Δε χρειάζεται να είσαι κράμα Ηρακλή Πουαρό με Σέρλοκ Χολμς για να «διαβάσεις» σωστά τα σημάδια: είναι και οι δυο τους Γερμανοί και πιλότοι της Φόρμουλα 1. 5 σερί κατακτήσεις παγκόσμιου πρωταθλήματος ο ένας (και 7 στο σύνολο), 4 συνεχόμενες ο άλλος. Σε κάποια φάση της καριέρας του υπέκυψαν στο κάλεσμα της Φεράρι και πήγαν στην ομάδα- θρύλο της F1 προκειμένου ν’ αναστήσουν την ασθμαίνουσα Σκουντερία.
Επομένως, αγαπητέ Γουότσον, είναι στοιχειώδες: Μίκαελ Σουμάχερ και Σεμπάστιαν Φέτελ (θα έπρεπε να) μοιάζουν σα δυο μηχανοκίνητες σταγόνες νερό και δικαίως ο δεύτερος αποκαλείτο στην αρχή της καριέρας του “Baby Schumi”. Ναι, μόνο που…
Μόνο που ο Σεμπ- που σήμερα έχει γενέθλια («Να ζήσεις βρε Φέτελ και χρόνια πολλά, μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά…)- πέρασε μεν, αλλά δεν ακούμπησε και τόσο πολύ το μύθο του άτυχου, από κείνο το καταραμένο ατύχημα στις συμπατριώτη του.
Γιατί, βλέπετε, υπάρχουν 5 πολύ καλοί λόγοι για τους οποίους ο 29χρονος εν ενεργεία πιλότος της Φεράρι κάθε φορά που θα στέκεται απέναντι από τον Σούμι θα πρέπει να κατεβάζει το βλέμμα κι έπειτα να προσκυνά.
Τι λέτε, βάζουμε το κράνος για να ξεκινήσουμε σιγά- σιγά;
Το πιο φωτεινό άστρο του τετράτροχου ουρανού
Πίσω στο 1991, ο Έντι Τζόρνταν τον ρώτησε αν είχε ξανατρέξει στο Σπα. Απάντησε καταφατικά, παρά το γεγονός πως το μόνο που είχε κάνει στην πίστα του Βελγίου ήταν μερικοί γύροι με το ποδήλατο την προηγούμενη μέρα. Στις κατατακτήριες δοκιμές, ωστόσο, οδηγώντας την αγωνιστικά αδύναμη Τζόρνταν κατάφερε να «γράψει» τον 7ο καλύτερο χρόνο.
Από τον αμέσως επόμενο αγώνα- τον πρώτο του στη Φόρμουλα 1- πήγε στην σαφώς πιο ισχυρή Μπενετόν κι εκεί συνάντησε τον θρύλο Νέλσον Πικέ, που είχε κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα 3 φορές (1981-1983-1987). Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τον διέλυσε: στους 4 από τους 5 «κοινούς» αγώνες τους ο άπειρος πιτσιρικάς κέρδισε τον παγκόσμιο πρωταθλητή.
Όταν έσπασε το πόδι του το 1999, έμεινε εκτός αγώνων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τι έκανε στο πρώτο του grand prix μετά την επιστροφή του; Πήρε την pole position με διαφορά σχεδόν 1 ολόκληρου δευτερολέπτου. «Είναι ελαφρώς εκνευριστικό: εγώ προπονούμαι συνέχεια κι αυτός δεν έχει πιάσει τιμόνι για περισσότερους από 8 μήνες. Στον πρώτο του γύρο στο τεστ του Μουτζέλο ήταν 2 δέκατα πιο αργός από μένα και μετά από 2-3 μου έριχνε μισό δεύτερο. Πώς στα κομμάτια το κάνει;», ήταν τα λόγια του τότε teammate του στη Φεράρι, Έντι Ιρβάιν.
https://www.youtube.com/watch?v=YFrSGlO1ez0
Παραδείγματα σαν τα 3 ανωτέρω που αποδεικνύουν το ουρανόμηκες ταλέντο του Μίκαελ Σουμάχερ υπάρχουν μυριάδες, όμως δε χρειάζεται να τ’ αραδιάσει κανείς όλα για να καταλήξει στο προφανές: ο Γερμανός ήταν από άλλον μηχανοκίνητο πλανήτη.
Δυστυχώς για τον Φέτελ, ο ίδιος είναι από τη γη.
Ρομπότ με ανθρώπινη καρδιά
Το 2003 στη Μόντσα, η μητέρα του πέθανε μεταξύ των κατατακτήριων δοκιμών και του αγώνα. Έτρεξε κανονικά φορώντας ένα μαύρο περιβραχιόνιο στο μπράτσο και πήρε εύκολα τη νίκη, αναγκάζοντας τους πάντες να προσκυνήσουν: «Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω πού βρήκε τη δύναμη να τρέξει- πόσω μάλλον να κερδίσει», είχε πει ο Ρος Μπρον.
Τρία χρόνια νωρίτερα, στην ίδια πίστα, είχε ισοφαρίσει τις 41 νίκες του ανυπέρβλητου (αλλά όχι για τον ίδιο…) Άιρτον Σένα και στη συνέντευξη τύπου έβαλε τα κλάματα γιατί «έπιασε» το είδωλό του.
Στο ισπανικό grand prix του 2001 ο Μίκα Χάκινεν πήγαινε με το πόδι κολλημένο στο γκάζι για την πρώτη του νίκη στη σεζόν, όμως ο κινητήρας της ΜακΛάρεν- Μερσεντές τον πρόδωσε 500 μέτρα πριν τον τερματισμό και ο Σουμάχερ κέρδισε. «Μόλις είδα τον Μίκα. Είναι τόσο άδικο γι’ αυτόν, λυπήθηκα γι’ αυτόν», ήταν τα πρώτα του λόγια στην ενδοεπικοινωνία, λίγο προτού σταματήσει στο parc ferme και αγκαλιάσει τον απογοητευμένο Φινλανδό.
Τι έχει ν’ αντιπαρατάξει σ’ αυτές τις στιγμές μεγαλείου ο Φέτελ; Ορισμένα χασμουρητά αδιαφορίας, συνοδευόμενα από ακόμα περισσότερα χασμουρητά.
Φόρμουλα 1 δεν είναι μονάχα τα όσα συμβαίνουν εντός της πίστας, αλλά και αυτά που γίνονται εκτός.
Μαντέψτε, λοιπόν, ποιος εκ των δύο κερδίζει όταν σβήσουν οι κινητήρες και το μούγκρισμα της μηχανής μετατραπεί σ’ εκκωφαντική σιωπή.
Το πλήρες πακέτο
Ήταν ο πρώτος που συνδύαζε σ’ αυτόν τον «πρωτοφανή» βαθμό το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο, την ατελεύτητη δουλειά, την έμφαση στην κάθε λεπτομέρεια, την ανεξάντλητη, θαρρείς, φυσική κατάσταση, την ικανότητα να «στήνει» σωστά το μονοθέσιο στις εκάστοτε συνθήκες, την ψυχρή υπολογιστική τακτική.
Ο μόνος άλλος στη σύγχρονη ιστορία του σπορ τα είχε ολ’ αυτά ήταν ο Σένα, ο οποίος, όμως, μειονεκτούσε σημαντικά σ’ έναν τομέα εν συγκρίσει με τον Σουμάχερ: οδηγούσε με την καρδιά, τη στιγμή που ο Μίκαελ οδηγούσε με το μυαλό.
Ο Φέτελ δείχνει να προτιμά κι αυτός το δεύτερο, όμως βρίσκεται τουλάχιστον δύο σκάλες κάτω.
Τουλάχιστον να έβαζε λίγο περισσότερη καρδιά στα όσα κάνει…
Σημαδεύοντας μια (παρατεταμένη) εποχή
Έκανε τα πρώτα του βήματα στην F1 την περίοδο που έτρεχαν ακόμα αληθινοί θρύλοι (Σένα, Προστ, Μάνσελ, Πικέ, φερ’ ειπείν), ανέλαβε το δυσβάσταχτο φορτίο να σύρει το αγωνιστικό κάρο από τη λάσπη όταν ο Βραζιλιάνος άφησε την τελευταία του πνοή τόσο άδικα την πρωτομαγιά του 1994, κατάφερε ν’ αναστήσει την παρακμάζουσα Φεράρι χαρίζοντάς της τον πρώτο της τίτλο μετά από 21 ολόκληρα χρόνια, διέλυσε τα κοντέρ σε νίκες (91), pole positions (68) και παγκόσμια πρωταθλήματα (7) κι έστειλε τη δημοφιλία του σπορ στην στρατόσφαιρα.
Για περισσότερο από μία δεκαετία ο Μίκαελ Σουμάχερ δεν ήταν ένας απλός πιλότος της Φόρμουλα 1, αλλά ήταν η ίδια η Φόρμουλα 1: είτε τον λάτρευες είτε τον μισούσες, καθόσουνα τα Σαββατοκύριακα μπροστά στην οθόνη προκειμένου να τον δεις να τρέχει. Οι υπόλοιποι πιλότοι δεν ήταν παρά θολές φιγούρες στο βάθος του φωτεινού κάδρου στο προσωπικό του βασίλειο. Όταν σταμάτησε για πρώτη φορά (στο τέλος του 2006) φαν και πολέμιοί του έπεσαν σε κατάθλιψη, καθώς έχασαν το σημείο αναφοράς τους.
Στον αντίποδα, παρά την συγκινητική προσπάθεια του Φέτελ να επαναφέρει την Σκουντερία στο θρόνο της, αν κάποιος άφηνε στη άκρη τις οπαδικές προτιμήσεις και κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη, τι θ’ απαντούσε στο ερώτημα «Πόσο θα σου λείψει ο Σεμπ αν αύριο αποχωρήσει από την ενεργό δράση;».
Όχι και τόσο- έτσι δεν είναι;
Δυστυχώς, βγαίνει μόνο ένας Σουμάχερ
Είναι ένας υπέροχος πιλότος: ικανότατος, άοκνος εργάτης, ένας αληθινός πρωταθλητής που έχει την ατυχία να πέσει στην πιο αδιάφορη περίοδο στην ιστορία του αθλήματος, ένας μαχητής από τους πολύ λίγους. Εν ολίγοις, ο Σεμπάστιαν Φέτελ δεν είναι ένας απλός θνητός (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν έχει κατακτήσει 4 πρωταθλήματα;), αλλά βρίσκεται στ’ αρχικά στάδια της μεταμόρφωσής του σε αγωνιστικό ημίθεο.
Όμως, δεν έχει την αύρα εκείνου. Δεν έχει το βλέμμα, την αρρωστημένη θέληση, εκείνη την παροιμιώδη ικανότητα να οδηγεί στο όριο για 60-70 γύρους, την ανταγωνιστικότητα, τον καλώς εννοούμενο (ενίοτε και κακώς…) «κωλοπαιδισμό» που σε οδηγεί στα άκρα των δυνατοτήτων σου, δεν έχει το θεόσταλτο ταλέντο σε τόσο μεγάλες ποσότητες, δεν έχει την ακατάβλητη ψυχή του Σούμι.
Δεν είναι δικό του το φταίξιμο: ο Φέτελ βάζει εδώ και μια δεκαετία τα δυνατά του. Απλά…
Απλά δεν είναι Μίκαελ Σουμάχερ.
Όμως, από την άλλη, ποιος είναι;
Σιωπή- καμία απάντηση. Η καλύτερη απάντηση:
«Διάολε, κανείς».