Η συνήθης εικόνα ήταν αυτή: ξάπλωνες στον καναπέ, βασανισμένος από χρόνια αϋπνία- την οποία τα 6 φορτηγά υπνοστεντόν που είχες κατεβάσει δεν μπορούσαν να καταπολεμήσουν στο ελάχιστο- και με το που ξεκινούσε το grand prix αίφνης τα βλέφαρά σου ζύγισαν από 2 τόνους το καθένα και κοιμόσουν σαν ξενυχτισμένο νεογνό.
Δυστυχώς, την τελευταία δεκαετία περίπου η Φόρμουλα 1 πήγαινε από το κακό στο κάκιστο και κάθε σεζόν της σ’ έκανε ν’ αναρωτιέσαι για ποιο λόγο να είσαι τόσο μαζοχιστής που να ξυπνάς, φερ’ ειπείν, στις 7 η ώρα το πρωί για να δεις τον αγώνα της Αυστραλίας. Η καθολική κυριαρχία της Red Bull για μια τετραετία (2010-2013) κι αυτή της Mercedes στη συνέχεια (2014-2016) έκαναν τον θεατή να προτιμάει να βλέπει τα νύχια του να μακραίνουν, παρά να στρέψει το βλέμμα του στην τηλεόραση.
Φέτος, όμως, στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και ναι, αξίζει να «καρφωθείς» μπροστά από την οθόνη όπως έκανες τότε που ήσουν παιδί και ο τετράτροχος κόσμος έμοιαζε μαγικός.
Γιατί, ξέρετε, η F1 το 2017 έχει κάτι από την χρυσόσκονη του παρελθόντος. Και υπάρχουν 5 πολύ βασικοί λόγοι γι’ αυτό…
1) Η μάχη Mercedes– Ferrari
Ξεχάστε τις βόλτες στο πάρκο με τα «Ασημένια Βέλη» να τερματίζουν μισό, περίπου, αιώνα μπροστά από τον δεύτερο. Η Σκουντερία έκανε- όπως διαφάνηκε ήδη από τις χειμερινές δοκιμές- άλματα προόδου μετά το τέλος του 2016 και ήδη ο Φέτελ έχει μια νίκη (Αυστραλία) και μια δεύτερη θέση (Κίνα).
Ο ρυθμός αγώνα των δύο πιο δυνατών ομάδων του grid είναι παρεμφερής, πράγμα που σημαίνει πως μετά από αρκετά χρόνια τον τίτλο θα διεκδικήσουν δύο πιλότοι από δύο διαφορετικές ομάδες.
Η Ferrari δεν είναι, πλέον, στάχτες, αλλά αρχίζει να θυμίζει και πάλι Φοίνικα. H Mercedes δε θα παραδώσει εύκολα το στέμμα. Χάμιλτον και Φέτελ θα μονομαχήσουν μέχρις εσχάτων για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.
Κι εμείς, εκστασιασμένοι, θα περιμένουμε να μάθουμε το νικητή.
2) Το σπουδαιότερο ταλέντο των τελευταίων πολλών ετών
Όταν έκανε πρόπερσι, στα 17 του, το ντεμπούτο του στην F1 όλοι τον περίμεναν στη γωνία να τα κάνει μαντάρα- μα καλά, που ακούστηκε ένας ανήλικος, ένα παιδί, να μπαίνει στον κόσμο των αντρών;
Δύο σεζόν αργότερα, ο μηχανοκίνητος κόσμος έχει γίνει ένα τεράστιο οβάλ γραφείο- κανείς δεν τον περιμένει στη γωνία: ο Μαξ Φερστάπεν κάνει πράγματα που ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως είναι ικανός, οδηγεί την Red Bull του στο όριο όπως κανείς άλλος, είναι ήδη ο άρχοντας της βροχής (όπως απέδειξε και χθες στην Σαγκάη), έχει πάρει νίκες με υποδεέστερο μονοθέσιο, ανεβάζει (ακόμα και με τις ακραίες, καμιά φορά, δηλώσεις του) τη θερμοκρασία στο «αποστειρωμένο» περιβάλλον της Φόρμουλα 1 και είναι βέβαιο πως πηγαίνει με μαθηματική ακρίβεια να συναντήσει το πεπρωμένο του.
Να γίνει, δηλαδή, παγκόσμιος πρωταθλητής.
Όχι και άσχημα για έναν πιτσιρικά 19 ετών…
3) Τα μονοθέσια είναι ταχύτερα από ποτέ
Οι νέοι κανονισμοί «φταίνε» για όλα: τα μονοθέσια του 2017 είναι πιο φαρδιά, αρκετά χαμηλωμένα, φοράνε πλατύτερα ελαστικά (πράγμα που τους βοηθάει να κερδίζουν χρόνο στην είσοδο των στροφών) και κινούνται σαν δαίμονες καμωμένοι από ανθρακονήματα.
Για να καταλάβει κανείς πόσο πιο γρήγορα είναι τ’ αυτοκίνητα της φετινής σεζόν, αρκεί μια απλή σύγκριση στους χρόνους της pole position στην Κίνα το 2016 με το 2017: 1:35.402 πέρυσι ο Ρόσμπεργκ, 1:31.678 φέτος ο Χάμιλτον.
Ναι, σωστά καταλάβατε: 3.5 ολόκληρα δευτερόλεπτα πιο γρήγορος ο Βρετανός.
Φόρμουλα 1 σημαίνει «ταχύτητα»- έτσι δεν είναι;
4) Τα προσπεράσματα είναι και πάλι εδώ
Στην αρχή, λαμβάνοντας υπόψη τι έγινε στον παρθενικό αγώνα στο Albert Park, θορυβηθήκαμε: λόγω του πλάτους των μονοθέσιων και των όσων έλεγαν οι τεχνικοί διευθυντές των ομάδων στη Βαρκελώνη μετά το 2ο τετραήμερο τεστ χειμερινών δοκιμών, τα προσπεράσματα θα ήταν περίπου σαν το μήλο που έφαγε ο Αδάμ- απαγορευμένος καρπός, δηλαδή.
Εν τέλει, ο φόβος μας αποδείχτηκε ένας πύργος από τραπουλόχαρτα- ήταν παντελώς ανυπόστατος: χθες το πρωί στην Κίνα είδαμε τον Φέτελ να περνάει τον Ρικιάρντο μ’ απαιτητικό τρόπο σ’ ένα από τα καλύτερα προσπεράσματα των τελευταίων ετών, ενώ ο Φερστάπεν που εκκινούσε 16ος τερμάτισε 3ος, αφού πρώτα πέρασε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο το μισό grid.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, το αντιπαθητικό DRS (το «άνοιγμα» της πίσω αεροτομής όταν βρίσκεσαι σε απόσταση μικρότερη του δευτερολέπτου από το προπορευόμενο μονοθέσιο και σου δίνει μερικά έξτρα χιλιόμετρα ταχύτητας) δείχνει φέτος να βοηθάει λιγότερο από ποτέ.
Το βλέπετε εκείνο το ποτήρι στο τραπέζι που έχει νερό ακριβώς μέχρι τη μέση του;
Είναι ξεκάθαρα μισογεμάτο.
5) Για τον Φερνάντο
Ήταν αυτός που, πιτσιρικάς ακόμα, είχε καταφέρει το ακατόρθωτο: έβαλε τέλος στην πιο «εκκωφαντική» αυτοκρατορία του σπορ- αυτήν του Μίκαελ Σουμάχερ στη Ferrari. Ο “Nano” πήρε με τη Renault δύο κολλητούς τίτλους το 2005 και το 2006, επιβεβαιώνοντας τους ισχυρισμούς που τον ήθελαν ως έναν πραγματικά σπάνιο πρωταθλητή.
Έκτοτε, όμως, ταλαιπωρείται από τις δικές του λάθος επιλογές και το γεγονός πως η θεά Τύχη του έχει γυρίσει ολοκληρωτικά την πλάτη: η συμβίωση με τον Χάμιλτον στην McLaren το 2007 ήταν καταστροφική, η επιστροφή στη Renault ήταν σαφέστατο πισωγύρισμα, η πενταετία του στη Ferrari αποδείχτηκε στείρα και πλέον, την τελευταία 3ετία, παλεύει με το μηχανικό φάντασμα που ακούει στο όνομα “McLaren- Honda”.
Η θρυλική ομάδα είναι για κλάματα καθώς δεν μπορεί καν να τερματίσει στους αγώνες, με τον Αλόνσο να παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει ανέπαφα τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας. Η λογική λέει πως δύσκολα θα τα καταφέρει, μιας και η McLaren του θυμίζει ξεψυχισμένο άλογο που έχει δεχτεί 42 κανονιοβολισμούς στα πλευρά, ενώ και ο ίδιος έφτασε, πλέον, τα 36.
Η ολόλαμπρη καριέρα και τα ρεκόρ που έμοιαζε πως θα συνθλίψει μετά το 2006 δεν ήρθανε ποτέ και ο Φερνάντο δύσκολα θα συνεχίσει του χρόνου στην F1. Το αντίο του αντί για γεύση γλυκιάς σαμπάνιας θα θυμίζει χαλασμένο ξύδι που έμεινε μέρες στον ήλιο.
Όμως, δεν παύει να είναι η τελευταία, πιθανότατα, σεζόν ενός θρύλου.
Δεν αξίζει να στρέψουμε έστω για λίγο το μελαγχολικό μας βλέμμα πάνω του;