Φυσάνε, ξεφυσάνε. Καταριούνται την τύχη τους. Εγκαλούν τη μητέρα τους για το γεγονός πως τους έκανε «Τιφόζι». Βρίζουν τον Μπινότο σε όλες τις γλώσσες του Πύργου της Βαβέλ συν τα κορακίστικα. Σβήνουν τα κόκκινα φώτα του εκάστοτε grand prix κι αυτοί παίρνουν ένα νοητό πινέλο και τα βάφουν άμεσα μαύρα.
Ναι, οι ορκισμένοι φίλοι της Φεράρι τα τελευταία (πολλά) χρόνια βρίσκονται σε ένα ψυχολογικό τρενάκι του λούνα παρκ, το οποίο τους κάνει να ενθουσιάζονται στην αρχή κάθε σεζόν και στη διάρκεια αυτής να καταριούνται τη μηχανοκίνητη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα.
Η φετινή σεζόν δεν αποτελεί εξαίρεση: μετά από καιρό η Σκουντερία (κάτι που είχε καταστεί σαφές από τις χειμερινές δοκιμές κιόλας) είχε ένα μονοθέσιο ικανό για αρκετές νίκες, εν αντιθέσει με το ό,τι συνέβαινε δηλαδή την τελευταία 4ετία περίπου.
Η ονειρώδης αρχή του 2022, ωστόσο, ήρθε να δεχτεί ένα εκκωφαντικό χαστούκι από την απηνή πραγματικότητα: ο παγκόσμιος πρωταθλητής Μαξ Φερστάπεν (και δευτερευόντως ο Σέρχιο Πέρεζ) και η Ρεντ Μπουλ αντεπιτέθηκαν, κέρδισαν 7 από τους επόμενους 8 αγώνες και οι Τιφόζοι άρχισαν να πληκτρολογούν στην Google «Σωστό χαρακίρι πώς γίνεται τρόποι».
Στην «κατάθλιψή» τους συνέτεινε, φυσικά, και το γεγονός πως εκτός από τη δεδομένη ταχύτητα του Ολλανδού και του μονοθεσίου του υπάρχει και το… προαιώνιο πρόβλημα της στρατηγικής της ιταλικής ομάδας, η οποία πολλές φορές έχει ως κεντρικό της άξονα το «Ό,τι να ‘ναι», με αποτέλεσμα να στερεί στο Αλογάκι σημαντικότατες νίκες και βαθμούς.
Εσχάτως, μάλιστα, η Φεράρι αντιμετωπίζει και προβλήματα αξιοπιστίας, αν και σε πρώιμο στάδιο της σεζόν είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως η F1-75 δεν «σπάει». Αυτό το πρόβλημα, ωστόσο, είναι κάτι που αντιμετωπίζει και η βασική της αντίπαλος στο πρωτάθλημα οπότε ο πόνος μετριάζεται ελαφρώς.
Στο διά ταύτα: ο συνδυασμός Φερστάπεν/Ρεντ Μπουλ είναι πράγματι ό,τι δυσκολότερο μπορεί να βρει κανείς απέναντί του τη δεδομένη στιγμή στις πίστες. Ο Ολλανδός- ανεξαρτήτως του τι λένε οι haters του κι όσοι έχουν μείνει στο 2017- είναι ένα σπάνιο οδηγικό ταλέντο, έχει πλέον τεράστια εμπειρία και, το κυριότερο, δεν κουβαλάει το άγχος του ν’ αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής (κάτι για το οποίο προοριζόταν όλη του την αγωνιστική ζωή), κάτι που τον κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικό κάθε φορά που μπαίνει στο κόκπιτ των Ταύρων.
Είναι, για να το πούμε ευθέως, ο πληρέστερος οδηγός του grid και αυτός που πρέπει να γκρεμίσει κανείς από την κορυφή για να καθίσει στον θρόνο της F1- μόνο που το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι λίγο πιο impossible από τα missions του Τομ Κρουζ.
Μισό λεπτάκι όμως: είναι όντως ακατόρθωτο να χάσει τον τίτλο ο Μαξ;
Όχι ακριβώς: ναι, ο Φερστάπεν είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής, είναι ο πιο πλήρης οδηγός και βρίσκεται στο αγωνιστικό του πικ, έχει ένα σημαντικότατο προβάδισμα 38 βαθμών έναντι του δεύτερου στη βαθμολογία, αλλά…
Αλλά κανείς δεν πρέπει να κάνει το λάθος και να ξεγράψει τον συνδυασμό Φεράρι-Λεκλέρκ. Παρά το γεγονός πως ο Μονεγάσκος είναι πίσω από τον Ολλανδό, έχει βρεθεί περισσότερους γύρους στην πρωτοπορία των αγώνων, ενώ έχει και τις διπλάσιες ακριβώς pole positions. Η ωμή ταχύτητα της Φεράρι και του ιδίου, επομένως, δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αμφισβητηθεί.
View this post on Instagram
Αν για κάποιον ανεξήγητο λόγο κάποιος έπαιρνε ένα μαχαίρι (αυτό του Ράμπο, ας πούμε) και μας το έβαζε στο λαιμό για να πούμε ποιο είναι συνολικά το ταχύτερο μονοθέσιο μέχρι στιγμής στο 2022, τότε μάλλον θα επιλέγαμε την Φεράρι έναντι της Ρεντ Μπουλ, έστω και οριακά.
Η Σκουντερία, φυσικά, υστερεί πασιφανώς σε στρατηγικό επίπεδο, εκεί που οι Ταύροι παίρνουν άριστα δέκα (και αν μάλιστα ζητηθεί από μερικούς να προσθέσουν ένα ψάρι δίπλα σε αυτό το «άριστα δέκα», τότε είναι σίγουρο πως θα διαλέξουν τον τόνο).
Λογικό: οι Ιταλοί έχουν να κάνουν πραγματικό πρωταθλητισμό (και όχι κάτι-σαν-πρωταθλητισμό όπως το 2017, ας πούμε) μία ολόκληρη δεκαετία. Τότε, το 2012, ο Αλόνσο διεκδίκησε μέχρι τέλους το στέμμα, χάνοντάς το στο νήμα σχεδόν από τον Σεμπάστιαν Φέτελ. Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν αναλογιστούμε πως το ακροτελεύτιο πρωτάθλημα οδηγών της Σκουντερία χάνεται στα βάθη του χρόνου (2007, με τον Ράικονεν).
Επομένως, ναι είναι λογικό: όταν μια ομάδα (ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, όταν η πιο ιστορική ομάδα ολόκληρου του σπορ) έχει να πάρει τίτλο 15 ολόκληρα χρόνια και προέρχεται από 3 σεζόν στα όρια της καταστροφής, το άγχος της γίνεται δεύτερη φύση και τα λάθη πίεσης και απειρίας διαδέχονται το ένα το άλλο.
Η Φεράρι είναι πίσω από την Ρεντ Μπουλ σε επίπεδο αποφάσεων εν ώρα αγώνων κι αυτό δεν το αρνείται κανείς. Ήδη στην Αυστρία, όμως, φάνηκε να παίρνει το μάθημά της και λειτούργησε άψογα σε όλους τους τομείς, μέχρι που ήρθε η εγκατάλειψη του Σάινθ λόγω προβλήματος στη μονάδα ισχύος για να μετριάσει τη χαρά.
Το Αλογάκι είναι ταχύτατο, έχει στο πρόσωπο του Λεκλέρκ έναν εν δυνάμει παγκόσμιο πρωταθλητή και αυτό το -38 είναι βέβαια… αξιοσέβαστο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε ακόμα στου δρόμου τα μισά. Το πρωτάθλημα είναι πάρα πολύ «μακρύ» και όλα μπορούν ν’ αλλάξουν με ένα ακόμα (έχει ήδη 2) RET του Φερστάπεν.
Στα συν για την Φεράρι είναι και τα τρία, εμφατικότατα προσπεράσματα του Μονεγάσκου επί του Ολλανδού στην Αυστρία, κάτι που αποτελεί τεράστιο ψυχολογικό μπουστάρισμα για τον πιλότο και την ομάδα του, που σε 3 ολόκληρες περιπτώσεις ήταν ολοφάνερα ταχύτερος και δε λάθεψε ούτε μισή.
Εν κατακλείδι, ναι: η Σκουντερία έχει όλα τα φόντα φέτος για να κάνει δικό της το ένα, τουλάχιστον, πρωτάθλημα. Το μονοθέσιό της είναι πύραυλος χρώματος κόκκινου, ο Λεκλέρκ θυμίζει man on a mission και, μην ξεχνάμε, είναι η ομάδα που έχει πάρει τις 2 τελευταίες καρό σημαίες.
Είναι δεδομένο, επομένως, πως η Φεράρι μπορεί.
Μπορεί, ok. Αλλά θα τα καταφέρει; Δύσκολα. Ο ανυπέρβλητος Μαξ Φερστάπεν παραμένει το φαβορί. Μόνο που…
Μόνο που στην τελευταία αυτή πρόταση λείπει, εξαιτίας της ικανότητας της Φεράρι και του Λεκλέρκ, η λέξη-κλειδί: το «ακλόνητο»…