Τάξη. Στο δημοτικό. Τα παιδάκια κάθονται ήσυχα- ήσυχα στα θρανία τους και κοιτάζουν στα μάτια τη δασκάλα (τους έχουν ρίξει ηρεμιστικό βελάκι στο λαιμό πριν λίγο, εξ ου και η ηρεμία τους).
«Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, Γιωργάκη;», ρωτάει αυτή. «Ανθρακωρύχος κυρία!», απαντά ο Γιωργάκης και η δασκάλα κάνει την ίδια ερώτηση στον Κωστάκη: «Κυνηγός επικηρυγμένων στην Άγρια Δύση, κυρία!», της λέει. Έρχεται η σειρά του Δημητράκη: «Δημοσιογράφος, κυρία!».
Όχι- όχι- όχι ρε Δημητράκη! Γίνε ανθρακωρύχος καλύτερα- θα δουλεύεις 200 μέτρα κάτω από τη γη, θα βγάζεις ορυκτό άνθρακα, θα έχει και το στοιχείο της έκπληξης η ζωή σου («Μωρό μου τι ώρα θα γυρίσεις σήμερα από τη δουλειά;»- «Δεν ξέρω αν θα γυρίσω…»).
Ή κυνηγός επικηρυγμένων στην Άγρια Δύση. Να τρέχεις στις ερήμους με το άλογό σου προσπαθώντας να πιάσεις τον «Τυφώνα Μπιλ» που ’χει 187 καταγεγραμμένες δολοφονίες στο ενεργητικό του. Να ρίξεις καμιά σφαίρα, να φας και καμιά στο δόξα πατρί- ωραία πράγματα!
Τι στο καλό τη θέλεις τη δημοσιογραφία; Σε θάμπωσε η προοπτική του ότι θα βγαίνεις στα κανάλια και στις διάφορες εκπομπές και θα λες τη γνώμη σου, την ώρα που οι υπόλοιποι στο στούντιο θα παίρνουν κάμψεις μόλις σε βλέπουν;
Χμ, συγγνώμη για το spoiler, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Για την ακρίβεια, υπάρχουν 7 πολύ καλοί λόγοι για να μη γίνεις ποτέ δημοσιογράφος…
1) Αν πιστεύεις ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία, τότε είσαι τυχερός
Γιατί, βλέπεις, για ένα μεγάλο διάστημα στην αρχή, Δημητράκη, κάτι θα παίρνεις, αλλά αυτό θα είναι οι όρχεις σου και όχι λεφτά: η δημοσιογραφία έχει το κακό ελάττωμα να λογίζεται ως χόμπι στην αρχή της (οποιασδήποτε) καριέρας σου, οπότε γι’ αρκετό καιρό θα δουλεύεις τσάμπα.
Αν μπορείς να ζήσεις με μηδέν ευρώ για 2-3 χρόνια, τότε έχει ο Θεός.
Όπου «Θεός», ο πατέρας σου.
2) Ξαναδιάβασε τον πρώτο λόγο
Έστω, λοιπόν, ότι περνάς το «Διάστημα προσαρμογής» και καταφέρνεις να πείσεις με την απόδοσή σου τον εργοδότη σου. Μπαίνεις στο μισθολόγιο της εταιρίας και, αυτομάτως, συμπεραίνεις ότι έπιασες τον ταύρο από τα κέρατα- σωστά;
Λάθος- ο ταύρος σ’ έχει πιάσει από τα κέρατα (ναι, σόρυ γι’ αυτό Δημητράκη: η κοπέλα σου στα φοράει εδώ και καιρό με τον καλύτερό σου φίλο…): για πρώτο μισθό στην Ελλάδα της κρίσης μπορείς να περιμένεις ένα ποσό που θα σε κάνει να πάθεις κρίση. Κάτι σαν 250 με 300 ευρώ άμα είσαι τυχερός και πέσεις σε χουβαρντά.
Οπότε, συνέχισε να είσαι όσο πιο θρήσκος γίνεται.
Ακριβώς: έχει ο Θεός.
3) Μπορεί να ξέρεις τι είναι το «ωάριο», αλλά δε θα ξέρεις τι είναι το «ωράριο»
Εντάξει, οκ, μοιάζει πιο γραφικό κι από τα στενά της Σαντορίνης αποτυπωμένα σε καρτ- ποστάλ, όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια: ο δημοσιογράφος, δυστυχώς, δεν έχει ωράριο.
Ξέχνα τις «συμβατικές» δουλειές του στυλ 9:00-17:00 γραφείο και μετά τέλος, πάμε σπίτι μας και ξεχνάμε ότι έχουμε υπάρξει εργαζόμενοι. Θα καταλήξεις να δουλεύεις πρωί, μεσημέρι, λίγο το απόγευμα, αρκετά το βράδυ και- κοίτα ρε φίλε, οι μ@λάκες οι Αμερικάνοι έχουν εκλογές– πολλές φορές ακόμα και το ξημέρωμα.
Αν ονειρεύεσαι το τρίπτυχο «8 ώρες δουλειά- 8 ώρες ύπνος- 8 ώρες για τον εαυτό μου», τότε γίνε, καλύτερα, υπάλληλος τραπέζης (όχι απαραίτητα της στρογγυλής).
Άθεε.
4) Χρόνια πολλά, χαρούμενο το 2017/ Σ’ εκείνο το σημείο ο Ντιέγκο Κόστα βρέθηκε τετ-α-τετ, πλάσαρε και…
Συνέχεια εκ του προηγούμενου: κι όχι μόνο δε θα έχεις ωράριο τις «απλές» μέρες, όμως το ίδιο θα συμβαίνει και τα Χριστούγεννα, την πρωτοχρονιά, την Κυριακή του Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο κτλ.
Τη στιγμή που όλοι σου οι φίλοι και η οικογένειά σου θα έχουν μαζευτεί για την αλλαγή του χρόνου, εσύ θα γράφεις για τους παράλογους τους Άγγλους που παίζουν ποδόσφαιρο χρονιάρες μέρες και για την Τσέλσι που πηγαίνει φουλ για το πρωτάθλημα στο Νησί.
Όσο να πεις, αυτή είναι μια ά-Νησι ζωή.
https://www.youtube.com/watch?v=8mXxUFqTcFM
Έι, ευτυχισμένο το 2017 είπαμε; Συνέχισε να πατάς πλήκτρα τώρα.
Καλώς ήλθες στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ.
5) Θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Πάπα/ «Α-πα-πα, εσύ δεν κάνεις τέτοια πράγματα»
Έγινες δημοσιογράφος, σωστά; Δημοσιογραφάρα! Επομένως, θα κάνεις τα θέματα που θέλεις, τις έρευνες που θέλεις, θα παίρνεις συνεντεύξεις από ενδιαφέροντες ανθρώπους και κάποια στιγμή θα ξεσκεπάσεις κι ένα μεγάλο σκάνδαλο- όπως συμβαίνει, ρε παιδί μου, στο “Spotlight”.
Ναι, μην κοιμάσαι πολύ από αυτό το πλευρό, γιατί σε κάνει να βλέπεις οράματα. Άλλαξε. Γιατί, Δημητράκη, μάλλον θα κάνεις τα εφημερεύοντα φαρμακεία (αν δε μας πιστεύεις, ρώτα τον Φρέντυ τον Γερμανό) και καμιά Γ΄ Εθνική ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα ψάχνεις να βρεις κάνα ηθοποιό ΣΤ΄ διαλογής που πέθανε στην Αγγλία από φυσικά αίτια για να γράψεις «ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ: πασίγνωστος ηθοποιός βρήκε φριχτό θάνατο- Δε φαντάζεστε ποια ήταν τα τελευταία του λόγια».
Ο Πάπας μπορεί να περιμένει μέχρι ν’ αναρριχηθείς στην δημοσιογραφική ιεραρχία.
Ώπα, λάθος: ο Χαϊλάντερ είναι αθάνατος, όχι ο Πάπας…
6) Ποιες είναι οι σχέσεις σου με τον Ανδρέα τον άνεργο;
Το ρεκόρ του Ανδρέα του άνεργου είναι ένα οχτάρι χρόνια- μακάρι να μη του το σπάσεις ποτέ. Γιατί, δυστυχώς, η κρίση έχει αφήσει τα σημάδια της στο σώμα της δημοσιογραφίας περισσότερο, ίσως, από κάθε άλλο κλάδο: για κάθε έναν που εργάζεται υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 100 (ου μην και περισσότεροι) συνάδελφοι που κάθονται σπίτι τους ψάχνοντας για δουλειά.
https://www.youtube.com/watch?v=z8Ov3dJwOb0
Μη σε παίρνει από κάτω, όμως: ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι έχουμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης, οπότε σύντομα θα επιστρέψουμε στα επίπεδα του 2004, τότε που κάθε δημοσιογράφος δούλευε σε 5 μέσα (και σε τρία έξω).
Όπως σοφά λέει και ο Παναγιώτης Γιαννάκης: «Υπομονή». Βαριά το 2089 θα έχουμε ορθοποδήσει.
Κάτσε, μας ξέφυγε ένα μηδενικό: το 20089.
7) Χώρος παραγωγής μαζοχιστών
Μείνε μακριά από τη δημοσιογραφία, Δημητράκη, γιατί αγόρι μου είναι χειρότερη κι από βαρύ ναρκωτικό: μπορεί να μην παίρνεις καλά λεφτά, να δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα, να κινδυνεύεις να μείνεις άνεργος ανά πάσα στιγμή, να σε βρίσκει η πρωτοχρονιά στο γραφείο να κάνεις κομμάτι για τα εφημερεύοντα, όμως αν μπεις στο χορό μια φορά, μετά θα θέλεις να χορεύεις μέχρι να σου κοπούν τα γόνατα.
Μέχρι να κλείσει η μουσική, να μείνεις μόνος σου σ’ ένα άδειο δωμάτιο και να «σουτάρεις» ακόμα μία ένεση δημοσιογραφίας στις φλέβες σου.
Μέχρι να γίνεις ξανά, έστω και για λίγο, ο βασιλιάς στο πανηγύρι των ζουρλών.