Αν είσαι- ή έχεις υπάρξει- θεωρητική κατεύθυνση, μπορεί να τα βρεις λίγο μπαστούνια με την παρακάτω εξίσωση: έχεις το δικαίωμα να πάρεις, λέει, κανονική άδεια ίση με τον αριθμό των διμήνων που υπηρετείς επί τρία. Δηλαδή, στους 12 μήνες θητείας παίρνεις 18 μέρες (6 δίμηνα x 3), ενώ στο 9μηνο ακόμα λιγότερες (12). Τίποτα, ουσιαστικά- μόλις κάνεις να φύγεις από την πύλη, ακούς τον διοικητή σου να σου φωνάζει «Πού πας ρε ψάρακα; Τελείωσε η άδειά σου. Γύρνα πίσω!».
Επειδή αυτά είναι καλό να μη γίνονται, οφείλεις να βρεις εναλλακτικές, ούτως ώστε ν’ αυξήσεις τις μέρες που θα είσαι εκτός στρατοπέδου.
Ο πιο ξενέρωτος τρόπος για να το επιτύχεις αυτό είναι να είσαι «προβλεπέ»: καλογυαλισμένα άρβυλα, ξύρισμα που κάνει ακόμα και το βαμβάκι να γλιστράει στο πρόσωπό σου, τσάκιση όχι μόνο στη στολή, αλλά και τις στρατιωτικές κάλτσες και κρεβάτι τόσο τσίτα που ν’ αναπηδά το δίευρω πάνω του.
Όμως, εμείς είμαστε Έλληνες και σιγά μην ακολουθήσουμε τους κανόνες για μια ψωροτιμητική. Με ΠΑΣΟΚ μεγαλώσαμε, για όνομα του αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Θα τη βρούμε αλλιώς την άκρη.
Πώς;
Ακολουθώντας ευλαβικά τα όσα «επιτάσσει» το Menshouse.
Δηλαδή…
- Θυμήσου πως είσαι φοιτητής
Δε χρειάζεται καν να παίξεις το γνωστό σου δραματικό μονόπρακτο μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου λοχαγού για να πετύχεις το στόχο σου. Άσε στην άκρη το προσωπείο της Drama Queen, αλλά ξαναφέρε στο προσκήνιο το βιβλιάριο σπουδών.
Ακόμα κι αν το τελευταίο αμφιθέατρο που έχεις μπει ποτέ είναι αυτό των Δελφών το 400 προ Χριστού, μην ξεχάσεις να πεις πως βρίσκεσαι επί πτυχίω και ότι ελπίζεις αυτό το εξάμηνο (το 45ο σου) να ορκιστείς.
Μπορείς να πάρεις μέχρι 15 μέρες φοιτητικής άδειας στο 9μηνο, οπότε είναι αμαρτία από τον πρύτανη να μην τις εκμεταλλευτείς.
Έχει κάποια γραφειοκρατία, βέβαια, καθώς πρέπει να φέρεις βεβαίωση για κάθε μάθημα που έδωσες όταν ξαναμπείς μέσα, όμως το άλλο σενάριο είναι περισσότερες μέρες εντός των θελκτικών συρματοπλεγμάτων της μονάδας.
Αυτό δεν είναι δίλημμα, είναι χακί μονόδρομος.
- Βάλε τον πατέρα σου να μετονομάσει εκείνα τα ξερόχορτα στο χωριό σε χωράφι
Είναι, ακόμα κι αν δεν το ήξερες όταν παρουσιάστηκες, ένα από τα πιο όμορφα γυναικεία ονόματα του ελληνικού κόσμου: Γεωργία.
Ο καθένας μας είναι εν δυνάμει αγρότης, ακόμα κι αν η μοναδική αγροτική εργασία που έχουμε κάνει στη ζωή μας είναι όταν αγοράσαμε εκείνο το καλαμπόκι στα κάρβουνα-τότε που πηγαίναμε δημοτικό- και το φάγαμε δίπλα σ’ ένα τρακτέρ.
Η αγροτική άδεια είναι επίσης 15 μέρες στη θητεία σου, οπότε ετοιμάσου να μαζέψεις ελιές (ή, Έλληνας γαρ, πλήρωσε κάποιον αλλοδαπό να τις κάνει για σένα όσο εσύ επιβλέπεις και μετά μην ξεχάσεις να πεις πως οι ξένοι έρχονται εδώ και μας τρώνε τις δουλειές), να θερίσεις ανέμους και να σπείρεις θύελλες.
Απαιτείται κι εδώ βεβαίωση από το δήμο ή την κοινότητα πως ασχολήθηκες συγκεκριμένες μέρες με αγροτικές εργασίες, όμως ο κοινοτάρχης δεν είναι φίλος του παππού σου;
Δε θα είναι η πρώτη φορά που η τρίτη ηλικία σώζει τον κώλο ενός άοκνου τεμπέλη ενήλικα.
- Παίξε το χαρτί του οικογενειακού RIP
Ψέλλισε, με τρεμάμενη φωνή, τα παρακάτω λόγια μετά την απαραίτητη- αλλά εξασθενημένη- προσοχή: «Κύριε Διοικητά, η γιαγιά μου ξέρετε…» και άσε τις υπόλοιπες λέξεις να αιωρούνται.
Αν μπορείς να κλαις με την ικανότητα που το κάνουν οι γυναίκες όταν τους συμβεί μια αναπάντεχη καταστροφή (όταν τελειώσει, ας πούμε, η μάσκαρά τους και είναι Σάββατο βράδυ), ρίξε και δυο Νείλους δάκρυα.
Εντάξει, δεν εξασφαλίζεις την είσοδο στον παράδεισο με κάτι τέτοια, όμως την γιαγιά σου την έχεις ξαναπεθάνει τότε που γράφατε διαγώνισμα στο γυμνάσιο στ’ αρχαία και δεν είχες διαβάσει. Ή στην πρώτη λυκείου όταν πήγε να σε χωρίσει η Μαρία. Και όταν έσπασες εκείνο το τζάμι του γείτονα παίζοντας ποδόσφαιρο.
Δεν έχει ανάγκη η γιαγιά- θα μας θάψει όλους. Απλά θυμήσου να μην υπερβείς τους δύο θανάτους/ θητεία, γιατί έχεις μόνο δυο γιαγιάδες και το να πεθάνεις και τους παππούδες για να πάρεις παραπάνω μέρες θα κινήσει υποψίες.
Ουδείς θα σου ζητήσει δικαιολογητικό όταν γυρίσεις στο λόχο, όμως αν θες να είσαι 200% σίγουρος, άρπαξε το πρώτο κηδειόχαρτο που θα βρεις κοντά στο σπίτι σου με ηλικία που να «βολεύει» (αλλιώς θα βρεθείς να παλεύεις να πείσεις τους άλλους πως η 42χρονη γιαγιά σου έκανε τη μητέρα σου στα 9 της και δεν είναι εύκολο εγχείρημα) και ρίξ’ το άψυχα στο Πρώτο Γραφείο πριν πας στην κουκέτα.
«Ενθάδε κείται μια γιαγιά μου», πες ότι έγραφε η πλάκα που φτιάξατε.
Και μαζί, ένα κατά συνθήκη ψέμα.
- Δώσε αίμα μέχρι να χλομιάσεις
Πρόσεξε τη μικρή, αλλά ειδοποιό, διαφορά εδώ: αυτή η άδεια δε χρειάζεται ούτε χαρτούρα, ούτε ψέματα, ούτε τίποτα- είναι υποχρεωτική.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκώσεις το μανίκι από τη στολή, να σου πάρουν αίμα με μια σύριγγα και μόλις τσίμπησες από 2 (αν έχεις στριμμένο διοικητή) μέχρι 4 μέρες (αν είναι large). Για να μην αναφέρουμε πως, ε, όσο να πεις, έχεις κάνει και μια καλή πράξη.
Γι’ αυτό, άφησε τους νοσοκόμους να σου πάρουν σαν άλλοι λευκοντυμένοι δράκουλες 2-3 λίτρα αίματος (από τα 5 που διαθέτεις) και μετά αναπλήρωσέ τα με χυμούς- ή, ακόμα καλύτερα, μην τ’ αναπληρώσεις για να καταλήξεις και στο νοσοκομείο.
Πού ξέρεις; Ίσως να χτυπήσεις κι αναρρωτική μαζί.
Αίματα πως είσαι αδειούχος…
- Ξέχνα τα όλα και βρες ένα καλό βύσμα
Γιατί να παιδεύεσαι με πανεπιστημιακά μαθήματα ή αγροτικές δουλειές; Τι σου φταίει η γιαγιάκα σου; Γιατί να ρισκάρεις νέο career low στον αιματοκρίτη σου;
Καν’ το ρε σωστά, ντόμπρα και ελληνικά: βάλε τον μπατζανάκη του θείου του δεύτερου ξαδέρφου του πατέρα σου να πάρει ένα τηλέφωνο τον στρατηγό με τον οποίον είναι κολλητοί και να γίνει η δουλειά.
Μπορείς να καταλήξεις άνετα οδηγός του διοικητή, ακόμα κι αν δεν είσαι ικανός να οδηγήσεις όχι καναδέζα, αλλά ούτε ποδήλατο με βοηθητικές. Με δεδομένο πως τα στελέχη στο στρατό προτιμούν να παραδοθεί η χώρα στους Τούρκους και να έχουμε άλλα 400 χρόνια σκλαβιάς από το να περπατήσουν, θα γνωριστείτε καλύτερα και τότε οι τιμητικές θα πέφτουν με τους ρυθμούς που ρίχνει το G3A3 (το ένα καλό που έχει το στρατόπεδο, δηλαδή, για τις επιδείξεις).
Κάπως έτσι, οι γονείς σου θα σε βλέπουν περισσότερο από τους υπόλοιπους φαντάρους όσο υπηρετείς κι εσύ θα μπορείς να γκρινιάζεις προς όλους τους άλλους σχετικά με το πόσο δύσκολος είναι ο στρατός.
«Α ρε μικρέ», θα λες στο γιο σου μετά από 20 χρόνια, «έπρεπε να πας φαντάρος τα δικά μου τα χρόνια. Εκεί να δεις καψώνι και τρέξιμο. Κιχ δεν τολμούσαμε να βγάλουμε μπροστά στους ανώτερους. Και άδειες; Μια φορά τη θητεία και αν. Όχι όπως τώρα που μέχρι να πάτε, έχετε γυρίσει κιόλας».
Ακόμα και ο Τζεπέτο θα δυσκολευόταν να φτιάξει καλύτερο Πινόκιο από σένα.