Συνήθως βράδια, σ’ εκείνες τις «αγαπησιάρικες» εκπομπές σταθμών με ονόματα όπως “Love Radio”, “True Love Radio”, “Passion Radio”, “Can’t live without you Radio” και τα συναφή. Περίμενες να μείνεις μόνος σου στο σπίτι ή να κοιμηθούν οι δικοί σου κι ευελπιστούσες- μιας και τότε δεν υπήρχαν κινητά ή messenger για να είσαι σίγουρος- πως αυτή που ήθελες ήταν συντονισμένη κι άκουγε την ίδια εκπομπή με σένα.
Τότε σήκωνες το τηλέφωνο, πληκτρολογούσες το νούμερο του σταθμού (χρέωση 20 δραχμές/ εξάμηνο, προλάβαμε παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ– ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ) κι όταν ο παραγωγός σου έλεγε ότι είσαι στον αέρα, τότε τα μυαλά σου έπαιρναν λιγάκι απ’ αυτόν κι αφού έκανες το κομμάτι σου, αφιέρωνες το τραγούδι που ήθελες στην κοπέλα που ήθελες.
Την επόμενη μέρα αν την συναντούσες στην αυλή στο σχολείο και σε κοιτούσε με παιχνιδιάρικο βλέμμα ήξερες πως είτε το είχε ακούσει η ίδια με τ’ αυτιά της είτε της το είχαν μεταφέρει κάποιες από τις κάργιες τις φίλες της.
Προκειμένου να γίνει σωστά η δουλειά, όμως, είχαμε όλοι μας 6 «αλάθητα» κομμάτια τα οποία αφιερώναμε στα κορίτσια- λες και υπήρχε μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σ’ όλα τ’ αγόρια του ελληνικού σύμπαντος των 90s (πως, ας πούμε, όλες οι Ελληνίδες μανάδες έχουν συμφωνήσεις να λένε «Ζακέτα να πάρεις μαζί σου» πριν βγούμε έξω; Ε, κάτι αντίστοιχο).
Θυμάστε ποια ήταν αυτά τα 6 κομμάτια;
1) Τι ήμουνα για σένανε, Αντώνης Ρέμος
Πότε το αφιερώναμε: Όταν μας είχε παρατήσει η γκόμενα με τρόπο αντίστοιχο μ’ αυτόν που πετάνε την τρίχα από το ζυμάρι.
Στίχος- κλειδί: «Τι ήμουνα για σένανε/ τι ήσουνα για μένανε/ καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε…»
Αποτέλεσμα: Μια διαρκώς αυξανόμενη τρύπα στο νερό: αντί για να πάρουμε την γκόμενα στα χέρια μας μέναμε με το πουλί (ένα συγκεκριμένο είδος…) στο χέρι και προσπαθούσαμε να πνίξουμε τον πόνο μας σε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Όπου «αλκοόλ» οι χυμοί κεράσι.
2) Κατάλληλες προϋποθέσεις, Γιώργος Λεμπέσης- Δέσποινα Βανδή
Πότε το αφιερώναμε: Όταν προσπαθούσαμε να κάμψουμε την αντίσταση της κοπέλας, ν’ απαρνηθεί τον Μεταξά που κρύβει μέσα της και μας έχει ταράξει στο «ΟΧΙ» και να πει, επιτέλους, το πολυπόθητο «ΝΑΙ».
Στοίχος- κλειδί: «Αφού το ξέρουμε σ’ αρέσω και μ’ αρέσεις / υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις / για να περάσουμε μια τέλεια βραδιά εμείς οι δυο…»
Αποτέλεσμα: Μεταξύ μας, Μεταξάς: μπορεί να κολακευόταν για λίγο, όμως η χυλόπιτα πήγαινε σύννεφο. Κι εν συνεχεία πήγαινε και κάτι ακόμα σύννεφο.
3) Εμείς, Νίκος Καρβέλας- Άννα Βίσση
Πότε το αφιερώναμε: Όταν ετοιμαζόταν να μας σουτάρει μετά από πολύχρονη σχέση (από έκτη δημοτικού μέχρι δεύτερο τρίμηνο πρώτης γυμνασίου) επειδή μας είχε σκυλοβαρεθεί.
Στίχος- κλειδί: «Εμείς, δεν μπορεί να χωρίσουμε/ εμείς μια ζωή θ’ αγαπιόμαστε/ εμείς δεν μπορεί να τελειώσουμε έτσι/ κάπως, κάπου, κάποιο λάθος κάνουμε εμείς…»
Αποτέλεσμα: Όσα Ρ+Δ= LOVE κι αν γράφαμε στα παγκάκια του σχολείου, τελικά μια χαρά μπορεί να χωρίσουμε και μετά να μην αγαπιόμαστε- και δεν κάνουμε κάπως, κάπου, κάποιο λάθος. Ναι, εμείς.
https://www.youtube.com/watch?v=iV_gYEAYGu0
4) Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει, Σάκης Ρουβάς
Πότε το αφιερώναμε: Όταν ναι μεν το ψήναμε να χωρίσουμε το κορίτσι μας, αλλά θέλαμε να το κάνουμε με δραματικό τρόπο και «χρησιμοποιώντας» τον Απόλυτο- τον Σάκη- προκειμένου να την αγγίξει περισσότερο.
Στίχος- κλειδί: «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει/ δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει…»
Αποτέλεσμα: Με κάποιον μαγικό τρόπο καταλήγαμε να μας χωρίζει αυτή και μετά να τρέχουμε από πίσω της να μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Μας έδινε ένα μάτσο απίδια- ή κάτι (ηχητικά) παρεμφερές.
5) Μόνο στα όνειρα, Μιχάλης Χατζηγιάννης
Πότε το αφιερώναμε: Όταν αυτή που θέλαμε τα είχε με άλλον, αλλά αντί να μας το ξεκόψει μας «έπαιζε» κι εμάς. Η μοιχαλίδα.
Στίχος- κλειδί: «Μόνο στα όνειρα/ Μόνο στα όνειρα/ Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω…»
Αποτέλεσμα: «Κάναμε φάση» μαζί της στην τριήμερη, όμως όταν επιστρέφαμε στη βάση, μας έλεγε πως το μετάνιωσε και ότι τον άλλον τον αγαπάει γιατί έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Ναι, αρέσανε και στους δύο οι Power Rangers…
https://www.youtube.com/watch?v=CKjOo7TeTbA
6) Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις, Βασίλης Καρράς
Πότε το αφιερώναμε: Όταν μας έδινε ελπίδες όλη τη χρονιά και στο τέλος κατέληγε να φασώνεται με τον κολλητό μας.
Στίχος- κλειδί: Κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις/ όταν πας ξένα χέρια ν’ αγγίξεις/ κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει/ μ’ όλα αυτά που σε μένα έχεις κάνει/ απορώ…»
Αποτέλεσμα: Η γλώσσα της συνέχιζε να εξερευνεί επισταμένως τον ουρανίσκο του κολλητού μας κι εμείς καταπίναμε εντέχνως τη δικιά μας.