Έξι χρόνια χωρίς συμμετοχή στο Final Four είναι πάρα πολλά για την ομάδα που τα προηγούμενα 16 κατέκτησε έξι φορές το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Για τον Παναθηναϊκό η παρουσία στη «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» της Βιτόρια την επόμενη άνοιξη είναι αυτοσκοπός. Και ο Κιθ Λανγκφορντ είναι μια μεταγραφική κίνηση που αναμφίβολα το διατρανώνει, ασχέτως αν στο τέλος της ημέρας αποδειχτεί ικανός ή όχι να φορέσει τα παπούτσια του Μάικ Τζέιμς.
Προσθέτοντας στο ρόστερ έναν παίκτη που το Σεπτέμβρη κλείνει 35 χρόνια ζωής, είναι σαφές ότι ο ορίζοντας της συνεργασίας μαζί του είναι εξαιρετικά κοντόθωρος. Δεν πρόκειται για μια κίνηση με γνώμονα το μέλλον, αλλά μονοετούς χρήσης, όπως αντιστοιχεί άλλωστε στη διάρκεια του συμβολαίου του.
Ο Τσάβι Πασκουάλ ήθελε και πέρσι τον σεσημασμένο Αμερικανό σκόρερ στον Παναθηναϊκό, αλλά ο ίδιος προτίμησε το βαρύ συμβόλαιο της κινεζικής Σένζεν Λέοπαρντς. Η επιλογή του αυτή, σε συνδυασμό με το χειρουργείο που είχε πέρσι στο γόνατο, έριξε δραστικά το κασέ του και φέτος αρκούσαν μόλις 500.000 δολάρια για να τον κάνει δικό του.
Μισό εκατ. δολάρια για τον Λάνγκφορντ θα έμοιαζε ποσό – ανέκδοτο προ διετίας. Για τη μεταγραφή του όμως κριτήριο επιτυχίας δεν θα είναι αυτό, αλλά το αν ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στο club των τεσσάρων καλύτερων ομάδων της Ευρώπης σε ένα χρόνο από τώρα.
Αν υπάρχει κάποιος αστερίσκος στην επιλογή του δύο φορές πρώτου σκόρερ της Ευρωλίγκα δεν είναι τόσο η ηλικία – μην ξεχνάμε ότι ο Βασίλης Σπανούλης που συνεχίζει στον Ολυμπιακό κλείνει τον Αύγουστο τα 36 – αλλά οι προτεραιότητες που έθετε στην καριέρα του και ο ρόλος κομπάρσου που είχαν στην Ευρωλίγκα οι κατά καιρούς ομάδες του.
To ομολόγησε ο ίδιος, μετά την επισημοποίηση της συμφωνίας του με τον ΠΑΟ. «Πήρα την πλειονότητα των αποφάσεων για την καριέρα μου με βάση τα χρήματα. Σίγουρα, απέδωσαν σε οικονομικό επίπεδο, αλλά πέρσι ένιωσα πρώτη φορά ότι έκανα λάθος, με το αρνηθώ την πρόταση του Παναθηναϊκού. Η Κίνα δεν ήταν για μένα και τώρα θέλω να επανορθώσω, κυνηγώντας το μοναδικό πράγμα που λείπει από την καριέρα μου: ένα final four».
Ο Λάνγκφορντ ξέρει πολύ καλά να φορτώνει το αντίπαλο καλάθι, μοιραία όμως αγνοεί το ένστικτο του νικητή. Η μοναδική φορά που έφτασε κοντά στο Final Four ήταν τη σεζόν 2011-12 (με προπονητή τον Ντέιβιντ Μπλατ), όταν η Μακάμπι διεκδίκησε την πρόκριση απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Στα δύο πρώτα ματς του ΟΑΚΑ ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του (στο δεύτερο η Μακάμπι έκανε break), αλλά στα τρία επόμενα εγκλωβίστηκε στις δαγκάνες του Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι Ισραηλινοί είχαν match ball στην έδρα τους, ο ΠΑΟ όμως έκανε το break και πήρε ακολούθως το 5ο ματς στην Αθήνα. Ο Λάνγκφορντ είχε στη σειρά 13,4 πόντους με 53,3% στα δίποντα και 21% στα τρίποντα, 2,4 ασίστ και 1,8 λάθη.
Στο τέλος της σεζόν αντικαταστάθηκε από τον Μπλατ, ο οποίος τον βρήκε απέναντί του στο δρόμο για το Final Four του Μιλάνου το 2014, οπότε η Μακάμπι εξέθεσε τα προγνωστικά, νικώντας ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ. Η φιλόδοξη εκείνη τη σεζόν Μιλάνο, που είχε επενδύσει γερά για να δώσει το «παρόν» στο δικό της Final Four, αντιμετώπισε με πλεονέκτημα έδρας τη Μακάμπι, αλλά αποκλείστηκε με 3-1.
Στο πρώτο ματς ο Λάνγκφορντ, πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκα εκείνη τη σεζόν, είχε την ευκαιρία να δώσει τη νίκη στους Ιταλούς, αστόχησε όμως σε ελεύθερη βολή σε «νεκρό» χρόνο και το ματς πήγε στην παράταση. Η Μακάμπι έκανε το break και τελείωσε εύκολα τη σειρά στο Ισραήλ. Στα τέσσερα ματς αυτής ο Λάνγκφορντ είχε 17,5 πόντους (44,8 στα διπ., 33,3% στα τριπ.), 2,75 ασίστ και 1,75. Ήταν ο μοναδικός διασωθείς της ομάδας του στο τελευταίο παιχνίδι, σκοράροντας 28 πόντους, μολονότι η Μιλάνο ηττήθηκε με -20.
Με την Αρμάνι είχε μείνει εκτός πλέι-οφ την αγωνιστική περίοδο 2012-13 και με τη Χίμκι τη διετία 2009-2011. Ακολούθησε η τριετής θητεία του στην Ούνικς Καζάν, η οποία τερμάτισε 5η στον όμιλό της τη σεζόν 2014/15 και 15η στις 16 ομάδες (ρεκόρ 8-22) πρόπερσι. Ενδιάμεσα ο Λάνγκφορντ μετείχε στο Eurocup με την Ούνικς, η οποία αποκλείστηκε στη φάση των «16» από την πολωνική Ζιέλονα Γκόρα.
Όλα αυτά φυσικά τα γνωρίζει ο Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος φέρεται να έχει ξεκάθαρη ιδέα για το τι περιμένει από τον Αμερικανό και με ποιον τρόπο σκοπεύει να τον αξιοποιήσει. Προφανώς θα πρέπει να συνηθίσει σε ένα νέο ρόλο – δεν είναι δυνατόν σε μια ομάδα με έξι αστέρια και στα 35 χρόνια του να έχει διαρκώς την μπάλα στα χέρια και το σύνολο να ζει ή να πεθαίνει με δικά του σουτ στο τέλος.
Ο ίδιος ο Λάνγκφορντ δεν έρχεται με τη νοοτροπία να κολλήσει τα τελευταία ένσημα του, αλλά για να παίξει, στη δύση της καριέρας του, σε μια ομάδα με πρωταγωνιστικό ρόλο. Αν ήθελε να πορευτεί ξανά ως «μισθοφόρος», θα μπορούσε να βρει σε άλλη χώρα μεγαλύτερο συμβόλαιο και αυτό είναι το ενθαρρυντικό της περίπτωσης του για τους πρωταθλητές Ελλάδας.
Θα πρέπει όμως και ο ίδιος ο Παναθηναϊκός να μάθει να κερδίζει μαζί του σε συνθήκες πλέι-οφ, όταν έρθουν με το καλό τα νοκ-άουτ. Το άξιον ή όχι της επιλογής θα φανεί στο χειροκρότημα. Λίγο πριν από αυτό ο Κιθ Λάνγκφορντ θα μας έχει πιθανότατα αποδείξει αν πέρα από αυτό του μεγάλου σκόρερ, υπάρχει στο DNA του και το «μικρόβιο» του νικητή.