Η φαντασία και τα όνειρα πολλές φορές δεν συμπίπτουν με την ωμή πραγματικότητα και αυτό το γνώριζε από την καλή και από την ανάποδη ένα παιδί που μεγάλωσε στα 80s, την δεκαετία που ο παιδικός καταναλωτισμός ξεκίνησε να γκαζώνει, πριν φτάσει στην ανεξέλεγκτη τωρινή κατάσταση του. Ήταν η εποχή που όσοι μεγαλώναμε σε προεφηβική ή εφηβική ηλικία, τα έσοδά μας ερχόντουσαν αποκλειστικά από το χαρτζιλίκι μας.
Ένα χαρτζιλίκι που στην παιδική μας ηλικία μπορεί να φάνταζε κάποιες φορές ως ένα υπέρογκο ποσό, όμως στην πραγματικότητα για πολλούς από εμάς, ήταν αρκετό ίσα ίσα για τα βασικά εφόδια που θα χρειαζόμασταν για να περάσει η ημέρα.
Στις καλές ημέρες, είτε σαββατοκύριακα, είτε γιορτές, είτε μετά από κάποια επιβράβευση για ένα μας κατόρθωμα, είτε γιατί συναντούσαμε τους παππούδες μας,το χαρτζιλίκι αυξανόταν. Χαρές και πανηγύρια τότε στο υπό ανάπτυξη μυαλό μας που πήγαινε αυτόματα στις μεγάλες αγορές που είχαμε στο νου μας.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων, οι διαφημίσεις αλλά και τα πράγματα που περνούσαν από τα μάτια μας καθημερινά έμπαιναν αυτόματα ως στόχοι αγοράς. Πολλές φορές χωρίς να υπολογίζουμε το πόσο χαμηλά ήταν στην πραγματικότητα τα επίπεδα του χαρτζιλικιού μας.
H πραγματικότητα ερχόταν να μας προσγειώσει μπροστά στο ταμείο ή μπροστά την ταμπέλα με την τιμή ή ακούγοντας την απάντηση του πωλητή στην ερώτησή μας «πόσο κοστίζει αυτό;».
Την προσγείωση αυτή θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε μέσα από ένα ρετρό φωτορεπορτάζ – αντιστοίχηση των πραγμάτων που πιστεύαμε ότι θα αγοράσουμε με το χαρτζιλίκι μας σε σχέση με αυτά που καταλήγαμε να παίρνουμε, ακόμα και μετά από οικονομία αρκετών χαρτζιλικιών.
Τι πιστεύαμε ότι θα αγοράσουμε με το χαρτζιλίκι μας και τι πέρναμε τελικά
