To «Ok» είναι λιγάκι σχετικό έως και «αυθαίρετο». Μπόρεσε στην έδρα του με γκολ στα χασομέρια. Και απλώς κέρδισε το δικαίωμα να κάνει παιχνίδι αναμονής στην Κροατία, ψάχνοντας αυτός τη δημιουργία στο ανοιχτό γήπεδο (τουλάχιστον όσο το ματς θα είναι στο 0-0).
Όχι μικρό το κέρδος συγκριτικά με το 1-1. Ειδικά για αυτόν τον Ολυμπιακό, που εξακολουθεί να βγάζει χτυπητές αδυναμίες στην άμυνα. Και που θα χρειαστεί σοβαρή βελτίωση σε αυτόν τον τομέα, ακόμα και αν εκπέσει στο Γιουρόπα Λιγκ. Δεν συζητάμε για το Τσάμπιονς Λιγκ, εκεί η όποια αφέλεια στοιχίζει πανάκριβα, ακόμα κι αν αρχικός στόχος είναι η διεκδίκηση της τρίτης θέσης.
Όπως στα δύο ματς με την Παρτιζάν, οι ερυθρόλευκοι έδειξαν και απέναντι στους Κροάτες ότι είναι μια ομάδα με ταλέντο και δυνατότητα εξαιρετικών συνεργασιών στην επίθεση. Την ίδια στιγμή όμως και με ιδιαίτερα προβληματική αμυντική λειτουργία. Από ευκαιρίες άλλο τίποτα – λείπει πάντως ο κλασικός «killer» που θα εξασφάλιζε ένα αξιοπρεπές ποσοστό αξιοποίησης τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Η αχίλλειος πτέρνα για την ώρα είναι η απουσία της μαγικής λέξης «ισορροπία». Η φάση του 42ου λεπτού είναι ενδεικτική. Η Ριέκα, που είχε απειλήσει και δύο φορές πριν από το γκολ, βρέθηκε φάτσα με το 0-2, ένα πλασέ δηλαδή μακριά από την κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης Πέμπτης. Η ανάγνωση ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να βάλει και τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο είναι περισσότερο αποπροσανατολιστική, παρά ουσιαστική. Δεν ήταν όσο κυρίαρχος έμοιαζε, από τη στιγμή που ήταν τόσο ευάλωτος στην κόντρα. Σε αρκετές περιπτώσεις η μεσαία με την αμυντική γραμμή έμοιαζαν αποκομμένες.
Το πρόβλημα είναι σύνθετο και ξεκινάει από την επίθεση, καθώς οι Μαρίν, Καρσελά δεν ασκούν την απαραίτητη πίεση όταν η ομάδα πρέπει να συμπτυχθεί και να παίξει πίσω από την μπάλα. Αλλά και στην άμυνα, αυτή καθ’ αυτή, η έλλειψη χημείας ήταν φανερή. Κακές αποστάσεις, σημάδια πανικού με σπασμωδικές αντιδράσεις και ασυνεννοησία διέκριναν ξανά την απόδοση της.
Μοιάζει συχνά-πυκνά να στερείται αντίληψης και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα να «διαβάζει» και να προλαμβάνει τις κινήσεις του αντιπάλου. Είναι θέμα προσώπων ή συντονισμού; Προφανώς όλα παίζουν το ρόλο τους, μια ηγετική μορφή στα μετόπισθεν θα βοηθούσε και στο επίπεδο της οργάνωσης, πέραν της βελτίωσης σε ατομικό επίπεδο.
Και είναι σχεδόν πασιφανές ότι ένας τέτοιος παίκτες θα πρέπει να είναι η επόμενη μεταγραφική προσθήκη του Ολυμπιακού, αν ολοκληρώσει σε πέντε βράδια τη δουλειά στην Κροατία. Ένας ποιοτικός και γρήγορος κεντρικός αμυντικός, που πλην της ικανότητας του στην απορρόφηση της πίεσης, θα «ανεβάζει» όλη την άμυνα ψηλά, όταν η ομάδα επιτίθεται. Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο όταν θες να υπηρετήσεις το πλάνο του ποδοσφαίρου κατοχής ψηλά, κοντά στη γραμμή άμυνας του αντιπάλου. Προκειμένου να κουκουλωθεί η «μαύρη τρύπα» που εμφανίζει σήμερα ο Ολυμπιακός ανάμεσα στο κέντρο και την άμυνα του. Σε αρκετές περιπτώσεις κόντρα στη Ριέκα, όταν χανόταν η μπάλα, οι αμυντικοί ήταν πολύ πίσω και οι Οτζίτζα, Ζιλέ αριθμητικά λίγοι για να την ανακτήσουν.
Με τις «ευλογίες» και της διοίκησης, ο Μπέσνικ Χάσι έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που ήδη αναγνωρίζεται ως πολύ καλύτερο απ’ το περσινό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτό το σύνολο δείχνει να έχει σαφή περιθώρια εξέλιξης. Με την πολυτέλεια να φέρνει από τον πάγκο τον Φορτούνη, τους Μπεν και Καρσελά να «σκοτώνουν» στο ένας με έναν και τον Εμενίκε να μην έχει μπει ακόμα στο rotation, οι δυνατότητες σε δημιουργικό επίπεδο μοιάζουν επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ.
Στο ανασταλτικό κομμάτι όμως είναι πολλά τα μέτρα, τακτικά και ατομικά, που πρέπει να διανυθούν για να ανέλθει σε αυτό. Χωρίς αυτό το στοιχείο – το δικαίωμα δηλαδή να δηλώνεις «συμπαγής» – δεν κάνεις χαΐρι στην κορυφαία συλλογική διοργάνωση. Ας κάνει βέβαια πρώτα (χαΐρι), την ερχόμενη Τρίτη, στη Ριέκα και για τα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε ξεκινούν οι όμιλοι, έχει ο Θεός…
