Λένε πως είναι πολύ δύσκολο πράγμα να βγάλεις την αναζήτηση της κωμωδίας από εκείνους που επιδίδονται όλη τους τη ζωή σε αυτήν. Δεν ξέρω ποιοι το λένε. Για την ακρίβεια δεν πρέπει να το λέει και κανείς. Απλώς το πέταξα για να πειστείς ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Γιατί το πιστεύω ακράδαντα. Κι αν δεν μπορεί να σε πείσει αυτό, δες τι επιχειρεί να κάνει ο Τζέισον Μπέιτμαν με το Ozark.
Σε όρους μάρκετινγκ θα το λέγαμε rebranding. Η τελευταία του ταινία είναι αντιπροσωπευτική. Το Christmas Party είναι όλα όσα έχει δώσει ο Μπέιτμαν στο σινεμά και την τηλεόραση. Το παρελθόν είναι παρελθόν και το παρόν έρχεται για να σου δώσει νέα νοήματα. Ιδίως αν έχεις περάσει πάνω από 20 χρόνια σε ένα σταθερό μοτίβο. 20 και πλέον χρόνια που τα πέρασες όχι για λόγους σιγουριάς και σταθερότητας. Αλλά γιατί όντως έβρισκες διαφορετικό κίνητρο κάθε φορά.
Από τα μέσα Ιουλίου το κίνητρο του Τζέισον Μπέιτμαν μεταφέρθηκε. Πήγε στο Ozark και θα μείνει εκεί για άλλη μια χρονιά τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί η σειρά της οποίας είναι παραγωγός πήρε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα το διαβατήριο για να συνεχιστεί.
Στο Ozark ο Μπέιτμαν υποδύεται τον κορυφαίο άνθρωπο για τους μεγάλους παρανόμους. Εκείνον που μπορεί να καθαρίσει την εικόνα τους απέναντι στο κράτος. Έναν ιδιοκτήτη «πλυντηρίου». Χρήματα που αποκτήθηκαν από εμπόριο ναρκωτικών, ξαναβγαίνουν στην αγορά ως καθαρά. Ο Μάρτι Μπέρντ μαζί με τον συνάδελφο του είναι για χρόνια οι κρυφοί άνθρωποι του δεύτερου μεγαλύτερου καρτέλ ναρκωτικών στο Μεξικό. Άγνωστα δεδομένα και επικίνδυνες κινήσεις τινάζουν τα πάντα στον αέρα. Τα μυαλά του συνεργάτη, τα μυαλά ενός γιου και του πατέρα του που είχαν αναλάβει την προώθηση του εμπορεύματος και το κορμί ενός δικηγόρου.
Ο Μάρτι και η οικογένεια του την γλυτώνουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Η δεύτερη ευκαιρία που τους δίνεται τους φέρνει στο Ozark. Μια περιοχή στο Μιζούρι με πολλές λίμνες, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη ακτογραμμή εσωτερικά των ΗΠΑ. Το χρήμα που ρέει εκεί το καλοκαίρι είναι τεράστιο. Και δύσκολο να ανιχνευτεί από τους κρατικούς φορείς. Ο Μάρτι πείθει τον Ντελ, τον ηγέτη του καρτέλ, να πάει εκεί και να ξεκινήσει από την αρχή. Στόχος είναι να «καθαρίσει» 8 εκατομμύρια δολάρια. Στο κυνήγι των επενδύσεων και της σωτηρίας της ζωής του και της οικογένειας του, ο Μάρτι θα έχει έναν σύμμαχο. Τη γυναίκα του Γουέντι (Λόρα Λίνι). Οι εχθροί του είναι κατά τι περισσότεροι. Όλοι εσωκλείονται σε αυτή την sui generis κατάσταση που απαντάται στο Μιζούρι και άλλες μεσοπολιτείες.
Αυτό είναι οι σκληροί άνθρωποι που δεν είναι διατεθειμένοι να παρατήσουν όσα τους έφερναν κέρδος. Ένας δυνάστης των Ozark θα δει την μικρή του αυτοκρατορία να απειλείται από το μεγάλο ψάρι που εκπροσωπεί ο Μάρτι. Και η αντίδραση – ως είθισται – είναι σε μια ισορροπία τρόμου για τον πρωταγωνιστή.
Η σειρά του Netflix φαίνεται να έχει πάρει όλα τα λαογραφικά στοιχεία και την κουλτούρα των ανθρώπων της Μέσης Αμερικής και τα αναδεικνύει με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Η αγριάδα στην όψη, η αψύτητα, η αδιαθεσία για κάθε είδους τρυφερότητα, η καταπίεση για να μη φανεί έστω και μια αδυναμία στον κόσμο είναι τέτοια χαρακτηριστικά. Τούτοι οι άνθρωποι μαθαίνουν να συνδιαλέγονται και να επιχειρούν με όσα τους δίνει το μέρος. Όχι ο τόπος. Το μέρος. Την κάλυψη, την αραιή κατοίκηση, το πλεονέκτημα της γνώσης του μέρους έναντι κάθε δύναμης που θέλει να καταστείλει την δράση τους.
Η ικανότητα του Τζέισον Μπέιτμαν και η διαδρομή του θυμίζει αρκετά την περίπτωση του Στιβ Καρέλ που με το Foxcatcher ξεδίπλωσε μια εντελώς άλλη πλευρά του υποκριτικού είναι του. Φυσικά, έχει κάνει ήδη μια επιστροφή στην κωμωδία. Δεν ξέρω αν ο Μπέιτμαν θα το αναζητήσει τόσο γρήγορα. Είναι πιθανό όμως να βρει ένα πολύ ισχυρό έρεισμα για να κρατιέται κάθε μέρα σε απόσταση!