Είναι κοινό μυστικό και εν μέρει κοινώς αποδεκτό πως η εσωτερική συνοχή της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι από τα πιο δυνατά σημεία του κυβερνώντος κόμματος. Άλλωστε, τόσο ο «καραμανλισμός» όσο και ο πούρος φιλελευθερισμός -που εκπροσωπεί αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης- αποτελούν τις παραδοσιακές εσωτερικές τάσεις της παράταξης, που διαχρονικά έχουν μάθει να συνυπάρχουν. Αυτή η τρίτη τάση ωστόσο που τελευταία διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο μοιάζει να μην είναι ούτε τόσο μειοψηφική όσο άλλοτε ούτε τόσο συμβιβαστική.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει τη δική του τάση μέσα στη Νέα Δημοκρατία και -ας μην κρυβόμαστε- είναι εκείνη που επιχειρεί διαρκώς να τραβάει τη γραμμή της στο δεξιό άκρο με όλο και μεγαλύτερη επιτακτικότητα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την άλλη γνωρίζει πολύ καλά πως η εν λόγω τάση είναι ταυτόχρονα και πονοκέφαλος και αναγκαιότητα. Πονοκέφαλος διότι κάθε φορά που η παραδοσιακή ακροδεξιά επιτίθεται στην φιλελεύθερη πολιτική του Μητσοτάκη, η τάση αυτή κάνει μπάχαλο την εσωτερική συνοχή του κόμματος. Αναγκαιότητα διοτί όσο η εν λόγω τάση παραμένει ενσωματωμένη στην Νέα Δημοκρατία, οι απώλειες ψηφοφόρων προς τα δεξιά είναι ελεγχόμενες.
Το παράδοξο σε αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ είναι πως η εξάρτηση δεν είναι αμοιβαία: για την σαμαρική πτέρυγα μια επανάληψη της ιστορίας του 1992 -τότε που η Πολιτική Άνοιξη έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη…- είναι ένα σενάριο όχι απλά εφικτό αλλά και άλμα προς τα μπρος. Ποτέ ξανά στο παρελθόν η ακροδεξιά δεν ήταν τόσο μαζική, τόσο πολυμορφική και τόσο «διψασμένη» για έναν ηγέτη που θα την ενοποιήσει. Ο Σαμαράς πανεύκολα θα μπορούσε να παίξει αυτό τον ρόλο. Το ζήτημα βέβαια είναι αν το θέλει…
Για τη δυναμική του όχι απλά δεν το συζητάμε αλλά στην πραγματικότητα είναι τέτοια που μπορεί ακόμα και να ρίξει την κυβέρνηση: πέρα από μια υπολογίσιμη επιρροή σε εκλογικά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, ο Σαμαράς διαθέτει και μηχανισμό και μάλιστα, κοινοβουλευτικό. Για την ακρίβεια, από τους 157 βουλευτές της ΝΔ, οι 8 είναι «σαμαρικοί» και αραιά και που, με ορισμένες μίνι και ανώδυνες εντάσεις, ο Σαμαράς φροντίζει να υπενθυμίζει το τι μπορεί να κάνει.
Οι κόντρες είναι πολύ χαμηλής έντασης για να μπορούμε να μιλάμε για «εμφύλιο» και ταυτόχρονα πολύ «θορυβώδεις» για να αγνοηθούν. Είναι και οι δυο πλευρές βολεμένες με την υπάρχουσα κατάσταση εντός της δεξιάς «πολυκατοικίας», αλλά αυτά αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Γι’ αυτό και η κάθε πλευρά επιχειρεί με μικρές κινήσεις να βρεθεί σε θέση οδηγού άπαξ και η κόντρα «ξεφύγει». Με τα υπάρχοντα δεδομένα πάντως είναι σίγουρο: για την ώρα τόσο το μαχαίρι όσο και το καρπούζι είναι στα χέρια του Σαμαρά…