Πάει να γίνει κλισέ, αλλά είναι υπέροχο το «against modern football».
Όσο και να το ρίχνουμε στο ποδόσφαιρο του εξωτερικού και να γουστάρουμε τα χαϊλίκια του Champions League, πάντοτε νοσταλγούμε το γραφικό παρελθόν.
Εξάλλου έχουμε ήδη μετρήσει τους (αμέτρητους) λόγους για τους οποίους αναπολούμε την παλιά καλή Α’ Εθνική.
Ανάμεσα σε αυτούς τους λόγους λοιπόν βρίσκονται και χαρακτηριστικές ομάδες της -που είναι πλέον στα αζήτητα.
Σύλλογοι που έγραψαν τη δική τους ιστορία, αλλά πλέον βολοδέρνουν.
Εκπρόσωποι της επαρχίας (και όχι μόνο) που ζουν με το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Πανσερραϊκός
Από τις πιο cult και συμπαθείς ομάδες της επαρχίας. Ουδέποτε προκάλεσε, ουδέποτε απασχόλησε με αρνητικό τρόπο, σχεδόν ποτέ το γήπεδό του δεν έγινε τόπος μπαχάλων και επεισοδίων. Αντιθέτως, οι οπαδοί του έχουν υποδεχθεί πολλές φορές σαν φίλους αντιπάλους οπαδούς. Άσε που διέθετε τον φοβερό (και πρωτοποριακό σε ύφος) επίσημο λογαριασμό στο Facebook που σχολίαζε με σπάνιο για Ελλάδα χιούμορ τα τεκταινόμενα στην ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Καλαμάτα
Κάποτε ήταν από τις σκληρότερες έδρες της Α’ Εθνικής. Οι «μεγάλοι» έφτυναν αίμα να περάσουν από το γήπεδο του Μεσσηνιακού. Έβγαλε παίχτες (Λυμπερόπουλος, Μπαχράμης, Γεωργέας, Γουνδουλάκης), έφερε φοβερούς ξένους (Οφορίκουε, Χάγκαν, Σοάρες, Μπόατενγκ), κατέβαζε απίστευτο λαό εκτός έδρας. Δεν της έλειπε τίποτα για να χαρακτηρίζεται από τις πιο αγαπητές ομάδες στην Ελλάδα και δεν χρειαζόταν να παραπονιέται ο Γεωργούντζος στον προπονητή «μια φορά δεν την έχεις πει Μαύρη Θύελλα».
Φωστήρας
Έχει πάμπολλα χρόνια να φανεί στην πρώτη κατηγορία. Και γενικά οι παρουσίες του είναι λίγες στα «σαλόνια» (μόλις επτά). Κι όμως! Η σκληρή ομάδα του Ταύρου έχει καταφέρει ν’ αφήσει το στίγμα της στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ως ένας από τους πιο τίμιους προσφυγικούς συλλόγους. Ως ο κάτοχος ενός από τα γραφικότερα και πιο χαρακτηριστικά γήπεδα στη χώρα. Ως ο περίφημος «φονέας των γιγάντων» (παρατσούκλι που κέρδισε μακελεύοντας Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο).
Καβάλα
Σύμφωνοι, οι λόγοι για τους οποίους υποβιβάστηκε την τελευταία φορά (για την υπόθεση των στημένων αγώνων) δεν είναι κολακευτικοί. Είναι κρίμα κι άδικο όμως για τη συνολική παρουσία της Καβάλας στην Α’ Εθνική να στιγματίζεται από εκείνη την περίοδο. Γιατί κατά καιρούς έφτιαξε ομαδάρες. Είχε παίκτες μερακλήδες (Πις, Σιμπνιέφσκι κ.α.). Κι έπαιζε μπάλα που θαυμαζόταν απ’ όλη την Ελλάδα (παράγοντας συνθήματα όπως το επικό «τριφυλλάρα, παίξε λίγο μπάλα, θα σε περάσει και η Καβάλα»).
Προοδευτική
Δεν έπαιζε ποτέ θεαματική μπάλα. Δεν ψυχαγωγούσε ποτέ τον ουδέτερο. Δεν ήταν ποτέ η… φιλόξενη έδρα. Ε και; Αυτή ακριβώς η σκληρότητα και αυτή ακριβώς η υπέροχη καλτίλα της Προοδευτικής είναι ο λόγος που μας έχει λείψει από την Α’ Εθνική. Με «χαλκέντερα» σέντρε-μπακ, κλωτσά να πέφτει σύννεφο και την πιο άβατη ποδοσφαιρική «στρούγκα» της Ελλάδας (την οποία έχουμε αποθεώσει και στο παρελθόν). Ενίοτε ήταν προτιμότερο να βρίσκεσαι… μέσα στον Κορυδαλλό παρά έξω και να την αντιμετωπίζεις!
