Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα από μεγαλύτερα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα της ιστορίας τους. Η υπόθεση που έμεινε γνωστή ως «Σκάνδαλο Watergate» υπήρξε η πολιτική ταφόπλακα του Νίξον και η αποκάλυψή της από την Washington Post μια από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές επιτυχίες όλων των εποχών.
Πρόσφατα, το «The Post», η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ που αφηγήθηκε τα γεγονότα που ουσιαστικά οδήγησαν στο Watergate αλλά και την σχέση της Washington Post με τους εσωτερικούς συσχετισμούς της εξουσίας που της έδωσαν ρόλο στα πράγματα, επιχείρησε να «πιάσει» λίγο το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην ιστορική εφημερίδα.
Το «The Post» άρεσε σε πολύ κόσμο, χαρακτηρίστηκε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες των τελευταίων χρόνων και μια πολύ σημαντική προσθήκη στο ιδιαίτερο υποείδος των «δημοσιογραφικών» ταινιών. Όμως η αλήθεια είναι πως το κοινό στο οποίο απευθυνόταν θα μπορούσε να την θαυμάσει μόνο εφόσον δεν δημιουργούταν μέσα του αυτόματα το μέτρο σύγκρισης με την απόλυτη ταινία που αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο, το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου».
Διότι αυτή η ταινιάρα του 1976 δεν είναι απλά ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο πανί αναφορικά με την ιστορική δημοσιογραφική έρευνα η οποία και ξεσκέπασε το Watergate, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για την κορυφαία ταινία που είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Τόσο σημαντική που κάνει το «The Post» να μοιάζει ερασιτεχνική… ταινιούλα.
Ο Άλαν Πάκουλα άλλωστε, ο δημιουργός της ταινίας, δεν είναι κάποια τυχαία περίπτωση σκηνοθέτη. Μπορεί το όνομά του να μην λέει πολλά σήμερα αλλά στα 70s και στα 80s υπήρξε ένας μετρ των θρίλερ, μια αληθινή εγγύηση πως η ταινία στην οποία θα βάλει την υπογραφή του θα είναι συνώνυμο του σασπένς και της γνήσιας κινηματογραφικής κλιμάκωσης.
Στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», ωστόσο, έχει και την τύχη να συνεργάζεται με δυο τεράστιους ηθοποιούς: ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ο Ντάστιν Χόφμαν, στους ρόλους των δυο δημοσιογράφων που έκαναν το επίμαχο ρεπορτάζ, βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους και «ζωντανεύουν» με τρομακτική έμπνευση τους δυο αληθινούς δημοσιογράφους.
Ο Πάκουλα γύρισε το φιλμ του μόλις τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα που εξιστορεί και, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, το ρίσκο που πήρε ήταν τεράστιο: όπως και να το κάνουμε, άλλο να σχολιάζεις την πολιτική πραγματικότητα μιας δεδομένης ιστορικής συγκυρίας μετά από δεκαετίες κι άλλο να την σχολιάζεις όταν αυτή είναι πρόσφατη, όταν τα αποτελέσματά της «καίνε». Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου»- καταφέρνει περίφημα να είναι ένας σύγχρονος (για την εποχή του) πολιτικός σχολιασμός και μια μεγάλη ταινία.
Οι δυο εμβληματικές φιγούρες των Ρέντφορντ και Χόφμαν φτιάχνουν ένα δίδυμο που, αν και κουβαλάει στα χαρακτηριστικά του όλα τα κλισέ των κινηματογραφικών συνεργατών, αυτό ποτέ δεν γίνεται εξόφθαλμο, αλλά αποτελεί αρμονικό στοιχείο μέσα στο σενάριο.
Δυο τύποι που συνεργάζονται αναγκαστικά καθώς τα χνώτα τους δεν κολλάνε, αλλά παρά τις όποιες προσωπικές τους διαφορές είναι ικανότατοι και πανέξυπνοι. Και, πάνω από όλα, αποφασισμένοι να μάθουν την αλήθεια. Όλα αυτά δεν γίνονται ποτέ γραφικά, οι ισορροπίες που κρατάει ο Πάκουλα ανάμεσα στην αληθοφάνεια και το παραδοσιακό κινηματογραφικό τρικ είναι αξιοθαύμαστες (ακούς Σπίλμπεργκ;).
Φυσικά, ο τρόπος που το κουβάρι της διαφθοράς ξετυλίγεται, όσο ο ανώνυμος πληροφοριοδότης με το παρατσούκλι «Βαθύ Λαρύγγι» εισάγει τους δυο πρωταγωνιστές όλο και περισσότερο στον κόσμο της βαθιάς παρακμής του πολιτικού συστήματος (οι σκηνές των συνομιλιών με το «Βαθύ Λαρύγγι είναι κινηματογραφικής ανθολογίας), κάνει τους δυο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες- που συνεργάζονται κατ’ ανάγκη- να έρχονται ο ένας κοντά στον άλλο. Ανήμποροι να αντιμετωπίσουν ατομικά το τέρας της εξουσίας με το οποίο οικειοθελώς παλεύουν, ο ένας, «υποχρεωτικά» θα λέγαμε, στηρίζεται στον άλλο.
Ο Πάκουλα ενοποιεί με αριστοτεχνικό τρόπο τη μάχη των δυο ρεπόρτερ με το κλίμα που επικρατεί στην εφημερίδα τους. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν γυαλίζει γεγονότα (εν αντιθέσει με τον «στρογγυλεμένο» Σπίλμπεργκ), αλλά αντίθετα δείχνει τη σκληρή μάχη δυο απλών ανθρώπων με ένα ολόκληρο σύστημα, κομμάτι του οποίου, μέχρι ένα βαθμό, είναι ΚΑΙ το ίδιο το Μέσο που δουλεύουν.
Ναι, ο Πάκουλα δεν φοβάται να το πει: η Washington Post δεν είναι σύμμαχος των δυο ρεπόρτερ.
Φυσικά, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στον Τζέισον Ρόμπαρντς που «ζωντανεύει» τον θρυλικό δημοσιογράφο και διευθυντή της εφημερίδας Μπεν Μπράντλι, γράφοντας κινηματογραφική ιστορία. Δεν γίνεται να μην συγκριθεί ξανά: ο Ρόμπαρντς «σβήνει» για… πλάκα τον Τομ Χανκς που υποδύεται τον Μπράντλι στο «The Post» και με τον αντιφατικό, γεμάτο χιούμορ, σκληρότητα αλλά και γνήσιο δημοσιογραφικό ενθουσιασμό, χαρακτήρα που δομεί, βάζει ένα δικό του λιθαράκι στο να γιγαντωθεί λίγο παραπάνω αυτή η λαμπρή στιγμή του κινηματογράφου των 70s.
Τέσσερα Όσκαρ, «βατήρας» εκτόξευσης για τους Ρέντφορντ και Χόφμαν, κοινώς αποδεκτό ως τολμηρό- εν ολίγοις, καμία αμφιβολία: καμία άλλη ταινία που αφηγείται αληθινά γεγονότα δεν μπορεί να συγκριθεί με τούτο το έργο…