Είναι, ίσως, μία από τις πιο μελωδικές αλήθειες στα χρονικά του «θεσμού»: εκεί που κάθεσαι ήσυχα και ωραία στο καπηλειό και τα πίνεις με τους φίλους σου μέσα σ’ ένα αέναο σύννεφο καπνού, σε πλησιάζει μια πλούσια κυρία των βορείων προαστίων, σου ρίχνει επιδεικτικά τη γούνα της στα μούτρα και με το βραχιόλι της να σε τυφλώνει χάρη στη λάμψη των 58 καρατίων του σου λέει «Τι με κοιτάς μ’ αυτό το ικετευτικό ύφος; Οι άντρες δεν κλαίνε».
Τότε εσύ, απλός κομπάρσος γαρ και όχι πρωταγωνιστής ελληνικής ταινίας, σηκώνεσαι, πετάς την τσιντσιλά της και της λες με υγρά ματάκια που θα ζήλευε ακόμα και κουτάβι όταν έχει κάνει ζημιά: «Όχι κυρία μου: και οι άντρες κλαίνε».
https://www.youtube.com/watch?v=Bqg9bW-hVcE
Αίφνης, η κυρία της υψηλής κοινωνίας- και της υψηλής ραπτικής, αν παίζει αυτό κάποιο ρόλο- θέλει να μάθει τι κάνει τους άντρες να δακρύζουν.
Τότε εσύ τις απαντάς «Κλάμα!» κι εν συνεχεία «Μα οι πόνοι, φυσικά. Οι πόνοι που κανείς άντρας δεν μπορεί ν’ αντέξει».
Θέλει να μάθει ποιοι είναι αυτοί. Ορθώς πράττεις όταν επισημαίνεις πως «Καθένας με τον πόνο του- κι όταν λέμε “τον πόνο”, δεν εννοούμε αυτόν»:
Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένοι «καθολικοί» πόνοι που κανείς άντρας στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει καταφέρει να υπομείνει στωικά…
1) Ο πόνος του αποχωρισμού
Μπορεί, στα χαρτιά, οι γυναίκες να φημολογείται πως αν τις παρατήσει ο δικός τους είναι ικανές με την κλάψα τους ν’ αναστήσουν ακόμα και νεκρούς, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: αυτές είναι απείρως πιο σκληρές από τους άντρες και συνέρχονται πιο γρήγορα.
Ο άντρας, από την άλλη, αν τον αφήσει η κοπέλα του μπορεί να γεμίσει με τα δάκρυά του τα 6 μεγαλύτερα υδραγωγεία της χώρας μέχρι που να ξεχειλίσουν και οι οδυρμοί του ν’ ακουστούν κι από τον Βαν Γκονγκ αφότου έκοψε το αυτί του.
Το κράμα μίρλας και κινούμενης θλίψης ενός χωρισμένου ανδρός είναι τόσο ισχυρό, που δύναται να τρελάνει και τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο του κόσμου.
Την Ελένη Λουκά, για παράδειγμα.
2) Ο πόνος του να έχει χάσει η ομάδα σου
Ξεκινάς να πας στο γήπεδο για να παίξεις με τον αιώνιο αντίπαλο και το νιώθεις πως αυτή τη φορά θα τους κάνετε πράγματι όλες αυτές τις λέξεις που αρχίζουν από –γ και –π. Και πώς όχι, δηλαδή, από τη στιγμή που ο προπονητής κατεβάζει στην ίδια ενδεκάδα Νίκα- Μανίκα- Λια- Καραμπαλίκα;
Όταν ολοκληρωθεί το 90λεπτο, όμως, το σκορ θυμίζει πόλο και όχι ποδόσφαιρο: 1-6, με νικητές τα μιάσματα.
Τι κάνει, λοιπόν, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο άντρας; Προσπαθεί ν’ αποδείξει στην πράξη πως η κατάποση 9 λίτρων ουίσκι δε συνεπάγεται αυτόματα και διάτρηση στομάχου κι όταν επιστρέψει σπίτι βάφει μαύρους τους τοίχους, κλείνει τα παντζούρια και κλαίει με σπαραξικάρδιους λυγμούς.
Όχι: τελικά δεν τους –γ.
3) Ο πόνος της περιόδου
Σε καθαρά «τεχνικό» επίπεδο, αυτός δεν είναι ένας αμιγώς αντρικός πόνος, αλλά εξωγενής. Ωστόσο, είναι μια μορφή πόνου που ο άντρας δεν μπορεί ν’ αντέξει με τίποτα: έστω πως δεν είσαι στην ευλογημένη κατηγορία νούμερο 1 και δεν έχεις χωρίσει, αλλά εξακολουθείς να έχεις κοπέλα.
Και είναι εκείνες οι μέρες του μήνα. Ναι, ναι, τότε που η γλυκιά και αξιαγάπητη γυναίκα σου μεταμορφώνεται σε κάτι που συγκριτικά μ’ αυτήν, ο Χίτλερ θα εθεωρείτο φιλάνθρωπος με καλές πιθανότητες να κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης.
Εσύ παλεύεις να τα κάνεις όλα σωστά- να αιωρείσαι αντί να περπατάς στο σπίτι για να μην την εκνευρίζεις, ν’ αναπνέεις αθόρυβα και σε αραιά διαστήματα για να μην της την σπας, να έχεις πρόχειρο το εισιτήριο διαρκείας για το διάολο για να πηγαίνεις άμεσα όποτε σε στέλνει-, αλλά φυσικά και αποτυγχάνεις.
Και μετά…
4) Ο κοιλόπονος
Ακόμα ένας μύθος: υποτίθεται πως οι γυναίκες θα έπρεπε να κλαψουρίζουν και να διαμαρτύρονται κάθε φορά που αρρωσταίνουν και αρχίζουν οι κράμπες στο στομάχι, όμως οι άτιμες- εξαιτίας του νούμερου 3- είναι εξασκημένες.
Στον αντίποδα, ο άντρας αν αρρωστήσει κι αρχίσει να έχει κάποιες μικρές ενοχλήσεις, παίρνει τηλέφωνο τη μαμάκα του και με φωνή που παραπέμπει ευθέως σε μαθητή της δευτέρας δημοτικού κι όχι σε 40χρονο μαντράχαλο της λέει «Μανούλα, πονάει η κοιλίτσα».
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ο ένας με τον άλλον, τότε ξέρουμε πως την περίοδο που αρρωσταίνουμε είμαστε χειρότεροι κι από τις γυναίκες όταν έχουν περίοδο. Γκρινιάζουμε στο ρυθμό γνωστού πρωταγωνιστή από τα Στρουμφάκια, κοιτάμε το ταβάνι με βλέμμα που στάζει απελπισία και ρωτάμε τον ύψιστο «Γιατί σε μένα, Θεέ μου;» και περιφερόμαστε από τον έναν καναπέ στον άλλον σα να είμαστε εκ γενετής υπερκινητικοί (ασχέτως που τις νορμάλ μέρες για να πάμε από το σαλόνι στην κουζίνα πρέπει κάποιος να μας ρυμουλκήσει).
Εν ολίγοις και σε αργκό Snik και Ypo: «Δεν παλευόμαστε».
5) Ο πόνος που προκαλεί η κλοτσιά στην «οικογένεια»
Εγκυμοσύνες και πράσσειν’ άλογα. Αν έχεις φάει κλοτσιά εκεί κάτω, ξέρεις. Όλοι μας, δυστυχώς, ξέρουμε.
Ε ναι κυρία μου, οι άντρες κλαίνε.
Αν δεν είχες το βολικό σου, αλεξίσφαιρο αιδοίο, θα καταλάβαινες το γιατί.
