Βλέπεις την πύλη και αισθάνεσαι ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά- μικρό, δηλαδή, σαν το σοβαρότερο καρδιακό επεισόδιο στα χρονικά των εμφραγμάτων. Ο Στράτος Διονυσίου φροντίζει, τουλάχιστον, να σου δώσει δύναμη («Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει» ακούς στο μυαλό σου).
Οι αναμνήσεις αρχίζουν να χορεύουν τον τρελό τους χορό υπό τη μορφή των φωνών του πατέρα σου, του θείου σου, ακόμα και του παππού σου: «Θυμάμαι που έκανα 32 μήνες φαντάρος αγόρι μου και πήρα συνολικά 6 ώρες άδεια. Όταν απολύθηκα είχα πακέτο από τη Βίκυ Χατζηβασιλείου κι έτσι ξαναβρήκα τη μάνα σου…» ο ένας, «Ξέρεις τι θα πει 187 συνεχόμενα σκοπέτα, ανιψιέ;» ο άλλος, «Θα πήξεις στα καψόνια, κωλόψαρο!» ο τρίτος (ο παππούς, που δε σε πολυσυμπαθεί γιατί έχεις πάρει το όνομα του άλλου παππού).
Παραδόξως, δε σε τρομάζει ούτε η Χατζηβασιλείου, ούτε οι σκοπιές. Αυτό που σε κάνει να θέλεις ν’ ακούσεις σερί όλα τα τραγούδια της Φουρέιρα μέχρι να κόψεις λυτρωτικά φλέβα, είναι τα καψόνια.
Πώς θα σου φερθούν οι παλιοί ή ο διοικητής του λόχου τώρα που είσαι νέοπας; Και ποια από τα διαβόητα καψόνια είναι, επιτέλους, αλήθεια και ποια ψέματα;
Λοιπόν, π@#στόνεο, πάρε μολύβι και χαρτί και σημείωνε:
Γόπινγκ
Τι είναι; Θυμάσαι που καπνίζατε σύσσωμος ο λόχος και για σας όλο το στρατόπεδο ήταν ένα απέραντο τασάκι; Πού πετούσατε τα τσιγάρα σας λοιπόν; Ακριβώς: κάτω (εμ πού, πάνω; Έλληνες είμαστε).
Ε, όταν ο διοικητής έχει τις μαύρες του- ή ακόμα και τις γκρίζες του: μπορεί να μη του βγαίνει η πίστα ή να τον σκοτώνει συνεχώς η μάνα στο ηλεκτρονικό που παίζει 8 ώρες κάθε μέρα- θα σε βάλει να μαζέψεις από κάτω όλες τις γόπες του στρατιωτικού κόσμου.
Στην αρχή έχει ακόμα και πλάκα, όμως όταν μετά από μισή ώρα που σκύβεις για να τις μαζέψεις, τις βλέπεις αντί να μειώνονται ν’ αυξάνονται, αρχίζεις να πιστεύεις πως έχεις για συφφάνταρο τη Λιάνα Κανέλλη.
Μύθος ή πραγματικότητα: Δυστυχώς για σένα, πραγματικότητα πέρα ως πέρα. Μη μασάς, λένε ότι το πιο ωραίο τσιγάρο δεν είναι αυτό μετά το σεξ, αλλά μετά την ολοκλήρωση του γόπινγκ (το οποίο ε-ν-ν-ο-ε-ί-τ-α-ι θα το πετάξεις κάτω).
Το jukebox
Τι είναι; Με το που μπαίνεις για πρώτη φορά στο θάλαμο οι «παλαίουρες» έρχονται και καλά με φιλική διάθεση, σε βοηθάνε ν’ αφήσεις τα πράγματά σου κάτω, να τακτοποιηθείς και μετά σε ρωτάνε αν σου αρέσουν τα παλιά jukebox.
Εσύ, ως φιλόμουσος, ενθουσιάζεσαι και λες σ’ αυτά τα καλά παιδάκια που ο Θεούλης τα έστειλε χακί ντυμένα στη γη «Φυσικά και μου αρέσουν!».
Τότε σε αρπάζουν, σε χώνουν στο φωριαμό, τον κλείνουν και από τις σχισμές που έχει ρίχνουν μέσα κέρματα ζητώντας σου να πεις συγκεκριμένα τραγούδια. Φροντίζεις να μην στονάρεις στις ψηλές νότες, γιατί τα ελληνικά στρατά είναι γεμάτα από Ιάσωνες Τριανταφυλλίδηδες και κινδυνεύεις να βαθμολογηθείς με «άιστα τγία».
Μύθος ή πραγματικότητα: Πλέον, εν έτει 2016, αυτή η ιστορία συναγωνίζεται εύκολα τον Αίσωπο.
Καλλιόπη
Τι είναι; Ισόποσα «υποχρέωση» και «καψόνι». Μια πραγματικά βρώμικη δουλειά που κάποιος πρέπει να κάνει (και, δυστυχώς για σένα, αυτός ο κάποιος δεν είναι ο επιθεωρητής Κάλαχαν): καθαριότητα στις τουαλέτες.
Σε θεωρητικό επίπεδο στις καθαριότητες γίνεται rotation- μια κάνεις εσύ τουαλέτες, μια ο Χαλβατζής, μια ο Μάνος, μια ο Δημόπουλος- προκειμένου να τύχει σε όλους το 2ο και 3ο γραφείο που είναι τούφα, αλλά τις πρώτες μέρες που θα πας στη μονάδα τουαλέτες θα κάνεις μια εσύ, μια άλλη εσύ, μια τρίτη εσύ, την παράλλη εσύ και ούτω καθεξής.
Γι’ αυτό παρακάλα οι φαντάροι να έχουν ευστοχία Στεφ Κάρι στις «βολές» και όχι Ντε Άντρε Τζόρνταν, γιατί αλλιώς θα γίνεις Τούρκος με τα όσα θ’ αντικρίσεις στις τούρκικες τουαλέτες.
https://www.youtube.com/watch?v=JD11gvLTp7Q
Μύθος ή πραγματικότητα: Μυθική πραγματικότητα που ξεπερνά κάθε φαντασία. Πάρε τη χλωρίνη και ξεκίνα…
Το ξύρισμα του Κολοκοτρώνη
Τι είναι; Έστω ότι έχεις κάνει την υπέρτατη γκάφα κατά τη διάρκεια της θητείας σου (έχεις δει, ας πούμε, τον Ταξίαρχο και αντί για να βαρέσεις προσοχή μέχρι το πόδι σου να φτάσει στο φλοιό της γης, εσύ του είπες «Που ’σαι ψηλάκο μου;») και ο διοικητής σου το έχει πάρει χαμπάρι.
Τότε, σε στέλνει με αφρό κι ένα ξυράφι στο χέρι στον προαύλιο χώρο, σου λέει να πας στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη και να του ξυρίσεις το μουστάκι. Σου καθιστά σαφές πως πρέπει ο Θεόδωρος να γίνει φράπα, αλλιώς θα μείνεις εσαεί εκεί έξω.
Έτσι, περνάνε οι ώρες, εσύ στην αρχή γελάς που τη γλίτωσες τόσο φτηνά και χαβαλεδιάζεις χαιρετώντας τις σειρές σου που κάνουν παρέλαση ενώ εσύ κωλοβαράς. Όμως, μετά το πέρας 10-12 ωρών κι αφού ο Τέο συνεχίζει να έχει μουστάκα, σιγά- σιγά φορτώνεις, μέχρι που σου στρίβει περισσότερο κι από τον Άλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι».
Μύθος ή πραγματικότητα; Σε πόσα στρατόπεδα έχεις δει άγαλμα του Κολοκοτρώνη;
Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς
Τι είναι; Φτάνει η μέρα της επιθεώρησης- της σημαντικότερης μέρας στην ιστορία του στρατού ever, μιας και το να έχεις τα πράγματά σου προσεγμένα και σε τάξη είναι το μυστικό όπλο που κερδίζει όλους τους πολέμους.
Εσύ έχεις κάνει το κρεβάτι «φάκελο» όπως σου έχουν μάθει και το έχεις τσιτώσει περισσότερο κι από το μέτωπο της Ντονατέλα Βερσάτσε, προκειμένου να ικανοποιηθεί ο επιβλέπων.
Ωστόσο, όταν μπαίνει μέσα ο ανώτερος και βλέπει την κουκέτα σου, κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι και σου λέει «Τώρα αυτό, 309 Δ΄ ΕΣΣΟ, είναι κρεβάτι ή ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ; Ξαναστρώσ’ το!»
Εσύ το παλεύεις, νέος «φάκελος» (ούτε στο ταχυδρομείο τόσοι), νέα παρατήρηση- «Δε βλέπω το δίευρω ν’ αναπηδά» (θεωρητικά, αν το κάνεις τέλεια, το κέρμα πρέπει να κάνει αλματάκια πάνω στο στρώμα μόλις το πετάξεις)-, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να βαρεθεί να σε «γλεντάει» ο υπολοχαγός.
Κάποια στιγμή πράγματι βαριέται και σε αφήνει στην ησυχία σου.
Μύθος ή πραγματικότητα: Δεν παίζουν με τα ιερά και τα όσια του στρατού- και το κρεβάτι είναι ίσως το πιο ιερό απ’ όλα.
Μπορεί το στρώμα να είναι το πρώτο που κατασκευάστηκε στον Μεσαίωνα, η κουβέρτα σου να παραπέμπει σε εμφύλιο (“1948” είναι κεντημένο με χρυσή κλωστή στην άκρη της) και ο σκώρος να κάνει το πάρτι της ζωής του, όμως εσύ πρέπει να έχεις το κρεβάτι «τσίτα».
Πραγματικότητα, φυσικά.
Αγκάλιασε τον παραλογισμό και καλή θητεία.
Και μην ξεχνάς: τα πάντα είναι απλά μια ιδέα…
