Είναι- κατά έναν περίεργο, μοναδικό τρόπο- και οι δύο… εδώ. Μπορεί ο πρώτος να «έφυγε» εκείνη την καταραμένη Πρωτομαγιά του 1994 και ο δεύτερος να μην είναι πια ο ίδιος μετά το ατύχημα που είχε κάνοντας σκι στις Άλπεις τον Δεκέμβρη του 2013, όμως είναι εδώ.
Το συγκινητικό ντοκιμαντέρ “Schumacher” που προβάλλεται εδώ και μερικές ημέρες στο Neflix έφερε ξανά στο προσκήνιο τον ανυπέρβλητο Γερμανό, ενώ το αντίστοιχο διαμάντι, το “Senna”, μας είχε υπενθυμίσει προ 11 ετών πως το μεγαλείο του Βραζιλιάνου δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο οι δύο θρύλοι (και, κατά την ταπεινή μας γνώμη, οι δύο κορυφαίοι όλων των εποχών στην Φόρμουλα 1) υπήρξαν αντίπαλοι μονάχα για 2.5 σεζόν, μέχρι τον αδόκητο χαμό του Σένα στο grand prix της Ίμολα το 1994.
Μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα- ένα διάστημα που χτίστηκε, πίστα την πίστα, μία κατάστασης περίλαμπρης διαδοχής- οι δυο τους είχαν ουκ ολίγες προστριβές και… στούκες, με τα εικονικά μαχαίρια να βγαίνουν στην επιφάνεια (και, πιστέψτε μας, δεν ήθελε και πολύ για να βγουν και τα κανονικά).
Χαρακτηριστικότερο περιστατικό μεταξύ Σένα και Σουμάχερ είναι, κατά πάσα πιθανότητα, τα όσα έγιναν στο Μανί Κουρ το 1992. Ο Άιρτον αγωνιζόταν τότε με τα χρώματα της (ευρισκόμενης σε πτώση) ΜακΛάρεν, την στιγμή που ο Μίκαελ οδηγούσε για την (ανερχόμενη) Μπενετόν, στην πρώτη του πλήρη σεζόν στο γκριντ (το 1991 στο Σπα, μεσούσης της σεζόν, είχε κάνει το ντεμπούτο του στην F1).
Φυσικά, για τους γνωρίζοντες, κανείς εκ των δύο δεν είχε την παραμικρή ελπίδα για τον τίτλο: η διαστημική Ουίλιαμς στα χέρια του Νάιτζελ Μάνσελ απλά διέλυσε τον ανταγωνισμό, με τον Άγγλο να παίρνει στο τέλος της σεζόν δια περιπάτου το πρωτάθλημα.
Πίσω στο γαλλικό grand prix: οι δύο Ουίλιαμς με Μάνσελ-Πατρέζε βρίσκονταν στο 1-2, ακολουθούσαν οι δύο ΜακΛάρεν με Σένα-Μπέργκερ και ο Σουμάχερ ήταν στο 5.
Με το που έσβησαν τα κόκκινα φώτα ο Πατρέζε πέρασε τον Μάνσελ και χάθηκαν μπροστά, με τον Σένα πίσω τους να κάνει κακή εκκίνηση και να τον «πιάνει» ο Σουμάχερ. Στην πρώτη στροφή μετά τη μεγάλη ευθεία, όμως, είχαμε… δράματα: ο Γερμανός χτύπησε τον Βραζιλιάνο, με αποτέλεσμα να βγούνε και οι δύο εκτός και ν’ αναγκαστούν να εγκαταλείψουν.
Ακολούθησε μία σκηνή βγαλμένη από σκληρό ροκ: ο Σένα πήγε στο box του Σουμάχερ στα πιτ και του την «έπεσε», σπρώχνοντάς τον και διαμαρτυρόμενος για το συμβάν- ένα συμβάν αρκετά σύνηθες, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για τον Άιρτον, μόνο που ο ίδιος κρατούσε τις περισσότερες φορές τον ρόλο του «θύτη».
Ο Σουμάχερ, αντίθετα απ’ ό,τι μάλλον θα περίμενε ο Σένα, δε… μάσησε, με τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή να φεύγει μετά την παρέμβαση των ανθρώπων της ΜακΛάρεν.
Το θέμα, όμως, δεν τελείωσε εκεί: λίγη ώρα αργότερα, κι αφού έπεσαν λίγο οι σφυγμοί, ο Σένα- που στο ενδιάμεσο είχε αλλάξει και πλέον εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες με το τζιν του- πλησίασε εκ νέου τον Σουμάχερ και προσπάθησε να του εξηγήσει τα του ατυχήματος.
Στο βίντεο που θα δείτε παρακάτω αξίζει κανείς να σταθεί κανείς σε μία φράση: στο «Τα γ@#$ησες όλα σήμερα, αλλά είναι εντάξει. Έρχομαι και στο λέω, όμως, δεν πάω σ’ αυτούς…»
https://www.youtube.com/watch?v=vu7SP0sru4A
Σε τι αναφερόταν ο τεράστιος Άιρτον; Στα όσα είχαν συμβεί 5 αγώνες νωρίτερα, στο εντός έδρας, για εκείνον, grand prix της Βραζιλίας: τότε ο Σένα προπορευόταν, όμως αντιμετωπίζοντας κάποιο πρόβλημα στη μονάδα ισχύος του μονοθεσίου του έχανε και ανακτούσε δύναμη συνεχώς, την στιγμή που ο Σουμάχερ πίσω του ήταν πασιφανώς πιο γρήγορος.
Κατά την προσφιλή του τακτική (όπως και όλων των μεγάλων πρωταθλητών, δεν αποτελεί ψόγο αυτό που θέλουμε να πούμε), ο Βραζιλιάνος μπλόκαρε ξανά και ξανά τον Σουμάχερ, κάνα δυο φορές μάλιστα αρκετά παράτολμα, πριν «υποταχθεί» στο τέλος στην ανωτερότητα του Μίκαελ.
Μετά το τέλος εκείνου του αγώνα ο θρασύτατος Σούμι (ακόμα ένα στοιχείο των ανυπέρβλητων πρωταθλητών…) είχε «κράξει» τον Σένα στους δημοσιογράφους, λέγοντας «Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό σκεφτόταν και με έκλεινε συνεχώς. Ήταν επικίνδυνο».
Οι δημοσιογράφοι και ο Τύπος ήταν, λοιπόν, οι… «αυτοί» και αυτός ήταν ο λόγος που ο Άιρτον ήταν εκνευρισμένος με τον Μίκαελ, με αποτέλεσμα τις σκηνές απείρου κάλλους στο Μανί Κουρ.
Ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυριζόταν ο Σένα. Γιατί, όπως ολόσωστα αναφέρθηκε και στο “Schumacher”, το βαθύτερο αίτιο μάλλον ήταν άλλο: ο Βραζιλιάνος είχε καταλάβει από πολύ νωρίς πως ο Γερμανός δεν μοιάζει με κανέναν άλλον στο γκριντ. Ήταν το νεαρό, θαρραλέο λιοντάρι που ήθελε να πάρει τα ηνία από το μεγαλύτερο ηλικιακά και να γίνει ο βασιλιάς της μηχανοκίνητης ζούγκλας.
Η προσπάθεια νουθέτησης εκ μέρους του Σένα, επομένως, μάλλον ήταν ένας επικαλυμμένος αγωνιστικός βρυχηθμός που θύμιζε «Είμαι ακόμα εδώ!», παρά πραγματική ενόχληση για το τι ειπώθηκε στους δημοσιογράφους.
Ο Άιρτον ήταν ο Βασιλιάς του τώρα, την στιγμή που ο Μίκαελ ήταν ο διαφαινόμενος του εγγύς «σε λίγο».
Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν μπορέσαμε ν’ απολαύσουμε την κόντρα τους για περισσότερο καιρό…