Η πρώτη επαφή με το κοινό το καλοκαίρι του 2016 αποτέλεσε το ορόσημο της επιστροφής. Την γέφυρα της επανασύνδεσης μιας γενιάς με τις δικές της pop culture προσλαμβάνουσες. Το Stranger Things έμεινε σε αυτό το πλαίσιο. Ο δεύτερος κύκλος έπρεπε να βρει ένα νέο πεδίο, μια νέα μορφή αφήγησης. Και το έκανε με το να μετατραπεί σε ένα κραυγαλέα εντυπωσιακό horror που εξυψώνει το είδος σε άλλα ύψη.
Όχι ότι η πρώτη σεζόν δεν είχε το horror. Απλώς η δεύτερη το τερμάτισε. Λες και παρακολουθήσαμε μια διαφορετική, εξίσου τρομερή σειρά. Το μεταφυσικό, το τηλεπαθητικό τμήμα με την Eleven, η ανίχνευση των τριών αγοριών του τι εστί, δεν είχε άλλο λόγο ύπαρξης. Αυτά που έπρεπε να αναδειχθούν είναι και τελικά όσα απέκτησαν την μεγάλη έκταση. Για να μην με κυνηγάς και ρίχνεις κατάρες, αν δεν έχεις δει ολόκληρο τον δεύτερο κύκλο, τότε καλύτερα να αποχωρίσεις. Για το καλό σου. Ή το δικό μου. Και των δύο εν πάσει περιπτώσει.
Ας τα βάλουμε σε μια σειρά. Το πρώτο πράγμα που δεν κάνει η δεύτερη σεζόν του Stranger Things, αυτό που πολλοί περιμέναμε να κάνει, είναι να τοποθετήσει την El σε μια κάπως νορμάλ ζωή. Το δίδυμο των αδερφών Duffer επιλέγει κάτι που στέκεται στην ακριβώς αντίθετη μεριά. Την επαναφέρει σε μια κατάσταση ανελευθερίας. Ξαναζεί τις μέρες που ήταν πειραματόζωο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι και δεν την κρατάει κάποιος φυλακισμένη γιατί θέλει να «ξεζουμίσει» όσα ξέρει.
Είναι ο Jim Hopper που θέλει να την προστατεύσει. Βλέπει σε εκείνη ένα υποκατάστατο της κόρης του της Sarah – αποκαλύπτει στο τελευταίο επεισόδιο ότι πέθανε – και δεν θέλει να χάσει για δεύτερη φορά ένα κορίτσι που νιώθει σαν παιδί του. Ή που του γεννά την ανάγκη να προστατεύσει, να επιτελέσει τον αρχέγονο ρόλο του προστάτη. Η El οφείλει να υπακούσει στους κανόνες του αν δεν θέλει να την πάρουν οι κακοί άνθρωποι που την βασάνιζαν πρακτικά για όλα τα χρόνια της ζωής της. Αυτό το συναίσθημα του εγκλωβισμού είναι που εξελίσσει το origin της. Αναζητά την μητέρα της, την βρίσκει και μέσω αυτής μαθαίνει και μαθαίνουμε ακριβώς πως έγινε ο αριθμός 011 και έχει αυτές τις ικανότητες. Μαθαίνουμε επίσης ότι δεν είναι μοναδική. Υπάρχει σίγουρα άλλη μια κοπέλα και πιθανότατα στην 3η σεζόν να εμφανιστούν κι άλλοι.
Αν συμβεί όντως κάτι τέτοιο, τότε δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε τη σειρά να πηγαίνει από το horror σε μια μορφή all heroes team up σαν μια άλλη Justice League. Η El μόνη της μπορεί να ανοίξει και να κλείσει την πύλη του Upside Down. Μπορεί όμως να σκοτώσει το τέρας που κατοικεί μέσα στην πύλη; Η συστράτευση όλων των δυνάμεων θα είναι μια κάποια λύση.
Στο κομμάτι αυτό, του να σκοτώσουν δηλαδή αυτό το τέρας, τα πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Ή μπορούν ή όχι. Εκεί όπου τα μαθηματικά καταργούνται είναι στην περίπτωση του Will. Το μυαλό και το σώμα του ταλαιπωρούνται απίστευτα και είναι άξιο θαυμασμού το ότι καταφέρνει να μείνει ζωντανός και να ξαναβρεί μια κανονικότητα μετά την κατάληψη του από την μαύρη ύλη του τέρατος.
Το πνευματικό μπλοκάρισμα δεν πρόκειται να φύγει γρήγορα. Μήπως όμως δεν φύγει και καθόλου; Μήπως η σύνδεση του Will με την ανάποδη διάσταση παραμείνει; Είτε για καλό είτε για κακό; Το φυσιολογικό που ζει ο Will με τον χορό στο τέλος μοιάζει σαν εκείνα τα κατατονικά τραγούδια που ρίχνει ο dj μετά από ένα σερί 4-5 κομματιών που έπεσε χτύπημα και χύθηκε ιδρώτας.
Τα ερωτηματικά που αφήνει η δεύτερη σεζόν του Stranger Things δεν σταματούν εδώ. Η είσοδος της Maxine και του αδερφού της Bill και το θολό status της οικογένειας τους ενισχύουν την ανάδυση νέων προβλημάτων. Ποια είναι η Ρωσίδα κατάσκοπος που αναφέρει ο δημοσιογράφος στον Hopper στην αρχή; Γιατί ο Bill της φέρεται έτσι και μισεί τον Lucas; Τι συμβαίνει με τον πατέρα του που του προκαλεί δάκρυα και τον δέρνει;
Το κλείσιμο του κύκλου, με το τέρας να παραμονεύει ακόμα στο Upside Down ξεκλειδώνει νέους φόβους. Γιατί όσα είδαμε με τα Demodogs δεν υπέπεσαν έστω στην αντίληψη κάποιου άλλου που δεν σχετίζεται με την παρέα των 4 αγοριών και τις οικογένειες τους; Πώς και δεν πέθανε κανένας από τα τερατόσκυλα εκτός των επιστημόνων και του Bob, του φίλου της Joyce; Οι χωρικοί του Hawkins που είδαν την σοδειά από κολοκύθες να καταστρέφεται, πώς δεν αντιλήφθηκαν όσα έγιναν στην γη τους; Δεν μπορεί παρά να είναι περίεργο πως το τέρας και ο παράλληλος κόσμος ξανοίγονται μπροστά στα μάτια μόνον όσων τους έχουν ξαναδεί. Τους γνωρίζουν. Το ενδεχόμενο να παρακολουθούμε μια αλληγορία και να συμβεί κάτι το κοσμογονικό στην τρίτη σεζόν είναι μεν μικρό ακόμα, αλλά δεν χρειάζεται πολύ καιρό για να μεγαλώσει.
Για το μόνο που μπορούμε να μιλήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι η 2η σεζόν του Stranger Things παίρνει τα ωραιότερα στοιχεία του horror και δημιουργεί ένα αμάλγαμα που θα είναι σημείο αναφοράς. Θα είναι η μεταφορά μας στις επόμενες γενιές.
Μικρά μικρά…
– Ο Steve είναι από τους δύο ρόλους που εξελίσσεται καλύτερα και αλλάζει την πρώτη του εικόνα. Η επαφή με αυτά τα υπερφυσικά τον μετέβαλλε και πάνω του φαίνεται πιο μεγάλη η αλλαγή.
– Ο David Harbour (jim Hopper) έχει τις περισσότερες καλές σκηνές της σεζόν και θα μπορούσες άνετα να πεις ότι στρέφει όλα τα φώτα πάνω του.
– Απίστευτη προσαρμογή στις απαιτήσεις του ρόλου για τον Noah Schnapp που κάνει τον Will. Στον πρώτο κύκλο του Stranger Things φαίνεται ελάχιστα και παίρνουν την δόξα οι άλλοι 3. Τώρα είναι εκείνος που «προπορεύεται». Φτασμένοι ηθοποιοί δεν μπορούν να υποβάλλουν το σώμα τους σε τέτοιες μεταπτώσεις, κινήσεις και σπασμούς.
– Shout out σε όλες τις αναφορές στα 80’s όπως Mad Max, Terminator, Dig Dug κ.α. Φυσικά και στον Sean Astin, τον άνθρωπο που μάθαμε στα Goonies και γνωρίσαμε ως πιστό σύντροφο του Frodo Baggins, ο οποίος μετά τον θάνατο από Strigoi στο The Strain, εδώ πεθαίνει από τα demodogs.