Η σειρά-φαινόμενο που καθιέρωσε όρους όπως «τηλετζάνκι», «τηλεμαραθώνιος» και «spoiler alert» έξι χρόνια μετά το τέλος της συνεχίζει να δίνει αφορμές για κουβέντα και αντιπαραθέσεις. Όπως ήταν λογικό, οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν στο αμφιλεγόμενο φινάλε της σειράς.
Κάποιοι πιστεύουν ότι οι σεναριογράφοι είχαν μπλέξει τόσο πολύ το κουβάρι που ήταν αδύνατον να δοθούν πειστικές απαντήσεις στο τέλος. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το φινάλε του Lost σεναριακό κομψοτέχνημα, που έδωσε απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα των φανατικών της σειράς.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία πιστών της σειράς που θεωρεί ότι ο τρόπος με τον οποίο βίωσε ο καθένας το φινάλε είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που αντανακλά αυτό που είμαστε ως άνθρωποι.
Το menshouse χαμένο στο νησί των αμφιβολιών έκλεισε το μάτι σε τέσσερις συντάκτες του, οι οποίοι κλήθηκαν να απαντήσουν στην πιο δύσκολη ερώτηση του κόσμου: «Πώς νομίζεις ότι τελείωσε το Lost;»
Δημήτρης Πετρίδης: Για να μην αδικούμε τους σεναριογράφους, υπάρχει εξήγηση: οι άνθρωποι είναι πασιφανώς θιασώτες της ρήσης «Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο». Κάπως έτσι, μετά από 3 σεζόν που το Lost πήγαινε καρφί για τις 10 καλύτερες σειρές ever, αποφάσισαν να μας δείξουν την άλλη πλευρά του φεγγαριού και εκτός από τους «Αγνοούμενους», αγνοείτο και το υποτυπώδες σενάριο που θ’ απαντούσε σε μερικά ερωτήματα. Ακόμα κι έτσι, όμως, το φινάλε είναι αρκούντως ικανοποιητικό, καθώς κινείται σε αφηρημένα πλαίσια και τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μήπως οι πρωταγωνιστές βρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου; Μήπως ολ’ αυτά είναι ένα όνειρο; Μήπως έχουν πεθάνει ήδη όλοι τους κι αυτό είναι ένα τεράστιο “What if”; Η πρώτη θεωρία εκ των τριών μοιάζει πιο «απτή», όμως, αλήθεια, τι σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι ότι το Lost ξεκίνησε ωραία κι έπειτα τελείωσε με πόνο. Σαν ένα επώδυνο κλείσιμο του ματιού.
Θείος Λάρι: Μου εζητήθηκε να τοποθετηθώ και θα το κάνω αν και είχα αποφασίσει να ρίξω μαύρη κοτρώνα πίσω μου. Ήδη από ντη τελευταία σεζό ήταν ξεκάθαρο πως το Lost δεν εβαφτίστηκε έτσι για άλλο λόγο παρά για να μας προϊδεάσει πως οι δημιουργοί ήσαν κάτι χαμένα κορμιά που είχανε κάψει φλάντζα στα νιάτα τους και γ’ αυτό στο τέλος τα κάμανε μούτι. Τι μας είπανε δηλαδής; Πως όλοι ευτούνοι ήταν ήδη πεθαμένοι και χρειάστηκε να έρθει ένας τύπος που τ’ όνομα του στα ελληνικά είναι Βοσκός Χριστιανώνε (Christian Sheppard) ο γιος του οποίου ήθελε να πηδήξει μία που δεν του ‘κατσε. Και αφού ήταν πεθαμένοι, γιατί δεν εγίνανε ζόμπια;
Σοφία Ρηγάτου: Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα για μένα. Η πτήση 815 της Oceanic συνετρίβη πάνω από τον Ειρηνικό χωρίς επιζώντες. Το νησί στο οποίο βρέθηκαν οι πρωταγωνιστές είναι το καθαρτήριο, ο χώρος όπου πήγαν οι ψυχές τους, πριν περάσουν οριστικά στην μεταθανάτια κατάσταση. Εκεί o καθένας τους δημιούργησε μια πραγματικότητα ανάλογη των εμπειριών που είχε ήδη βιώσει και όλοι ήρθαν αντιμέτωποι με όσα θέματα τους βασάνιζαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τους ανοιχτούς τους λογαριασμούς, τους οποίους έπρεπε να κλείσουν για να περάσουν στην επόμενη φάση. Όλα όσα διαδραματίστηκαν στις έξι σεζόν της σειράς ήταν η συμβολή του νησιού, ώστε οι ήρωες να κάνουν ειρήνη με τον εαυτό τους, να νιώσουν έτοιμοι να αποδεχτούν το τέλος τους και να βρουν τη γαλήνη ενώ αρχικά ήταν χαμένοι (lost).
Όλγα Παρθενέα – Γεωργάτσου: Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν πέθανε στην πτώση του αεροπλάνου. Το «μαγικό» νησί και όλα όσα συνέβησαν σ’ αυτό ήταν πραγματικά. Όπως πραγματικά ήταν και όσα βίωσαν οι ίδιοι όταν έφυγαν από το νησί τα οποία εμείς παρακολουθούσαμε ενδιάμεσα στη ροή των γεγονότων του νησιού.
Το φινάλε είναι κοινό για όλους: Οι πρωταγωνιστές πεθαίνουν. Άλλοι στο νησί και άλλοι στον παράλληλο κόσμο. Η εκκλησία στην οποία συναντιούνται όλοι μαζί είναι το «καθαρτήριό» τους, ο τόπος που δημιούργησαν οι ίδιοι για να έρθουν κοντά και να θυμηθούν το κοινό παρελθόν τους. Με άλλα λόγια, η λύτρωση.
Αυτός είναι ο λόγος που το Lost «κλείνει» ακριβώς όπως άνοιξε, δηλαδή με τον Τζακ να βρίσκεται πληγωμένος στο νησί. Στην αρχή λόγω πτώσης του αεροπλάνου και στο τέλος, έχοντας καταφέρει να σώσει το νησί από το κακό. Και στις δύο περιπτώσεις τον πλησιάζει ο ίδιος σκύλος, ενώ στο κλείσιμο βλέπουμε το παπούτσι που βρισκόταν κρεμασμένο στο δέντρο, να βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση, αλλά πλέον… παλιό.
Δε διευκρινίζεται το πότε πέθανε ο καθένας, είναι όμως σαφές (;) πως όταν συναντιούνται όλοι μαζί στην εκκλησία που θα γινόταν η κηδεία του πατέρα του Τζακ (ο οποίος εμφανίζεται μαζί τους ολοζώντανος) είναι πλέον έτοιμοι να «φύγουν» και να λυτρωθούν. Ο πατέρας του Τζακ ανοίγει την πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει μέσα το Φως. Όλοι είναι νεκροί.
