλάχιστον τον δυσκόλεψε ήταν ο Στόγιαν Βράνκοβιτς με ύψος 2.17μ- ο μόνος που είχε το σωστό τάιμινγκ στο άλμα και τα μεγάλα άκρα για να ανακόψει την παράλογη πορεία της μπάλας, όταν αυτή έφευγε από τα χέρια του Μπέρι.
Ο «The Truth» είναι ένας από τους τρεις ξένους που άφησαν στίγμα στο ελληνικό μπάσκετ, είχε τη φήμη του μεγάλου τσιγκούνη, κυκλοφορούσε πάντα μ’ ένα τσαντάκι κάτω από τον ώμο κι ερχόταν στις καλοκαιρινές προετοιμασίες όταν αυτός ήθελε. Γιατί; Είχε σοβαρότατες δουλειές! Κάτι μονάκια με στοιχήματα στα ανοικτά του Μπρονξ που του χάριζαν μερικές χιλιάδες δολάρια παραπάνω.
Έτσι, για την πλάκα του…
ΕΝΤΓΚΑΡ ΤΖΟΟΥΝΣ
Τον έφερε ο Παναθηναϊκός το 1988, τα πρώτα χρόνια του Παύλου Γιαννακόπουλου στη διοίκηση του μπάσκετ. Ο αστικός μύθος λέει πως οι συμπαίκτες του έβαζαν στοιχήματα στην προπόνηση για το κατά πόσο μπορούσε να φτάσει το πάνω μέρος του ταμπλό.
Ήρθε με το παρατσούκλι «ελικόπτερο» και αναμφισβήτητα είναι από τους πιο θεαματικούς παίκτες που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα. Ο Τζόουνς τελείωσε την δεύτερη σεζόν στον Παναθηναϊκό με περισσότερους από 24 πόντους και 14 ριμπάουντ (!), αλλά το βασικότερο χαρακτηριστικό του ήταν η τρέλα του να σουτάρει τις ελεύθερες βολές από τη γωνία κι όχι φάτσα με το καλάθι!
Για δύο εβδομάδες υπήρχαν αυτοί που αναζητούσαν αν προβλέπονταν στον κανονισμό, αλλά ο Αμερικανός ήταν καθ’ όλα νόμιμος και, συνήθως, εύστοχος.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗΣ
Ήταν αυτό που λέμε «προσπαθώ ν’ ανακαλύψω τον εαυτό μου» και ο Πεδουλάκης προσπαθούσε μέχρι το τέλος της καριέρας του να ανακαλύψει ποιο στυλ τον βολεύει στη γραμμή των βολών. Μια μέρα εκεί που σούταρε με το δεξί, άρχισε να σουτάρει με το αριστερό, για να επιστρέψει αργότερα στο δεξί, αντιγράφοντας και εξελίσσοντας το στυλ του Τζον Κόρφα!
Έπιανε την μπάλα με τα δύο χέρια, την άφηνε για 3 δευτερόλεπτα μόνο στο δεξί και μετά επιχειρούσε τη βολή! Μέχρι να το πάρουν χαμπάρι συμπαίκτες και αντίπαλοι έμπαιναν πολύ πιο γρήγορα στη ρακέτα για να διεκδικήσουν το ριμπάουντ κι εδώ που τα λέμε καλά έκαναν γιατί και ο Αρτζι δεν ήταν ακριβώς «αλάνθαστος».
ΖΑΡΚΟ ΠΑΣΠΑΛΙ
Όποιος Ολυμπιακός διαβάζει αυτό το άρθρο πιθανότατα θα πει «οοοοόχι πάλι»- και πώς να μην το πει, ενθυμούμενος τη μεγαλύτερη κατάρα και απορία στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ;
Λένε πως το σουτ είναι σαν το ποδήλατο: αν το μάθεις μια φορά, δεν το ξεχνάς.
Μόνο που ο Ζάρκο Πάσπαλι κατάφερε να αποδείξει το αντίθετο: από το 85% στις βολές την πρώτη χρονιά, κατάφερε να πέσει στο 50% και ουσιαστικά να στερήσει ένα ολόκληρο ευρωπαϊκό, αυτό με την Μπανταλόνα το 1994!
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μια τενοντίτιδα κατάστρεψε το χέρι του, άλλοι λένε πως ήταν ψυχολογικό, όμως η ουσία είναι πως ο Πάσπαλι έφτασε στο σημείο να σουτάρει μόνο με τα δάχτυλα, με αποκορύφωμα το 3/10 στον περιβόητο τελικό του Τελ Αβίβ.
ΤΖΟΝ ΚΟΡΦΑΣ
Άφησε στίγμα κι έκανε σχολή με το στυλ του. Είναι από τους λίγους που όπως σούταρε τις βολές, έτσι σούταρε και τα τρίποντα. Πηδούσε, όχι παραπάνω από δύο εφημερίδες η μία πάνω στην άλλη, άφηνε την μπάλα μόνο στο δεξί χέρι και στην κορύφωση του άλματος… εκτόξευε τη βόμβα!
Ο Κόρφας ήταν από τους πιο εύστοχους παίκτες στην Α1, η παρουσία του στις βολές ήταν εγγύηση και είναι χαρακτηριστικό πως μ’ αυτό το περίεργο στυλ αναδείχτηκε πιο εύστοχος για τρεις διαδοχικές σεζόν με ποσοστό άνω του 90%! Το 1989 μάλιστα, με το ίδιο πάντα στυλ, όντας παίκτης του ΠΑΟΚ αναδείχτηκε και πιο εύστοχος παίκτης στα τρίποντα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ
Το «πετακτάρι» ίσως να είναι η εξέλιξη του «κάτι σαν σουτ» του Ουόλτερ Μπέρι. Αυτό το… πετάω βότσαλο στη θάλασσα που χάρισε στον Ολυμπιακό το ευρωπαϊκό της Κωνσταντινούπολης, εξελίχθηκε σε μόδα κι έκανε τον Πρίντεζη να θυμίζει τον Μπέρι της νέας γενιάς.
Η διαφορά είναι ότι ο Πρίντεζης το χρησιμοποιεί σε ειδικές καταστάσεις, ίσως τον βολεύει για να εκτελεί ταχύτερα, αλλά η ουσία είναι πως η αποτελεσματικότητα ειδικά από τη baseline αγγίζει το 90%!
ΤΖΟΝΙ ΡΟΤΖΕΡΣ
Τον έβλεπες κι έλεγες «Άντε ρε παππού, σήκω», αλλά όταν σηκωνόταν η μπαλίτσα ήταν στο πλεκτό. Ο γερο-Τζόνι ήταν παικταράς, από τους πιο έξυπνους μπασκετμπολίστες που έχουν παίξει στην Ελλάδα, αλλά το στυλ του θύμιζε περισσότερο αγώνες… παλαιμάχων.
Στη βολή εκτελούσε σχεδόν καθιστός, ενώ στα σουτ έξω από τα 6,75μ., ήθελε το χρόνο του για να πάρει την προσπάθεια.
