Ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχει μάθει να πορεύεται με το 4-4-1-1 στην ποδοσφαιρική ζωή του. Η προσωπική πορεία του, όμως, έχει δείξει και κάτι ακόμα. Πως δεν είναι ούτε κολλημένος με ένα σύστημα ούτε στενόμυαλος και αγύριστο κεφάλι, όταν αλλαγή πλάνων συνεπάγεται βελτίωση. Εάν ο Μαρίνος Ουζουνίδης ήταν ο εμπνευστής του και υπήρχε η δυνατότητα κατοχύρωσης της εφεύρεσής του, όπως ένα άλλο προϊόν, θα είχε νόημα να επιμείνει σε αυτό το σύστημα. Η ομάδα του θα έπαιζε μόνο έτσι και ο ίδιος θα τα κονόμαγε από τα πνευματικά δικαιώματα. Επειδή όμως η μπάλα δεν είναι ούτε μουσική ούτε βιομηχανία για να υπάρχουν τέτοια, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το ότι θα «κολλήσει» στη χρησιμοποίησή του.
Κανένας δεν μπορεί να επιχειρήσει το δικό του Inception και να αποκωδικοποιήσει όσα ονειρεύεται ο τεχνικός του Παναθηναϊκού για την ομάδα, αλλά μερικές διαπιστώσεις βγαίνουν αβίαστα. Και μαρτυρούν πως –πλέον- ο προπονητής του τριφυλλιού έχει στα χέρια του κομμάτια που δεν δημιουργούν αποκλειστικά μία μόνο εικόνα, όπως συμβαίνει με τα παζλ τα οποία αγοράζει κάποιος και προσπαθεί να τα ταιριάξει ώστε να συνθέσει αυτό που βλέπει στο κουτί. Οι μεταγραφικές κινήσεις λίγο πριν και μετά την αποχώρηση του Ζέκα δείχνουν πως το παιχνίδι που αποφάσισε να παίξει ο Ουζουνίδης μοιάζει περισσότερο με κινέζικο τάνγκραμ.
Για τους λιγότερο σχετικούς με το… άθλημα, στο τάνγκραμ τα κομμάτια μπορούν να συνδυαστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να προσφέρουν αντίστοιχο αριθμό αποτελεσμάτων. Κάτι που πλέον είναι λογικό να δουλεύεται και στο μυαλό του Ουζουνίδη ο οποίος προφανώς σκέφτεται τι θα κάνει με τα νέα κομμάτια που προστέθηκαν στην ομάδα.
Η ζωή μετά τον Ζέκα
Μέχρι πριν από 2-3 βδομάδες το δεδομένο στον Παναθηναϊκό ήταν η κοινή παρουσία των Ζέκα-Κουρμπέλη στον άξονα. Ένα δίδυμο που ταίριαξε σε τέτοιο βαθμό ώστε να φαντάζει αυτοκτονική οποιαδήποτε απόπειρα να το χαλάσεις. Η μετακίνηση του Πορτογάλου στην Κοπεγχάγη οδήγησε στην έλευση τριών παικτών. Τριών χαφ με διαφορετικά χαρακτηριστικά, τόσο σε ό,τι αφορά τη σύγκριση μεταξύ τους, όσο και σε σχέση με τον Ζέκα. Ο ψηλός και δυναμικός Σιλά, ο ολοκληρωμένος Χίλιεμαρκ και ο γνωστός-άγνωστος (λόγω της περιορισμένων συμμετοχών μετά τον τραυματισμό του) Τζανδάρης, δημιουργούν νέα σχέδια, πονοκεφάλους αλλά και διεξόδους.
Τα σενάρια
Θεωρητικά, το πρώτο που σκέφτηκε ο Ουζουνίδης είναι το ποιος μπορεί να κουμπώσει στο στυλ του Κουρμπέλη. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού μπορεί να αρχίσει να λειτουργεί και με τις νέες συνθήκες που φτιάχνει η πληθώρα επιλογών στον άξονα. Εκεί δηλαδή όπου εκτός από τους τρεις προαναφερθέντες, ρόλο μπορούν να βρουν ο Κουτρουμπής (με μετατόπιση από την άμυνα) και ο Δώνης. Αν, μάλιστα, προστεθεί ως παράμετρος και μια εναλλακτική διάταξη, ας πούμε 4-2-3-1 ή 4-3-3, οι επιλογές ανοίγουν ακόμη περισσότερο. Η τριάδα στον άξονα, φέρνει στην εξίσωση ως εσωτερικούς χαφ παίκτες όπως ο Λουντ (αν και «φωνάζει» πως η θέση του είναι σταθερά στα αριστερά) ή ο Βιγιαφάνες. Κι αν… τραβήξουμε το σενάριο ακόμη περισσότερο, θα διαπιστώσουμε πως πλέον πολλές λύσεις υπάρχουν και στα άκρα της επίθεσης, εκεί δηλαδή που η ομάδα φάνταζε γυμνή στην αρχή του καλοκαιριού.
Ομάδα των… άκρων
Έχουμε και λέμε. Καμπέσας, Μουνιέ, Χατζηγιοβάνης, Λουντ (ξανά) και Βιγιαφάνες. Αν θεωρήσουμε πως ο Χουλτ δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς επειδή «δεν πατάει περιοχή», όπως προστάζει για τους εξτρέμ η μοντέρνα αντίληψη του ποδοσφαίρου. Ενδεχόμενο, πάντως, που καλό είναι να μην το ξεγράψουμε τελείως… Για σχήμα των… άκρων δεν ακούγεται άσχημα! Αρχικά, κάποιοι από αυτούς θα πρέπει να δείξουν πως είναι ικανοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που δημιούργησε η απόκτησή τους και ότι βρίσκονται σε θέση να προσφέρουν επιπλέον λύσεις στον προπονητή τους.
Το εναλλακτικό πλάνο
Αν μιλάμε για το 4-3-3, ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι σχετικά ήσυχος για την τετράδα της άμυνας και το τρίγωνο των χαφ. Εκεί διαπιστώνει κανείς ποσοτική και ποιοτική (σχετική) πληρότητα. Μοιραία η επιτυχία θα εξαρτηθεί από το βαθμό στον οποίο οι «πλαϊνοί» θα καταφέρουν να συμπεριφερθούν λιγότερο ως εξτρέμ και περισσότερο ως περιφερειακοί επιθετικοί, βοηθώντας στην επίτευξη γκολ (όπως έχει δείξει πως είναι σε θέση να κάνει ο Καμπέσας). Εάν δεν το κάνουν, τότε τα σχέδια μένουν στα χαρτιά και πάνε περίπατο. Το κακό της υπόθεσης είναι πως σε ένα τέτοιο σχηματισμό πολύ δύσκολα βρίσκουν θέση Λουτσιάνο και Άλτμαν. Δύο παίκτες που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν βρεθεί με κανονική μεταγραφή στους πράσινους, αποτελούν περιουσιακά στοιχεία και κατά συνέπεια δεν είναι απλό πράγμα το να τους ακυρώσεις. Το τριφύλλι περιμένει πολλά από αυτούς και μεταξύ των πολλών ίσως να είναι και πιθανή πώληση. Οπότε πρέπει να υπάρχει κι ένα εναλλακτικό πλάνο (πλην του 4-4-1-1 ή 4-4-2) που να τους συμπεριλαμβάνει.
Κι ένας τρίτος δρόμος προς την επιτυχία
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 4-2-3-1, το οποίο προσφέρει -σε θεωρητικό επίπεδο- έναν πιο επιθετικογενή παίκτη στην 11άδα και αξιοποιεί τους δύο που λέγαμε πριν, ενώ απελευθερώνει το παιχνίδι των ακραίων, δημιουργώντας στον αντίπαλο την ανάγκη να πιέσει στον άξονα. Η μεταφορά του παιχνιδιού εκεί, όμως, έχει και τις παρενέργειές της. Και για να μην το τραβάμε από τα μαλλιά με γρίφους, σε αυτή την περίπτωση, πρέπει το δίδυμο των χαφ να αποδειχτεί εφάμιλλο –αν όχι καλύτερο- εκείνου που προϋπήρχε.
Οι λίγες -ομολογουμένως- μέρες που είχε στη διάθεσή του ο Ουζουνίδης δεν είναι αρκετές για μια πλήρη αξιολόγηση του υλικού. Το σίγουρο είναι πως το μυαλό του τεχνικού του τριφυλλιού δουλεύει… υπερωρίες προκειμένου να συνθέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο παίκτες, πρόσωπα, χαρακτήρες και αγωνιστικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρξουν πειραματισμοί και αστοχίες. Ευτυχώς ή δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις τι έχεις μαγειρέψει είναι να δοκιμάσεις.