Ο Κίγκαν-Μάικλ Κι αποτέλεσε για χρόνια ένα τρομερό δίδυμο με τον Τζόρνταν Πιλ. Ένα ντουέτο stand up που αναδείχθηκε την τελευταία δεκαετία και είχε την φρεσκάδα των ιδεών για να δώσει κάθε ίχνος του ταλέντου του. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου έχουν πάρει ένα διάλειμμα. Ο καθένας κυνηγάει ένα δικό του ατομικό μονοπάτι. Ο Τζόρνταν Πιλ έφτιαξε το Get Out. Ο Μάικλ Κι το Friends From College.
Ο πρώτος δημιούργησε ένα πάρα πολύ καλό θρίλερ. Ο δεύτερος προσπάθησε να συγκεράσει το αυτόνομο χιούμορ με την ροή ενός ρομαντικού sitcom. Γράφω «προσπάθησε» γιατί η σειρά 8 επεισοδίων που έφτιαξε για το Netflix ο Μάικλ Κι προκάλεσε πολύ χλιαρές θετικές αντιδράσεις και αρκετές έντονα αρνητικές. Μαζί με τον σκηνοθέτη Νίκολας Στόλερ, που είναι στον ευρύ κύκλο του Κι, επιχείρησαν να δοκιμάσουν τους εαυτούς τους σε κάτι που θα καθόριζε ένα διαφορετικό στοιχείο μέσα τους.
Το Friends From College γεννά το συναίσθημα στον θεατή που το βλέπει. Το συναίσθημα της ανάμνησης. Κολέγιο, κοιτώνες, αδερφότητες, ελάχιστο ίχνος συνείδησης και αυστηρότητας, χαλαρότητα, coolness. Δε μένει μόνο εκεί. Επιχειρεί να αφουγκραστεί μια γενιά 30άρηδων που μεγαλώνει σε παγκόσμια κλίμακα και βρίσκει μοναδικό κίνητρο στην ύπαρξη του τη νοσταλγία. Αυτή την – έστω και κακοφορμισμένη – διατήρηση παρελθοντικών ειωθότων.
Μια πορεία προς τον αριθμό 40. 40 έτη ζωής. 18 ολόκληρα χρόνια μακριά από την τελευταία μέρα που ένιωσαν γεμάτοι. Από τρέλα, από γέλιο, από υπερβολές, από μη δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Ο Ίθαν, η Λίσα, η Σαμ, ο Νικ, ο Μαξ και η Μάριαν είναι η κλασσική παλιοπαρέα που έχει να μοιραστεί μόνο αναμνήσεις. Είναι οι φίλοι από το σχολείο που δεν σου πάει πλέον η καρδιά να σταματήσεις να βλέπεις. Γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πως θα είναι κάθε σου στιγμή χωρίς την απλή τους παρουσία. Μόνο που στο Friends From College αυτό είναι το πρόβλημα. Οι 6 τους έχουν μείνει τόσο πεισματικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που απωθούν τους έξω. Ο Μαξ χωρίζει με τον φίλο του τον Φίλιξ. Η Μάριαν με τον δικό της. Ο άντρας της Σαμ δεν μπορεί και δεν ενδιαφέρεται να σταθεί σε αυτόν τον κύκλο.
Η ενήλικη ζωή τους τοποθετείται στο περιθώριο. Σε τέτοιο βαθμό που αυτό το παρά φύσιν θα ξεβράσει άσχημα πράγματα. Όπως και γίνεται στο τέλος. Το Night of Surprises – το μόνο πολύ καλό επεισόδιο της σειράς – σηματοδοτεί τον θάνατο της νοσταλγίας. Την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι το παρελθόν είναι άφταστο πλέον. Ότι είσαι πιο κοντά στο μέλλον παρά στο παρελθόν. Μέσα σε όλο αυτό τοποθετούνται και ορισμένα στάνταρ αφηγήματα της ζωής σε αυτή την ηλικία. Ένα ζευγάρι που προσπαθεί να κάνει παιδί και δεν μπορεί. Και αυτή η αδυναμία είναι που ουσιαστικά σπρώχνει το ζευγάρι στον χωρισμό. Άνθρωποι που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη μοναξιά τους. Άνθρωποι που παθαίνουν κρίση σκεπτόμενοι ότι οδεύουν στα 40. Κυρίως, άνθρωποι που νιώθουν ανημπόρια στο να εγκλιματιστούν στα νέα δεδομένα που φέρνει κάθε μέρα η ζωή.
Μέχρι εδώ φτάνουν τα πράγματα που σου δίνει η σειρά να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Ανάλογες είναι εξάλλου και οι σκέψεις του Νίκολας Στόλερ. Α, και ορισμένες σκηνές που εδράζονται στο χιούμορ του Μάικλ Κι.
Κατά τ΄άλλα, πρόκειται για μια κομεντί που ξεφεύγει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Το σημείο που δείχνει να βγαίνει εκτός τροχιάς είναι στην αποτύπωση των εξαιρετικά εκκεντρικών ανθρώπων που αναθρέψει η Νέα Υόρκη. Μια εκκεντρικότητα που στην φορτώνει ετσιθελικά η ίδια η πόλη. Κάτι τέτοιο θέλησαν να ενσωματώσουν, έχω την αίσθηση, οι δημιουργοί, το οποίο εν τέλει δεν επετεύχθη. Στα μείον είναι και η μετάλλαξη του Μπίλι Άιχνερ σε έναν μονόχνωτο και στερεοτυπικό γιατρό.
