Όταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς αποφάσιζε να αφήσει την Ρεάλ Μαδρίτης εξέφρασε μια θέση με την οποία δύσκολα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς. «Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; Και τι έγινε, θα έλεγε ο κόσμος. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA», είχε πει και με αυτά τα λόγια γύρισε την πλάτη του στη Γηραιά Ήπειρο, χωρίς όμως να ρίξει πίσω του μαύρη πέτρα. Τουλάχιστον όχι αν είναι αλήθεια ο αστικός μύθος που συνοδεύει τον άδικο θάνατό του. Όταν είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παναθηναϊκό κι ετοιμαζόταν να κάνει ακόμη πιο σύντομη τη διαδρομή του τριφυλλιού μέχρι την κορυφή της Ευρώπης.
Από τα πολλά μεγάλα αναπάντητα «αν» με τα οποία ξεκινούν τα υποθετικά ερωτήματα, το τι θα είχε συμβεί αν ο Ντράζεν ντυνόταν στα πράσινα, έχει σχετικά εύκολη απάντηση. Θα άλλαζε η ιστορία του μπάσκετ.
Ο θρύλος, όπως τον διηγήθηκε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, λέει ότι πως του πρόσφερε ένα συμβόλαιο που έφερε την υπογραφή του «πατριάρχη» του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Το μόνο κενό που υπήρχε σε εκείνο το κομμάτι χαρτί ήταν το ποσό. Ο ίδιος ο Πέτροβιτς θα το συμπλήρωνε, επικυρώνοντας τη συμφωνία των δύο πλευρών. Ακόμη και όσοι αμφισβητούν την ακρίβεια της εξιστόρησης, επιβεβαιώνουν πως υπήρχε ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας των δύο πλευρών. Οι πράσινοι ήταν μια ομάδα με μεγάλες συμπάθειες στην Κροατία. Η παρουσία του Ζέλικο Παβλίσεβιτς στον πάγκο (είχαν συνεργαστεί στην Τσιμπόνα) αλλά και του κολλητού από την εθνική Στόγιαν Βράνκοβιτς συνηγορούν το ότι ο «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ ένιωθε πως υπήρχαν στοιχεία επαφής και σύνδεσης με το τριφύλλι.
Θα αρκούσαν όμως αυτά για να αφήσει το NBA;
Πριν από 30 χρόνια οι υπερατλαντικές διαδρομές ήταν δύσκολη υπόθεση. Ακόμη πιο δύσκολη αν μιλάμε για το μπάσκετ. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα που θεωρείται δεδομένο πως οι καλύτεροι αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν εκεί, τότε ο Ευρωπαίος καλαθοσφαιριστής πραγματοποιούσε ένα ταξίδι το οποίο έμοιαζε αρκετά με εκείνα των πρώτων κοσμοναυτών στο διάστημα. Δηλαδή γεμάτο δυσκολίες, σε ένα άγνωστο και αφιλόξενο περιβάλλον, με διαφορετικούς ρυθμούς και κανόνες, από το οποίο ελάχιστοι είχαν επιστρέψει προκειμένου να διηγηθούν τις ιστορίες τους και να προετοιμάσουν το έδαφος για τους επόμενους. Ο Πέτροβιτς άνοιξε… λεωφόρους. Αλλά πριν το πετύχει, αμφισβητήθηκε… Ποιος; Ο κορυφαίος Ευρωπαίος της εποχής του κι ένας από τους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ.
Η όλη ιστορία φαίνεται πως τον είχε πληγώσει. Τα δύο πρώτα χρόνια στους Blazers ήταν καταστροφικά. Με μέσους όρους συμμετοχής κάτω από 10 λεπτά και περίπου 7 πόντους ανά ματς. Για τον Κροάτη που δεν έβγαινε ποτέ από το παρκέ και φόρτωνε με 30, 40 ή 50 πόντους οποιονδήποτε αντίπαλο. Κι ενώ ο ξεροκέφαλος και πεισματάρης Ντράζεν δεν το έβαζε κάτω, το ΝΒΑ συνέχισε να αγνοεί τον «ξένο». Ακόμη κι όταν εκείνος κέρδιζε πανηγυρικά το προσωπικό στοίχημά του.
Τον αγνόησαν επειδή δεν ήταν «δικός τους»
Την σεζόν 1992-93 ο Πέτροβιτς ήταν πλέον κυρίαρχος του παιχνιδιού. Τα δικά του μαγικά χέρια είχαν μεταμορφώσει τους Nets σε κανονική και υπολογίσιμη δύναμη. Οι 22,3 πόντοι, το 52% στα δίποντα (καλύτερο ποσοστό για γκαρντ στο πρωτάθλημα) και το 45% στα τρίποντα (τρίτος στη σχετική λίστα) μαρτυρούσαν την μετεξέλιξή του σε έναν Σπάρτακο που έφερε την επανάσταση στο ΝΒΑ. Στον άνθρωπο που αμφισβητούσε ευθέως πως οι Αμερικανοί στο παρκέ μπορούν να τα κάνουν όλα καλύτερα από τους υπόλοιπους. Μετά τον Ντράζεν αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους, αλλά εκείνη την εποχή δεν τον «συγχώρησαν».
Οι πιο στενοί φίλοι και συνεργάτες του κάνουν λόγο για μια πρωτοφανή πικρία του «γιου του ανέμου» όταν έμαθε πως τα κατορθώματά του δεν θεωρήθηκαν αρκετά για να του εξασφαλίσουν μια θέση στο All Star Game. Παρά το γεγονός ότι ήταν ο 11ος σκόρερ της regular season, ξεπερνώντας παίκτες όπως ο Λάρι Τζόνσον, ο Τιμ Χάρνταγουεϊ, ο Ρέτζι Μίλερ, ο Αλόντσο Μούρνινγκ ή ο Ντέρεκ Κόλμαν. Κι ας είχε ανακηρυχθεί MVP της ομάδας του. Τίποτε από αυτά δεν μέτρησε στην κρίση του κοινού, που με εξαίρεση το New Jersey, συνέχιζε να κοιτάζει αφ’ υψηλού τον Κροάτη.
Η δική του Ελλάδα
Ο Ντράζεν δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοια αντιμετώπιση. Ήθελε να είναι στο επίκεντρο, άξιζε να βρίσκεται εκεί με βάση τα πεπραγμένα του, αλλά δεν έπαιρνε αυτό που θα έπρεπε. Εκμυστηρεύθηκε τις σκέψεις του σε Αμερικανούς δημοσιογράφους, αποκαλύπτοντας ότι στο μυαλό του το ενδεχόμενο αποχώρησης ήταν πολύ κοντά. Το γεγονός ότι η διοίκηση της ομάδας δεν του είχε προτείνει καν νέο βελτιωμένο συμβόλαιο έμοιαζε να τον απομακρύνει από τις ΗΠΑ και να τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ορθάνοιχτη αγκαλιά της οικογένειας Γιαννακόπουλου και τον Παναθηναϊκό.
Κάποιοι ακόμη και σήμερα αμφιβάλλουν για τις πραγματικές προθέσεις του και θεωρούν πως όλη αυτή η έκφραση δυσφορίας ήταν ένα μέτρο πίεσης προς την ομάδα. Θα μπορούσαν να έχουν δίκιο εάν δεν υπήρχαν τα ίδια τα λόγια του Πέτροβιτς που ήταν ξεκάθαρος. Λίγες μέρες πριν συμβεί το μοιραίο τροχαίο που έκοψε το νήμα της ζωής του στα 28 χρόνια του μίλησε σε έναν Έλληνα δημοσιογράφο, τον Βασίλη Σκουντή. «Δεν διστάζω να το πω, βρίσκομαι πολύ κοντά σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό», δήλωνε ο Κροάτης και όσοι φίλοι του τριφυλλιού διάβαζαν τη συνέντευξή του στο Τρίποντο άφηναν τη φαντασία τους να οργιάσει για το τι θα έκαναν ΜΑΖΙ οι δύο κορυφαίοι γκαρντ της Ευρώπης. Ο Πέτροβιτς και ο Γκάλης στην ίδια ομάδα… Τόσο… θεϊκό που το ζήλεψε ακόμη και ο Θεός και τον πήρε μαζί του.
Τα λόγια ενός «ζωντανού-νεκρού»
Περίπου μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του περιοδικού κάποιοι το έπιαναν στα χέρια τους γνωρίζοντας πως ο Ντράζεν δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Είχαν την μακάβρια δυνατότητα να διαβάζουν σε μερικές αράδες κάποιες από τις τελευταίες του λέξεις, σε μια από τις ύστατες συνεντεύξεις που έδινε, ξεκαθαρίζοντας (προς πείσμα των αμφισβητιών) τις προθέσεις του.
«Έδειξα πόσο αξίζω στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και τα τώρα έρχομαι για να κατακτήσω και πάλι τίτλους. Θέλω να παίξω σε μία ομάδα που θα πάρει το πρωτάθλημα της Ευρώπης και το είπα στον Στόγιαν. Εσύ, ο Γκάλης, εγώ και τα άλλα παιδιά του Παναθηναϊκού, αν είμαστε μαζί, θα κάνουμε τον Παναθηναϊκό πρώτο στην Ευρώπη και τον κόσμο του ευτυχισμένο. Αλήθεια σου λέω από τώρα σκέφτομαι τον τελικό στο Τελ Αβίβ. Αυτός ο Παναθηναϊκός – αν υπογράψω- θα είναι μια ομάδα που δεν θα σκέφτεται ούτε θα φοβάται την ήττα. Όπου και αν παίζει… Πέρυσι δέχτηκε ο μάνατζέρ μου ανεπίσημη κρούση από τον Ολυμπιακό, αλλά τίποτα παραπάνω. Έχω ξαναπεί ότι θέλω να παίξω δίπλα στον Βράνκοβιτς…
Ο Γκάλης είναι μεγάλος παίκτης και κυρίως winner όπως και εγώ. Μαζί θα πετύχουμε σπουδαία πράγματα και σε διαβεβαιώ ότι θα μας φτάσει μια μπάλα. Τα ίδια έλεγαν και για την εθνική Κροατίας και όμως όλος ο κόσμος είδε τι μπάσκετ παίξαμε. Το ίδιο θα συμβεί και στον Παναθηναϊκό. Προτιμώ να έχω στην ομάδα 9 Γκάληδες παρά 9 μέτριους παίκτες», είπε ο Πέτροβιτς, που έκλεισε λέγοντας: «Ο πρόεδρος (σ.σ Γιαννακόπουλος) είπε την αλήθεια ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά. Ο Λεγκάριε θα βρίσκεται στην Αθήνα στις 20 Ιουνίου και τότε θα τελειώσουμε. Θα υπογράψουμε πριν αρχίσει το Ευρωμπάσκετ».
Δυο βδομάδες πριν το προκαθορισμένο ραντεβού ο Ντράζεν πέθανε. Πήρε μαζί του και τη μοναδική ευκαιρία να δούμε τον «γιο του διαβόλου» να γίνεται ο Θεός της πράσινης εξέδρας…