Δεκαετία ’90 τότε που όλα ήταν λίγο (οκ, πολύ…) διαφορετικά. Ο Jeronimo Groovy ήταν στις επάλξεις, οι Nirvana ήταν οι βασιλιάδες του ροκ και η έννοια της καγκουριάς, αν και δεν είχε προσδριοριστεί ακόμα ως τέτοια, μόλις έκανε την εμφάνισή της. Και μάλιστα, ακριβώς επειδή οι κάγκουρες ακόμα δεν χαρακτηρίζονταν έτσι, διασκέδαζαν και απενοχοποιημένα.
Ας το πούμε ανοιχτά: οτιδήποτε έχει κατηγορηθεί ως καγκούρικο, την δεκαετία του ’90 το γουστάραμε όλοι. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τραγούδια.
Πηγαίναμε στα πάρτυ και χορεύαμε κομματάρες (μεν) εντελώς καγκούρικες (δε). Έλα τώρα και εσύ που το διαβάζεις και λες «όχι εγώ» τις έχεις χορέψει. Να πέντε χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Το Freestyler των Bomfunk MC’s, γνωστό και ως «γουόκαμακαφον»:
Το Boombastic του Shaggy ή αλλιώς το «αμίστα λόβα λόβα…»:
Το Scatman του… John Scatman που έκανε αυτή την επιτυχία στα 53 του (και τέσσερα χρόνια μετά πέθανε) ή αλλιώς «παραπαραπα πι παπαπαρορου»:
Το No Good των Prodigy ή αλλιώς… δεν έχει «ή αλλιώς» και άλλες τέτοιες ιεροσυλίες για αυτή την κομματάρα. Απλά το No Good των Prodigy. Τελεία.
Το God is a DJ των Faithless. Ποιοτική καγκουριά αλλά (μιας και έχουν περάσει τα χρόνια) ας το παραδεχθούμε: καγκουριά.