Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε χαρακτηρίσει κάποιον ποδοσφαιριστή «απατεώνα». Ένα-δυο πρόχειρα παραδείγματα που έρχονται αβάδιστα, ανεμπόδιστα στο δικό σου χώρο, σόρι άκυρο, διάβαζα κάτι στις μικρές αγγελίες και μπερδεύτηκα. Ένα-δύο, λοιπόν, παραδείγματα που έρχονται αβίαστα στο μυαλό είναι ο Σάμι ο Κεντίρα ή ο Γκούτι, οι οποίοι κορόιδεψαν κόσμο και κοσμάκη κατά τη διάρκεια της καριέρας τους. Ωστόσο και οι δύο μοιάζουν πραγματικά γατάκια μπροστά στον μυθικό Κάρλος «Κάιζερ» Ενρίκε Ραπόσο, ο οποίος για περισσότερα από δέκα χρόνια κατόρθωσε να δουλέψει ψιλό γαζί ολάκερη την ποδοσφαιρική υφήλιο προσποιούμενος τον μέγα μπαλαδόρο.
Το παιδί είχε όνειρα
Αν έχεις γεννηθεί στη Βραζιλία λογικά όταν σηκώνεις το χέρι σου κατά τη διάρκεια του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού, το κάνεις για να δηλώσεις πως όταν μεγαλώσεις θα γίνεις είτε βασίλισσα του καρναβαλιού είτε ποδοσφαιριστής. Και αν είσαι μερακλής, και τα δύο. Ο Κάρλος Ενρίκε Ραπόσο αποφάσισε να πάρει το δύσκολο δρόμο της μπάλας. Αν κι εδώ που τα λέμε, με το ταλέντο που είχε ίσως τα κατάφερνε το ίδιο καλά και ως βασίλισσα. Anyway… Ας πάμε παρακάτω.
Ο μικρός Κάρλος, όπως κάθε Βραζιλιάνος wannabe ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του, έκοψε τα πολλά ονόματα και κότσαρε το «Κάιζερ» ως καλλιτεχνικό του. Λένε πως το έκανε λόγω του θαυμασμού του προς τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, όπως πιθανόν θα επέλεγε το Ζωζώ (από τη Σαπουντζάκη) αν γινόταν τελικά βασίλισσα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Άφησε και μαλλί τύπου Χούλιο Μπάλμας, που ήτο μόδα την εποχή και αφού έκανε τα βασικά, ετοιμάστηκε για μεγάλη καριέρα. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό ασήμαντο προβληματάκι που στεκόταν εμπόδιο στις φιλοδοξίες του. Ήταν άμπαλος.
Ποδοσφαιρικός μετανάστης
Με το που τελείωσε το δημοτικό πέρασε ένα δοκιμαστικό στην Μποταφόγκο. Οι καλοί άνθρωποι της ομάδας του Ρίο ντε Τζανέιρο του συνέστησαν -αν και σκράπας- να συνεχίσει το σχολείο μιας και από μπαλίτσα δεν σκάμπαζε πολλά. Όμως ο δαιμόνιος Κάιζερ δεν το έβαλε κάτω και -άγνωστο πώς- κατόρθωσε να μπει στα «τσικό» της Φλαμένγκο, όπου έμεινε μέχρι τα 17. Έχοντας αντιληφθεί πως δύσκολα θα περνιόταν για σοβαρό δείγμα ποδοσφαιριστή σε μια χώρα που μέχρι και οι ταχυδρόμοι παραδίδουν τα γράμματα με σουτ-μπανάνα, πήρε τον πισινό του και ταξίδεψε μέχρι το Μεξικό. Εκεί κάποιος τυφλός, κατά τα φαινόμενα, σκάουτερ πρότεινε να υπογράψει συμβόλαιο, όπως και έγινε. Το αστείο κράτησε μερικούς μήνες, όσους χρειάστηκαν οι τύποι για να καταλάβουν πως όχι μόνο δεν ήταν επιθετικός, αλλά ούτε καν παίκτης.
Λέτε η νέα απόρριψη να αποθάρρυνε καθόλου τον Κάρλος; Όχι αγάπη μου! Σιγά μην άφηνε τη γνώμη των άλλων να καθορίσουν το ποιος είναι. Ένθερμος υποστηρικτής του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού πριν καν ανακαλυφθεί ο όρος, ο Κάιζερ δήλωνε ποδοσφαιριστής, αισθανόταν ποδοσφαιριστής και θα περνιόταν για ποδοσφαιριστής ο κόσμος να χαλούσε. Απλά θα το έκανε με ένα γνήσιο ΠΑΣΟΚικό τρόπο. Θα γραφόταν στην κλαδική έβαζε γνωστούς να τον προωθήσουν. Και να του βρουν μια θέση στο δημόσιο σε ομάδα.
Οι γνωριμίες ανοίγουν πόρτες
Έχοντας ερωτευτεί το τρίπτυχο «λεφτά, γκόμενες, ντόλτσε βίτα» που του παρείχε η ταυτότητα του ποδοσφαιριστή, ο Κάρλος Κάιζερ έκανε αυτό που ήταν το πραγματικό ταλέντο του. PRιλίκια. Έπιασε φιλίες με γνωστούς παίκτες της εποχής, όπως ο Ρομάριο, ο Ρενάτο, ο Ρικάρντο Ρόσα, ο Κάρλος Αλμπέρτο κ.α, ενώ έβαλε στο κόλπο και μανατζαραίους που για μια γουλιά καϊπιρίνια ήταν ικανοί να πουλήσουν ακόμη και τη μάνα τους. Μια κοινή εμφάνιση σε κλαμπάκι με παίκτη της «σελεσάο», ένα-δυο τηλεφωνάκια του ατζέντη που είχε εξυπηρετήσει το προηγούμενο βράδυ κάνοντας του κάνα θέλημα και -τσουπ- να τα συμβόλαια!
Το απίθανο της υπόθεσης ήταν πως ο τρανός παραμυθάς υπήρξε τόσο μεγάλος καταφερτζής που τελικά επέστρεψε στις ομάδες της Βραζιλίας από τις οποίες είχε πάρει πούλο πόδι ως πιτσιρικάς. Ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν «δεν μπορεί, τώρα που μεγάλωσε θα έμαθε μπάλα». Ίσως, πάλι, να τσίμπησαν μεροκάματο ως ποσοστό από το συμβόλαιό του, δεν έχει σημασία. Αυτός τη δουλειά του την έκανε. Κι όσο για το πώς κατόρθωνε να μην παίζει ώστε να μην πάρει κανείς χαμπάρι την αμπαλοσύνη του; Εδώ δούλεψε το σύστημα ΕΣ (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ).
Παραπονιόταν για ενοχλήσεις στη μέση ή οπουδήποτε αλλού η τεχνολογία της εποχής δεν ήταν δυνατόν να τον ξεσκεπάσει. Δυο μήνες στο κρεβάτι του πόνου, κάνα δυο ακόμα πρόγραμμα αποθεραπείας και αποκατάστασης, μια μικρή υποτροπή, εφτά-οχτώ εβδομάδες ελαφρύ τρέξιμο κι ασκήσεις δίχως μπάλα κι έβγαινε η σεζόν χωρίς να κλωτσήσει τόπι. Γίγας. Είδωλο. Τιτάνας. Και περνιόταν για ποδοσφαιριστής και κρατιόταν φιτ χωρίς να πληρώνει συνδρομές σε γυμναστήρια. Ο τύπος είχε ελληνικό DNA και δεν το ‘ξερε. Ένας θρύλος.
ΑΡΔάκια του κερατά
Δυστυχώς ως δημοσιογράφοι είμεθα αρκετά νέοι για να τον έχουμε προλάβει «αγωνιζόμενο» και να γράψουμε μισή κουβέντα για τις επιδόσεις του, έναντι μιας συμβολικής αμοιβής για έναν καφέ. Άλλοι καλοί συνάδελφοι, όμως, το έκαναν. Και κάπως έτσι βρέθηκε να υπογράφει ως το «μεγάλο ταλέντο του Αμαζονίου» -ή κάτι τέτοιο- στη γαλλική Αζαξιό. Νωρίτερα αντίστοιχοι ΑΡΔ είχαν κυκλοφορήσει το σότο πως ήταν τόσο καλός στην Πουέμπλα (εκεί όπου δεν έπαιξε ούτε λεπτό) που είχαν κινηθεί οι διαδικασίες για να αποκτήσει μεξικανική υπηκοότητα και να κληθεί στην εθνική. Μιλάμε για μύθο, όχι αστεία…
Με τέτοιο βαρύ βιογραφικό οι Γάλλοι οπαδοί έκαναν ουρές για να τον δουν στην επίσημη παρουσίαση του, στο γήπεδο της ομάδας. Η αυτού μεγαλειότης δεν μάσησε όταν είδε τις μπάλες με τις οποίες θα έπρεπε να κάνει κάνα ποδαράκι για να τους γλυκάνει. Μπούκαρε μέσα, άρχισε να τις κλωτσάει προς την κερκίδα και να τις μοιράζει, φιλώντας ταυτόχρονα το τιμημένο σήμα του συλλόγου κι έγινε αυτόματα ο αγαπημένος της εξέδρας. Και σίγουρα θα ανταπέδιδε την αγάπη φορτώνοντας τα αντίπαλα δίχτυα, αλλά ας όψονται οι γ@μημένοι τραυματισμοί στη μέση…
Ωστόσο όταν επέστρεψε στη Βραζιλία, ένας αξιοσέβαστος ρεπόρτερ ανέφερε την «αλήθεια». Όχι μόνο ήταν ο… πρώτος σκόρερ της Αζαξιό, αλλά είχε κάτσει και κάνα εξάρι χρόνια στη Γαλλία. Όλο και κάποιο κορόιδο θα το πίστευε σε μια εποχή δίχως ίντερνετ, γιου τιουμπ, φέισμπουκ και άλλους τέτοιους διαόλους που έχουν καταστρέψει τη μαγεία. Όπως, για παράδειγμα, η Μπανγκού.
Θρύλος
Εκεί έφτασε κοντά όσο ποτέ άλλοτε στο να ξεσκεπαστεί η αλήθεια. Με την ομάδα να χάνει 2-0, ο Κάστορ ντε Αντράντε, ισχυρός άνδρας του συλλόγου και γκάνγστερ του οργανωμένου εγκλήματος με μπίζνες σε πορνεία και τζόγο, «προτείνει» στον προπονητή να βάλει μέσα τον παιχταρά για να γυρίσει το παιχνίδι.
Ο κόουτς το θεωρεί εξαιρετική ιδέα, παίρνει το χαρτάκι από τον πρεζιντέντε ευχαριστημένος που δεν έχει δει ακόμη τα ραδίκια ανάποδα και δίνει εντολή στον Κάιζερ για ένα σύντομο ζέσταμα. Ο Κάρλος κάνει προθέρμανση και ταυτόχρονα βλέπει όλες τις σκηνές του Νονός Ι και ΙΙ (το ΙΙΙ που έτσι κι αλλιώς είναι υποδεέστερο δεν είχε βγει ακόμα). Για καλή του τύχη, αυτός ο καλλιτέχνης της επιβίωσης, στροφάρει άμεσα όταν ακούει κάποιους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας να τον κράζουν.
Αναλογιζόμενος πως ακόμη και το ξυλίκι από καμιά 30αριά χούλιγκαν θα ήταν προτιμότερο από βουτιά με τσιμεντένια βατραχοπέδιλα στα ανοιχτά της Ιπανιέμα, ορμάει στην εξέδρα και πλακώνεται με τον κόσμο. Φυσικά αποβάλλεται πριν μπει στο ματς και στα αποδυτήρια υποστηρίζει πως τα πήρε στο κρανίο επειδή έβριζαν την τιμημένη Μπανγκού και τη διοίκησή της! Με δάκρυα στα μάτια του ανανεώνουν το συμβόλαιο! Κι εκείνος περνά όλη τη σεζόν αναρρώνοντας από τα τραύματα που προκάλεσε ο τίμιος ηρωισμός του…
Δυστυχώς αποσύρθηκε
Αν και θα ήταν δυνατό να παίζει ακόμα μπάλα λέγοντας ψέματα για την ηλικία του (δεν κατάλαβα, ο Μιναλά ήταν καλύτερος;) ο Κάρλος Κάιζερ (55 ετών σήμερα) αποφάσισε να αποσυρθεί πριν από καμιά 25αριά χρόνια, πάνω στην καλύτερη και πιο ώριμη -ποδοσφαιρικά- ηλικία. Ο κόσμος έχασε έναν μεγάλο παίκτη, που αν κάτσεις να το σκεφτείς, πρόσφερε κάμποσα στο άθλημα εξαιτίας της ενασχόλησής του με το χώρο. Τουλάχιστον έφτιαξε μια καλή ιστορία, που έγινε βιβλίο και ντοκιμαντέρ, πράγμα πολύ αμφίβολο αν τελικά προτιμούσε να γίνει βασίλισσα στο καρναβάλι του Ρίο.