Γράφει η Σαμάνθα Τζόουνς
Υπάρχει μία εποχή που η πεταλουδίτσα γουστάρει τον πεταλουδίτσο και πηγαίνει γύρω, γύρω και το ίδιο κάνει και η ζουζουνίτσα με τον ζουζουνίτσο. Το ίδιο κάνει η λιονταρίνα με τον λιονταρινίτσο, το ίδιο κάνει η μαϊμουδίτσα με τον μαϊμουδίτσο, κι αυτά δεν τα λέω εγώ έτσι αυθαίρετα, τα έχει πει ο Ψάλτης το μακρινό 1982. Μόνο που αυτά είναι ζώα και δεν τους νοιάζουν οι συμβάσεις, τα μάτια του κόσμου, δε φοβάται ο νυφίτσος μην αφήσει στο ράφι τη νυφίτσα. Και τη νυφίτσα, δεν τη νοιάζει που δε θα γίνει νύφη. Είναι νυφίτσα αφού.
Οι άνθρωποι λοιπόν έρχεται μία εποχή που αλληλογουστάρονται και αρχίζουν και βγαίνουν ραντεβού και μετά από λίγο ένας από τους δύο αφήνει την οδοντόβουρτσά του στο σπίτι του άλλου κι αυτό το κάτι σημαίνει πολλά. Και μετά αρχίζουν και γνωρίζουν και τους φίλους τους και μετά πάνε και εκδρομές και μετά βλέπουν μαζί και eurovision και μετά παίζουν και παντομίμα και μετά μπορεί να κάνουν και καμία παρτούζα, δεν ξέρω, ανθρώπινα είναι όλα, πάντως έτσι σμίγουν οι άνθρωποι και ο κόσμος του ενός για λίγο ή για πολύ γίνεται κόσμος του άλλου.
Κι αυτό είναι πολύ ωραίο γιατί γνωρίζεσαι με τόσους ανθρώπους και στην τελική αυξάνονται οι φιλίες στο φέησμπουκ και στο ινσταγκραμ κι έχεις έναν άνθρωπο να σου κάνει και ρητουήτ στο τουήτερ άμα λάχει. Καμιά φορά βέβαια όλο αυτό το ωραίο, σαν κάθε τι ωραίο, τελειώνει με Bono, αλλά δεν είναι της παρούσης. Ας ασχοληθούμε με το ενδεχόμενο να τελειώνει όπως κάθε κορίτσι φαντάζεται από τα 13 της: Στην εκκλησία.
Γιατί κάθε κορίτσι που σέβεται τον εαυτό του, που έχει μεγαλώσει με ταινίες της Βουγιουκλάκη ή της Μεγκ Ράιαν (πριν κάνει τις πλαστικές κι αρχίσει να θυμίζει τον Μίκυ Ρουρκ), έχει βάλει δεκάδες φορές κουφέτα από τον δίσκο παρακαλώ, στο μαξιλάρι της, για να δει ποιον θα παντρευτεί. Κάθε κορίτσι που σέβεται τον εαυτό του ξέρει με λεπτομέρειες από την Γ’ Γυμνασίου, ακόμα, πώς θα είναι το νυφικό της και πόσα μέτρα πέπλο θα έχει.
Πώς βιώνει όμως το αρσενικό όλη αυτή την ιστορία;
Στα 13 τους τα αγόρια ένα πράγμα έχουν στο μυαλό: To sex. Τους σηκώνεται μόνο που φυσάει. Δεν απασχολούν το μυαλό τους με τίποτα άλλο, εκτός από μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Οπότε ακόμα κι όταν μεγαλώνουν κι αρχίσουν φίλοι τους να παντρεύονται, δεν αναλογίζονται τη φάση αυτή καθ’ αυτή, αλλά σκέφτονται πωω παντρεύεται ο Σάκης, άραγε θα’χει κάνα καλό μωράκι από την πλευρά της νύφης; Ή ωωω παντρεύεται ο Τομπούλογλου ρε και θα μας πάει στο Αλκατράζ!
Κάποια στιγμή βέβαια, εκεί γύρω στα 37, όταν αρχίζει πια το κούτελο να εξαπλώνεται προς τα πίσω, όταν αρχίζει η κοπέλα τους να γκρινιάζει για το ‘πότε θα γίνει μάνα’, αρχίζουν κι οι ίδιοι να το σκέφτονται. Το να παντρευτούν.
Πριν την κρίση, το σκέφτονταν και συμφεροντολογικά. Ε, πυροσβέστης εγώ, υπάλληλος στα ΚΕΠ αυτή, τον μισθό μας θα τον έχουμε, θα πάρουμε και κάνα δανειάκι, έχει και η Τιτίκα εξοχικό στη Σαλαμίνα, ωραίο κώλο έχει, θα καλογεράσει, μωρ’ δεν παντρεύομαι; Εντάξει, φυσικά παντρεύονται κι από αγάπη. Αλλά δε νομίζω ότι γίνεται όπως στις ταινίες. Κι ένα βράδυ να συνειδητοποιούν ότι δε μπορούν να ζήσουν χωρίς Εκείνη, να ψάχνουν για μονόπετρο στον Ριχάρδο, να πηγαίνουν στο πιο σικάτο γαλλικό εστιατόριο για να της το βάλουν στη σαμπάνια. Όποια κι αν είναι η περίπτωση, δε φαντάζονται τι τους περιμένει στους μήνες της προετοιμασίας για τον γάμο, ειδικά αν η νύφη είναι έγκυος. (Όπου η σύνηθης αντιμετώπιση τούτου του χαρμόσυνου γεγονότος συνοδεύεται αντανακλαστικά με τη σκέψη ‘ωωω μαλάκα θα τελειώνω μέσα της, τέλεια’).
Πρώτη πίστα. Εύρεση εκκλησίας.
Εκείνος θα πει, πάμε όπου να’ ναι τι σημασία έχει;
Εκείνη θα πει, πώς δεν έχει σημασία ΤΑΚΗ ΜΟΥ; ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΕΧΕΙ. Δε θες να παντρευτούμε σ’ εκείνο το κτήμα, που’ χει και ιδιωτικό εκκλησάκι και μπορούμε να κάνουμε τον γάμο έξω…;
Εκείνος θα πει, ΕΞΩ; Θα μας φάνε τα κουνούπια ρε.
(Στην καλύτερη περίπτωση αυτό, στη χειρότερη θα πει ‘κτημα; είχατε και στο χωριό σου κτήμα;)
Και φυσικά, στάνταρ θα πέσει στο τραπέζι το ‘δεν κάνουμε έναν πολιτικό να ξεμπερδεύουμε;’ Ή, ακόμα χειρότερα, ‘ρε μωρό, κάνουμε ένα σύμφωνο συμβίωσης;’.
Δεύτερη πίστα. Πού θα γίνει το γλέντι.
Εκείνη θα πει, να πάμε σ’ εκείνον τον χώρο που κάνουν μόνο δεξιώσεις, έχει και γεφυράκι και πισίνα και τεράστια πίστα και φωτορυθμικά.
Εκείνος θα πει, και πόσο πάει το άτομο;
Μόλις εκείνη απαντήσει, θα κοπεί έτσι κι αλλιώς η συζήτηση.
Τρίτη πίστα. Το προσκλητήριο.
Εκείνη θα διαλέξει ένα με καρδουλίνες και αστεράκια και δίχτυα και αστερίες και χρυσόσκονη.
Εκείνος θα πει μωρέ δε στέλνουμε απλά ένα μέηλ σε όλους; Πεταμένα λεφτά.
Εκείνη θα θέλει το κείμενο να λέει ‘Η αγάπη μας ολοκληρώνεται το Σάββατο τόσο του μηνός και θέλουμε να είστε παρόντες στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας για να δείτε από κοντά τον έρωτά μας και τις δωδεκάποντες γόβες με σβαρόφσκι που θα φοράω’.
Εκείνος θα θέλει το κείμενο να είναι λιτό και να λέει παντρευόμαστε τότε, οι κουμπάροι είναι αυτοί και ο αριθμός τραπέζης για τις καταθέσεις είναι ο τάδε.
Τέταρτη πίστα. Οι καλεσμένοι.
Εκείνη θα βάλει στη λίστα ακόμα και τις συμμαθήτριές της από το Δημοτικό.
Εκείνος θα καλέσει μέχρι και φίλους του από το στρατό που έχει να δει 12 χρόνια, αλλά ταυτόχρονα θα προλάβει να τσακωθεί με τη μάνα του που κάλεσε όλο το σόι από το χωριό.
Πέμπτη πίστα. Οι μπομπονιέρες
Εκείνη θα πει, αγάπη μου πάμε μαζί να διαλέξουμε!
Εκείνος θα πει, εμένα τι με θες;
Εκείνη θα επιμείνει, μωράκι μου, είναι η μπομπονιέρα του γάμου μας, γίνεται να μην έχεις άποψη; Μαζί θα πάμε.
Εκείνος θα πει, τι σημασία έχει, όλες άσπρες δεν είναι;
Εκείνη θα πει, τι όλες άσπρες, χαζός είσαι; Το τούλι είναι άσπρο. Θα πάμε να διαλέξουμε στοιχείο.
Εκείνος θα πει, …στη Χίο; Είσαι ηλίθια; Δεν έχει μπομπονιέρες πιο κοντά;
Εκείνη θα πει, ποιος από τους δύο είναι ηλίθιος; Ε; Ε;
Εκείνος θα πει, ρε δε με χέζεις λέω εγώ;
Εκείνη θα πει, μ’ έχεις ξενερώσει τελείως. Απόψε να κοιμηθείς στον καναπέ.
(Preview έγγαμου βίου, αυτό που Όμηρος ονόμαζε προικονομία)
Έκτη πίστα. Το γαμήλιο ταξίδι.
Εκείνη θα προτείνει Μαλβίδες.
Εκείνος θα τη διορθώσει και θα πει Μαλδίβες.
Εκείνη θα επιμείνει.
Εκείνος θα την ξαναδιορθώσει με γλυκό ύφος.
Τελικά θα πάνε στο Κιάτο.
Έβδομη πίστα. Το τραγούδι του γάμου.
Εκείνη θα προτείνει το ‘Time of my life’ και θα επιμείνει να κάνουν μαθήματα χορού για να ετοιμάσουν χορογραφία.
Εκείνος θα της πει ‘δε μπαίνουμε ρε με Χατζηφραγκέτα να γουστάρουμε;’
Εκείνη θα βάλει τα κλάμματα.
Εκείνος θα της πει ‘Ελα μωράκι μου μη κλαις. Απλά θα νιώθω σαν μαλάκας, λες κι είμαι καραγκιόζης’.
Εκείνη θα πει ‘Καραγκιόζης εσύ;; Που όταν χορεύεις εκστασιάζεται το πλήθος; Κι όλες οι γκόμενες σε κοιτάνε και ξερογλείφονται; Εσύ, πασάκα μου; Που χορεύεις ζεϊμπέκικο και τρίζουνε οι πίστες; Σ’ έναν απλό χορό θα κωλώσεις..;
Εκείνος θα καταλήξει να βλέπει σ’ επανάληψη το Dirty Dancing για να εμπεδώσει τον χορό, έχοντας τουλάχιστον αποφύγει τη σχολή χορού. Win win situation.
Τερματισμός.
Η δεξίωση τελειώνει, η νύφη έχει επισήμως κλάσει (από το ποτό και την ανείπωτη ευτυχία) και το γλέντι σχολά.
Εκείνη δε βλέπει την ώρα να πάει στο δωμάτιο να βγάλει τα τακούνια για να συνέλθει από το σύνδρομο οικονομικής θέσης που παθαίνει εξαιτίας τους, να βγάλει τον κορσέ να ανασάνει, να βγάλει τις τρέσες γιατί έχει αρχίσει και την τρώει το κεφάλι, να προσπαθήσει να σώσει το ακρυλικό νύχι του παράμεσου που έσπασε πάνω στη χαιρετούρα, να ξεβαφτεί (θέλει πολλή δουλειά για να φύγει όλος ο μπετόστοκος που της έχουν βάλει για μέηκ απ), να μπει στο φέησμπουκ να δει πόσα λάικ πήρε η νέα φωτογραφία της προφίλ ως νύφη.
Εκείνος δε βλέπει την ώρα να την ξεμοναχιασει, να τη βάλει στα τέσσερα, να χρησιμοποιήσει αλά Κλίντον το πούρο που του έδωσε ο κουμπάρος.
GAME OVER