Το ύφος σου τα λέει όλα- θυμίζεις Κώστα Καραμανλή μετά από επίσκεψη σε ψαροταβέρνα (στην οποία έφαγε μπριζόλα με πατάτες και ήπιε 6 ρετσίνες): βλέμμα που θυμίζει ημιζαλισμένο ροφό, μάχη του στομαχιού με την μπλούζα που φοράς για το αν θα γίνεις άνθρωπος έξω κοιλιά και μια ακατανίκητη επιθυμία να γελάς με ό,τι κι αν λένε οι γύρω σου, ακόμα κι αν αυτό είναι μια ένοχη σιωπή.
Ωραία, λοιπόν, έφαγες, ωραία ήπιες, όμως οι διακοπές τελειώνουν και τώρα καλείσαι να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Έτσι, αφού χαιρετίσεις τους πάντες, παίρνεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μπαίνεις μέσα, βάζεις μπρος και ανοίγεις το GPS καθώς έχεις πάει στο χωριό κάτι φίλων και ούτε θυμάσαι πώς να γυρίσεις στο σπίτι.
Μόνο που τότε, σε περιμένει μια μικρή έκπληξη: αντί για τη γνώριμη γυναικεία φωνή που ξεκινάει με το σαφέστατο «Κατευθυνθείτε βορειοανατολικά», σε περιμένει η φωνή του δάσκαλου ασφαλούς οδήγησης Τάσου Μαρκουΐζου.
Ναι, ναι, ακριβώς: του Ιαβέρη. Κι αυτά που θα σου πει όσο οδηγείς μάλλον δε θα σου αρέσουν και πολύ…
Ξεκινώντας το ταξίδι
Εσύ κύριος- δεν έχεις κάνει ακόμα τίποτα λάθος. Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύεις: «Βρε μ@λάκα Ελληνάρα, βάλε ζώνη μη σε πάρει ο διάολος!», ακούς τον Ιαβέρη να ξεκινάει (σε αντίθεση με τον «τίτλο» του περί ασφαλούς οδήγησης) με το πόδι στο λεκτικό γκάζι.
«Θέλεις να σκοτωθείς ρε ηλίθιε;», είναι το ρητορικό του ερώτημα κι εσύ, που θες να διατηρήσεις το δικαίωμα να λες «Πιο χαζός, πεθαίνεις» μονάχα σε μεταφορικό επίπεδο, φοράς μηχανικά τη ζώνη σου.
Είναι κάτι που είχες να κάνεις από τότε που έδωσες εξετάσεις για το δίπλωμα…
Οδηγώντας μέσα στο χωριό
Η σούρα και η δυσπεψία έχουν πάει περίπατο, καθώς ο δάσκαλος δεν αστειεύεται: «Βγάλε φλας ρε πανύβλακα- δεν έχει γυάλινη σφαίρα ο από πίσω σου για να μαντέψει που θα πας. ΦΛΑΣ είπα!», ουρλιάζει ο Ιαβέρης κι εσύ- τι να κάνεις- χρησιμοποιείς εκείνο το μοχλό που δεν έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ στα 13 χρόνια που οδηγείς προκειμένου να στρίψεις δεξιά.
Σου τη βαράει λίγο που αναγκάζεσαι να πηγαίνεις σαν κότα (μόλις με 60 χιλιόμετρα) μέσα στην κατοικημένη περιοχή, αλλά… «Κόψε ταχύτητα ρε βλάκα, κόψε! Το ξέρεις πως αν κινείσαι με 60 χιλιόμετρα σημαίνει πως χρειάζεσαι 60 μέτρα περίπου για να σταματήσεις το αμάξι σου; Θέλεις να πάρεις κάνα παιδάκι παραμάζωμα και να το σέρνεις 30 μέτρα μετά; Λέγε, ΘΕΛΕΙΣ;».
Αρχίζεις να αισθάνεσαι πως πρωταγωνιστείς στον «Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες», μόνο που δεν είσαι ο Φρέντι Κρούγκερ, αλλά το θύμα.
Περιόρισες, πάντως, την ταχύτητά σου στα 40 χιλιόμετρα. Κάτι είναι κι αυτό.
Βγαίνοντας στην εθνική οδό
Σου κάνει εντύπωση- παραείναι μειλίχια η φωνή του αυτή τη φορά: «Να σου πω, σου αρέσει να παίζεις “Ονόματα, ζώα, φυτά, πράγματα;”», σε ρωτάει ο Ιαβέρης αφότου σ’ έχει βγάλει με τις οδηγίες του στην Εθνική Οδό.
«Ναι, πολύ!», απαντάς ενθουσιασμένος.
«Ωραία, χαίρομαι. Γιατί αν συνεχίσεις να πηγαίνεις με 180 χιλιόμετρα κρατώντας το τιμόνι με το ένα χέρι, θα παίζεις συνέχεια από δω και πέρα το αγαπημένο σου παιχνίδι!»
«Τι εννοείς, δάσκαλε;», θέλεις να μάθεις.
«Εννοώ ρε καθυστερημένε κανίβαλε Έλληνα οδηγέ πως αν συνεχίσεις έτσι θα υπάρξει αυτή η αλληλουχία γεγονότων: Όνομα διαθέτεις, ζώο είσαι όπως βλέπουμε, σύντομα θα καταλήξεις φυτό μόλις τρακάρεις και μετά δε θα μπορείς να κάνεις πράγματα …»
«Μα…»
«Motherfucker, βούλωσέ το. Ρε συ, ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο Σουμάχερ; Το ξέρεις πως ακόμα και ο Γερμανός είχε χρόνο αντίδρασης τα 8 δέκατα του δευτερολέπτου; Εσύ τι πιστεύεις, δηλαδή, αν γίνει καμιά στραβή και ο μπροστά σου πατήσει απότομα φρένο, θα προλάβεις ν’ αντιδράσεις πιο γρήγορα; Εσύ, ο Μήτσος από το Περιστέρι;»
Ασυναίσθητα βγάζεις φλας, πηγαίνεις στη δεξιά λωρίδα και πέφτεις στα 100 χιλιόμετρα.
Σούμι…
Φτάνοντας στο σπίτι
Μουρμουρίζεις μέσα από τα δόντια σου. Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς λες, όμως είναι κάτι σαν «Πω ρε το ηλίθιο το GPS μου χάλασε το ταξίδι ρε π@#στη. Μια ανέμελη διαδρομή είπα να κάνω, ξινή μου βγήκε…»
«Σε ακούω, ανόητε!», σου φωνάζει ο Ιαβέρης, «Στρίψε δεξιά στα 100 μέτρα και θα μπεις στην πόλη. Προσεκτικά που να σε πάρει και να σε σηκώσει!».
Ακολουθείς ανόρεχτα τις οδηγίες, μπαίνεις προσεκτικά στον παράδρομο και μετά φτάνεις σε γνώριμα μέρη. Κάνεις να κλείσεις το GPS τώρα που ξέρεις τον δρόμο, όμως ένα «Μην τολμήσεις!» σου κόβει τα φτερά.
«Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο. Εντός των πόλεων έχουμε μυριάδες θανατηφόρα ατυχήματα, γι’ αυτό θέλω να πηγαίνεις σαν τη Λάουρα: λάου- λάου (ρα)».
Σ’ έχει τρομοκρατήσει τόσο μ’ αυτά τα «αιματοβαμμένα» που λέει γι’ αυτό ακολουθείς κατά γράμμα τις οδηγίες. «Δε σε σκότωσε το μεγάλο φαγοπότι και το πάρτι χοληστερίνης που κάνατε το καλοκαίρι, δε θ’ αφήσω να σε σκοτώσει ούτε η βλακώδης οδηγική σου συμπεριφορά. Έφτασες, Ελληνάρα. Ο προορισμός βρίσκεται στα δεξιά σου», είναι τα τελευταία λόγια του Ιαβέρη.
Σκέφτεσαι την εμπειρία σου μ’ αυτό το ιδιόμορφο GPS, όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά. Ξεκίνησες ελαφρώς σουρωμένος, χωρίς ζώνη και με διάθεση να σπάσεις το φράγμα του ήχου με τις λαμαρίνες που αποκαλείς «αυτοκίνητο» κι έφτασες σώος και αβλαβής στο σπίτι σου.
Ο Ιαβέρης, λοιπόν, ίσως να μην είναι η πιο μελίρρυτη φωνή που θα ήθελες για συντροφιά.
Είναι, όμως, η φωνή της τετράτροχης λογικής.
Αυτή που κάθε Έλληνας οδηγός πρέπει ν’ ακούει όταν πιάνει το τιμόνι.