Η ιστορία της εγκληματολογίας ανά τον κόσμο βρίθει από κρούσματα της πιο νοσηρής φαντασίας, που είναι δύσκολο να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Κάποια μυαλά υπέκυψαν εξ’ ολοκλήρου στο κτήνος που έκρυβαν μέσα τους, όχι μόνο για να σκοτώσουν, αλλά και για να ηδονιστούν μέσα από το μαρτύριο των θυμάτων τους. Αν η εγκληματική διαστροφή και ο αποτροπιασμός χωρίζονταν σε βαθμίδες, η συμμορία σατανιστών που έσπειραν τον τρόμο και τη φρίκη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο Σικάγο, ανήκουν αναμφίβολα στην κορυφή, ξεπερνώντας σε βιαιότητα ακόμα και τους σατανιστές της Παλλήνης.
Τέσσερις άνδρες, με όχημα ένα κόκκινο βαν, απήγαγαν, βίασαν, βασάνισαν και σκότωσαν 18 γυναίκες τη διετία 1981-82. Μεταξύ αυτών και δύο αδέλφια ελληνικής καταγωγής, οι Andrew και Thomas Kokoraleis. Χριστιανοί ορθόδοξοι στο θρήσκευμα, απολύτως ευάλωτοι όμως στα σατανιστικά κηρύγματα του αρχηγού της σέχτας, Robin Gecht.
Ο τελευταίος είχε «θητεύσει» πλάι στον «δολοφόνο – κλόουν», John Wayne Gacy, που μεταξύ 1972-1978 κακοποίησε σεξουαλικά και δολοφόνησε τουλάχιστον 33 παιδιά και εφήβους, μασκαρεμένος σε κλόουν παιδικών πάρτι.
Ο ανατριχιαστικός serial killer, που είχε δράσει επίσης στο Ιλινόις, καταδικάστηκε το 1980 σε θάνατο και η ποινή του εκτελέστηκε τελικά 14 χρόνια αργότερα.
Λίγο μετά τη σύλληψη του, ο Gecht, για τον οποίο υπήρχαν ενδείξεις ότι ενήργησε σε κάποιες περιπτώσεις ως συνεργάτης του Gacy, δημιούργησε τη δική του δολοφονική ομάδα, επιστρατεύοντας, εκτός από τους αδελφούς Kokoraleis και τον Edward Spreitzer. Ο Andrew Kokoraleis ήταν τότε μόνο 19 ετών, ο Thomas και ο Spreitzer 21, ενώ ο Gecht 28.
Από αριστερά προς τα δεξιά οι Andrew Kokoraleis, Robin Gecht, Thomas Kokoraleis και Edward Spreitzer
Η συμμορία έμεινε στην ιστορία ως «Chicago Rippers» (Αντεροβγάλτες του Σικάγο) και «Ripper Crew», όπως απολύτως δικαιολογημένα τους αποκάλεσε ο Τύπος.
Οι πράξεις τους ανομολόγητες. Βγαλμένες από τα πιο αρρωστημένα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.
Μυημένοι όλοι στο σατανισμό και τους ιεροτελεστικούς φόνους, λάτρευαν να βασανίζουν τα θύματά τους με τον πιο ειδεχθή τρόπο. Αγαπημένη τους συνήθεια η αφαίρεση στήθους. Στο όνομα του Εωσφόρου, επιδίδονταν σε μαστεκτομή με μαχαίρι και ακολούθως σε… κανιβαλισμό, μασουλώντας τμήματα από τη «λεία» τους, όπως προέβλεπε το «τελετουργικό».
Όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο διαμέρισμα ώστε να παραπέμπει σε σατανιστικό «ναό». Φωτισμένος μόνο με κεριά και «διακοσμημένος» με αναποδογυρισμένους σταυρούς, ανίερα σύμβολα του εωσφορισμού και εργαλεία θανάτου.
Η σπείρα δεν έκανε διακρίσεις στα θύματά της, όπως άλλοι serial killers, που στόχευαν αποκλειστικά σε ιερόδουλες. Όποια γυναίκα τους έκανε οπτικά καθώς έκοβαν βόλτες με το βαν, ήταν υποψήφια προς απαγωγή, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Και αυτό ήταν το πιο τρομακτικό για τους πολίτες του Σικάγο.
Η Lorraine Borowski απήχθη το πρωινό της 15ης Μαΐου του 1982 έξω από το μεσιτικό γραφείο, όπου εργαζόταν, ενώ Linda Sutton, επίσης υπό το φως της ημέρας, καθώς περπατούσε πλησίον του Wrigley Field, ενός από τους πιο γνωστούς και πολυσύχναστους τουριστικούς προορισμούς.
Αφού έβαζαν τις γυναίκες βίαια στο βαν, τις οδηγούσαν στον τόπο μαρτυρίου τους, το «σατανικό παρεκκλήσι», όπως το είχε ονομάσει ο Gecht, ο οποίος – και αυτό είναι μάλλον το πιο απίστευτο της ιστορίας – ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών.
Αρχικά τις βίαζαν υπό τους ήχους απαγγελίας εδαφίων από τη «Βίβλο του Σατανισμού», ή μουσική death metal σε μεγάλη ένταση. Ακολουθούσε ο ακρωτηριασμός του ενός στήθους και στη συνέχεια η δολοφονία, συνήθως με τσεκούρι. Το ανατριχιαστικό «μυστήριο» ολοκληρωνόταν συχνά – πυκνά, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν στις καταθέσεις τους, με νέα σεξουαλική βεβήλωση, αυτή τη φορά της ανθρώπινης σορού.
Κατόπιν ξεφορτώνονταν το πτώμα, κυρίως σε χωματερές ή ποτάμια, κρατώντας το στήθος ως λάφυρο για τις επόμενες συνευρέσεις τους. Όπως κατέθεσε αργότερα ο Thomas, στο κουτί συλλογής από στήθη, ο αριθμός είχε φτάσει κάποια στιγμή τα 15…
Το Σικάγο είχε βυθιστεί στον τρόμο και τον πανικό, καθώς τα άψυχα, ακρωτηριασμένα σώματα των γυναικών εντοπίζονταν το ένα μετά το άλλο και η αστυνομική έρευνα δεν είχε σημειώσει καμία πρόοδο. Η σπείρα ουσιαστικά δεν εντοπίστηκε, ένα δικό της λάθος ήταν αυτό που την «πρόδωσε». Ή μάλλον μια επιβίωση εκ θαύματος.
Όταν οι τέσσερις άνδρες πέταξαν μια γυναίκα, ονόματι Beverly Washington, δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, νόμιζαν ότι ήταν νεκρή. Όπως και όλα τα υπόλοιπα θύματα, είχε βιαστεί και βασανιστεί. Το δεξί στήθος της είχε χαρακιές, ενώ το αριστερό είχε αφαιρεθεί τελείως. Η Washington ήταν όμως αναίσθητη και όχι νεκρή, καταφέρνοντας με κάποιο τρόπο να επιζήσει, παρά τη μεγάλη αιμορραγία.
Όταν ανέκαμψε, η κατάθεση της στους αστυνομικούς ήταν η αρχή του τέλους για τους «Ripper Crew». Περιέγραψε ένα κόκκινο φορτηγό με γυαλισμένα παράθυρα και φτερά κρεμασμένα από τον καθρέφτη, ενώ έδωσε λεπτομερή περιγραφή του ίδιου του Gecht.
Οι πληροφορίες οδήγησαν εύλογα στη σύλληψη του Gecht και των συνεργών του. Μετά από αυτές, άρχισε να ξετυλίγεται το φρικιαστικό χρονοδιάγραμμα των βασανιστηρίων και των δολοφονιών.
Τόσο τα ελληνικής καταγωγής αδέλφια όσο και ο Spreitzer ομολόγησαν την ενοχή τους, όχι όμως και ο Gecht, που δήλωσε από την αρχή αθώος. Στο δικαστήριο επικράτησε τελικά ένα χάος, με τις διαδοχικές αλληλοκατηγορίες και αλλαγές καταθέσεων των τριών από τους τέσσερις άνδρες.
Οι δολοφονημένες γυναίκες ήταν 18, ωστόσο οι παραδοξότητες του νομικού συστήματος του Ιλινόις οδήγησαν σε… φαρσοκωμωδία. Δεν επέτρεψαν στην εισαγγελία να δέσει» τον επικεφαλής της σέχτας με κάποιον φόνο, λόγω έλλειψης στοιχείων (και παρά την ομολογία των δύο αδελφών). Ο καθένας ακολούθησε τη δική του υπερασπιστική γραμμή και κάπως έτσι προέκυψαν τρεις διαφορετικές ποινές.
Ο Gecht καταδικάστηκε σε 120 χρόνια φυλάκισης, μόνο για απαγωγή, βιασμό και απόπειρα ανθρωποκτονίας της Beverly Washington. Ωστόσο θα δικαιούται αναστολή το 2022. Ο Thomas έπεσε στα μαλακά, καθώς του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της συνεργασίας με τις Αρχές και του επιβλήθηκε κάθειρξη 70 χρόνων. Με την έξτρα ελάφρυνση ότι η ποινή θα μειωνόταν στο μισό σε περίπτωση καλής διαγωγής.
Αντιθέτως, οι Andrew και Edward Spreitzer καταδικάστηκαν σε θάνατο. Το απίθανο είναι όμως ότι εκτελέστηκε η ποινή μόνο του πρώτου. Ο Andrew Kokoraleis εκτελέστηκε τον Μάρτιο του 1999 με φονική ένεση, ενώ ο Spreitzer έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή από τον κυβερνήτη του Ιλινόις και πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή ως θανατοποινίτης.
Τελικά, ο κυβερνήτης George Ryan έδωσε το 2003 χάρη και στους 167 θανατοποινίτες της πολιτείας, μετατρέποντας τις ποινές τους σε ισόβια. Η θανατική ποινή καταργήθηκε στο Ιλινόις και ο Andrew Kokoraleis είναι έως και σήμερα ο τελευταίος άνθρωπος που εκτελέστηκε εκεί.
Ο Thomas Kokoraleis όπως είναι σήμερα
Κατά τις τελευταίες ημέρες της ζωής του μάλιστα, η Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιλινόις προσπάθησε απέλπιδα να τον σώσει. Ο τότε πρωτοσύγκελος και σημερινός επίσκοπος της Ελληνορθόδοξης Επισκοπής του Σικάγου, Dimitrios Kantzavelos μετατράπηκε, μετά την εκτέλεση, σε ακτιβιστή κατά της θανατικής ποινής και ήταν ένας από τους ανθρώπους που βοήθησαν τα μέγιστα στην κατάργηση της.
«Ο Andrew με ευχαρίστησε θερμά τότε για ό,τι έκανα και ευχήθηκε να βοηθήσει ο Θεός ώστε η δική του εκτέλεση να είναι η τελευταία», είχε δηλώσει το 2009 ο Kantzavelos, χαρακτηρίζοντας μεταμελημένο τον Andrew. «Περιμένοντας την εκτέλεση του προσευχήθηκε στο Χριστό. ”Το βασίλειο του Θεού είναι κοντά”, ήταν μία από τις τελευταίες φράσεις του, όπως είπαν αυτήκοοι μάρτυρες.
Το 2014 ο πρώην κυβερνήτης George Ryan δήλωσε ότι ένα από τα πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει είναι ότι «δεν έδωσα χάρη σε εκείνον τον Έλληνα».
Ο Thomas Kokoraleis ήταν να αποφυλακιστεί στις 29 Σεπτεμβρίου του 2017, έχοντας εκτίσει 35 χρόνια ποινής. Η είδηση προκάλεσε λαϊκή κατακραυγή στο Σικάγο και οι οικογένειες των δολοφονημένων θυμάτων της σέχτας αντέδρασαν με όποιο μέσο μπορούσαν. Με πρωτοβουλία της οικογένειας της Lorraine Borowski, συγκεντρώθηκαν πάνω από 22.000 ηλεκτρονικές υπογραφές, ενώ τακτική ήταν η επικοινωνία με τις Αρχές και τα media.
Μια ομάδα εισαγγελέων προσπαθεί να μπλοκάρει την αναστολή της ποινής του, τελικά όμως ο λόγος που δεν αποφυλακίστηκε ο Thomas ήταν ότι δεν έχει βρει κατοικία που θα πρέπει να δηλώσει ως μόνιμη, προκειμένου να πάρει απολυτήριο, όπως προβλέπει η νομοθεσία του Ιλινόις.
«Μου προκαλεί αηδία στο στομάχι η προοπτική να κυκλοφορεί κάποιος που βίασε, βασάνισε και σκότωσε ελεύθερους πλάι σε νομοταγείς πολίτες», δηλώνει ο Mark Borowski, αδερφός της Lorraine. Η ομάδα των εισαγγελέων προσπαθεί να μπλοκάρει την αποφυλάκιση με βασικό επιχείρημα το ότι ότι κάποια εγκλήματα, όπως αυτά που διέπραξε ο Kokoraleis, είναι υπεράνω συγχώρεσης. Αλλά και με την παράμετρο της ηλικίας του, καθώς είναι μόλις 50 ετών.
Οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης και μερίδας νομικών ωστόσο έχουν πέσει στο κενό – η απόφαση είναι δρομολογημένη. Το αργότερο έως τις 19 Μαρτίου του 2019 ο Thomas θα έχει αποφυλακιστεί, είτε έχει βρει, είτε όχι μέρος για να μείνει. Η «τρύπα» του νομικού συστήματος του Ιλινόις είναι τέτοια, που το 2022 ο Kokoraleis και ο Robin Gecht ενδέχεται να σμίξουν ξανά ως ελεύθεροι πολίτες.
Ίσως βέβαια τότε, στην πραγματική κοινωνία, να εμφανιστεί μπροστά τους το πιο σκληρό πρόσωπο της «θείας δίκης»…