Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι αν θες να βρεις τον mvp μιας ομάδας σε μια χρονιά, δεν θα πρέπει να κοιτάς στις πρώτες θέσεις. Θα πρέπει να κοιτάς αυτόν που είχε τις περισσότερες δεύτερες και τρίτες θέσεις.
Αυτόν που βοήθησε σχεδόν το ίδιο με τον εκάστοτε mvp σε κάθε ματς, αλλά επειδή για αυτόν ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά, ενώ για τον άλλο ήταν ένα μεγάλο step up, τα φώτα έπεσαν μακριά του. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο ορισμός του χαμένου mvp για την ομάδα του Παναθηναϊκού σε κάθε ματς επί ημερών Πιτίνο.
Είναι αυτός που λες ότι είναι ο mvp, αλλά πετάγεται ξαφνικά κάποιος Παπαγιάννης και του παίρνει τη μπουκιά από το στόμα. Όπως έγινε χθες στο ματς με τη Νταρουσάφακα. Ο Παπαγιάννης τρύπησε την στατιστική του σε κάθε κατηγορία. Ο Παπαπέτρου ήταν πρώτος σκόρερ, αυτός που έβαλε τα δύο μοναδικά τρίποντα της ομάδας κι αυτός που βρέθηκε περισσότερο χρόνο μαζί με τον Καλάθη όσο το ματς παιζόταν.
Από την ημέρα που ήρθε ο Πιτίνο, που συνέπεσε και με την επιστροφή του από τον τραυματισμό, Ο Ιωάννης Παπαπέτρου καταγράφει νούμερα καριέρας. 25 λεπτά μέσο όρο, 10.72 πόντοι, 3.9 ριμπάουντ, 17 από τις 20 ασίστ που έχει συνολικά στην Ευρωλίγκα τις έχει επί Πιτίνο, καθώς και 11 από τα 15 κλεψίματα του.
Μπορεί το καλοκαίρι που ήρθε στην ομάδα να ήταν η συζήτηση του με τον Πασκουάλ που τον έπεισε να πάρει την απόφαση να αλλάξει στρατόπεδο, αλλά αποδεικνύεται ότι ο Πασκουάλ ήταν ανίκανος να τον εκμεταλλευτεί. Όπως αποδείχθηκε ανίκανος να εκμεταλλευτεί μια ομάδα που δεν ήταν για πλεονέκτημα έδρας, αλλά δεν ήταν και να χάνει εκτός έδρας με 10 πόντους τουλάχιστον.
Αν προσέξει κανείς το μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός επί Πιτίνο, θα δει ότι ο Παπαπέτρου είναι ο μοναδικός για τον οποίο δεν υπάρχει σταθερό play σε κάθε ματς. Υπάρχουν πολλά plays για να εκμεταλλεύονται όλοι τη δεινότητα του Καλάθη στην πάσα, κανένα όμως για τον Παπαπέτρου και όχι αυτό το ηλίθιο χαϊδευτικό Πάπι.
Αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο Πιτίνο δεν τον εμπιστεύεται επιθετικά. Το αντίθετο. Συμβαίνει γιατί ξέρει πως ο Παπαπέτρου είναι ικανός να βρει μόνος του ρυθμό στην επίθεση, να κυνηγήσει το miss match στο χαμηλό post, να πάρει τη back door πάσα του Νικ, να κάνει εν ολίγοις ό,τι είναι δυνατό για να έχει συμβολή στο ματς και στο επιθετικό κομμάτι.
Καλάθια στο fast break συνήθως από κλέψιμο δικό του, κόψιμο στη ρακέτα για να πάρει ασίστ από κάπου και με τη δύναμη και την τεχνική να σκοράρει, κόψιμο για το επιθετικό ριμπάουντ και το καλάθι, ποστάρισμα. Όλα αυτά ο Παπαπέτρου τα διεκδικεί, τα παράγει για τον εαυτό του έμμεσα ή άμεσα. Πέραν του Λάνγκφορντ και του Καλάθη, κανείς άλλος δεν το κάνει.
Για την αμυντική του συνεισφορά δεν χρειάζονται πολλά να ειπωθούν. Πέραν του στοιχείου με τα κλεψίματα που αναφέρθηκε, κάνει αυτά τα αναγκαία πράγματα που η στατιστική δεν αναφέρει. Κι αν δεν ήταν ο πιο σταθερός παίχτης στο box out, θα είχε περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ.
Σημαντικό επίσης ότι αντεπεξέρχεται σε τρεις θέσεις. Για τη θέση 4 ειδικά, που είχε γίνει ντόρος ότι δεν του αρέσει και γι΄αυτό έφυγε από τον Ολυμπιακό, ο Πιτίνο εφαρμόζει ποδοσφαιρική τακτική. Σε πολλές φάσεις αμυντικά είναι τεσσάρι, αλλά ποτέ επιθετικά. Είναι επίσης ο μοναδικός που παίζει αλλαγές στην άμυνα, τις οποίες ο Πιτίνο δεν θέλει να έχει ως τακτική.
Δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει κάποιος τον συνεκτικό ρόλο του Παπαπέτρου στον Παναθηναϊκό. Κι ας βρίσκεται μόλις λίγους μήνες στα πράσινα. Τέτοιον Παπαπέτρου δεν είδαμε ποτέ στον Ολυμπιακό. Όχι γιατί οι ερυθρόλευκοι είναι ανίκανοι ή κάτι τέτοιο. Είναι απλώς αυτές οι περιπτώσεις που κάποια πράγματα κολλάνε διαφορετικά από το προφανές.
Το 2009 ήταν προφανές ότι ο Σπανούλης θα έφευγε από τον Παναθηναϊκό μόνο για το NBA. Το 2011 έπιανε λιμάνι και μόλις στη δεύτερη χρονιά φάνηκε ότι κολλούσε καλύτερα εκεί. Αν τα ίδια μεγάλα σουτ που πήρε με τα κόκκινα, τα είχε πάρει με τα πράσινα, δεν πιστεύω ότι θα τα έβαζε. Το ίδιο ισχύει μέχρι στιγμής και με τον Παπαπέτρου. Μπορεί πριν ένα χρόνο να έμοιαζε τρελό, αλλά στα πράσινα βγάζει το potential του. Βγάζει και ηγετικό εαυτό.
Ξαναλέω. Δεν έχω σκοπό να κάνω οπαδικές συγκρίσεις, ούτε να ψέξω κάποιον. Λέω απλώς αυτό που βλέπω στα ματς της εποχής Πιτίνο.
Από την πρώτη μέρα που πήγε στον Ολυμπιακό ο Παπαπέτρου, αυτό που έλεγα πολύ σε φίλους είναι πως τον θεωρώ πολύ καλύτερο του Παπανικολάου προοπτικά. Κάθε παίχτης θέλει το συγκεκριμένο timing και συγκεκριμένα στοιχεία για να βγάλει το ποιόν του. Άλλωστε, σε κάθε ομαδικό άθλημα βλέπουμε παίχτες να κάνουν 2 τρομερές σεζόν, να πάνε σε άλλη ομάδα και να εξαφανίζονται. Και τούμπαλιν. Το ίδιο και προπονητές.
Αντιλαμβάνομαι τις αξίες και την αναγνώριση που υπάρχει σε κάθε ομάδα, αλλά αν ήμουν Αγγελόπουλος και έπρεπε να δείξω στον Παπαπέτρου ότι τον θέλω, θα έκανα τα πάντα. Ακόμα κι αν αυτό έριχνε τον Παπανικολάου.
Φυσικά τίποτα δεν είναι θέσφατο. Όλα αλλάζουν κι όλα κρίνονται κάθε στιγμή μα και στο σύνολο. Η κρίση για τον Παπαπέτρου αφορά αυτή τη χρονιά, αυτό το διάστημα που έχουμε διανύσει. Είναι πάντως ένα δείγμα ότι όσο ήταν τραυματίας η ομάδα ήταν χειρότερη απ΄ό,τι ήταν πριν. Είναι δείγμα ότι η επιστροφή του έφερε πίσω τον Καλάθη του double-double!
Μέχρι στιγμής είναι η καλύτερη μεταγραφή της ομάδας από το καλοκαίρι του 2016. Κάποιοι, πολύ λογικά, θα κάνουν λόγο για τον Τζέιμς. Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς ο Τζέιμς για όποιους λόγους έφυγε και την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά. Ο Παπαπέτρου ήρθε για να μείνει. Εύχομαι κι ελπίζω.
Αυτός ο Παπαπέτρου πρέπει να είναι βασικό τριάρι των πρασίνων για όσο θέλει ο ίδιος και όσο θα ικανοποιεί τις κατά καιρούς απαιτήσεις του η ομάδα. Τόσο οικονομικά όσο και στο περιβάλλον της!