Αιθεροβάμονες δεν είμαστε, ούτε ήρθαμε ξαφνικά από άλλον πλανήτη. Το ποδόσφαιρο εδώ και μια δεκαετία έχει γίνει άθλημα των πλουσίων και δεν απευθύνεται πια στις λαϊκές μάζες, όσες ωραίες ανατροπές κι αν είδαμε στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ που μας έκαναν να νιώσουμε ξανά την ανατριχίλα.
Μια από τις ομάδες που είδαμε και θαυμάσαμε φέτος, ο Άγιαξ, ήταν δεδομένο ότι θα μπουν σε μια διαδικασία δημοπρασίας. Όχι μόνο σε επίπεδο παιχτών μα και προπονητή. Μην πούμε και τεχνικού διευθυντή. Αναμενόμενος λοιπόν αυτός ο ντόρος που γίνεται γύρω από συγκεκριμένους παίχτες και λογικά τα εκατομμύρια που απλώνονται στα πόδια τους.
Υπάρχει όμως κι ένα αλλά. Μπορεί να γίνομαι partypooper ή κοινότοπος αυτή τη στιγμή, αλλά η ταύτιση μας με το ποδόσφαιρο οδεύει προς το τέλος της. Θα ολοκληρωθεί για τα καλά όταν τελειώσει η καριέρα του Ρονάλντο και του Μέσι και όλων όσων βρίσκονται κοντά τους ηλικιακά και αποτελούν ή αποτέλεσαν παίχτες-σύμβολα μιας ομάδας ή μιας εποχής.
Για την ακρίβεια ο Μέσι και ο Ρονάλντο φέρουν μόνο κατά ένα ποσοστό την αύρα και το ρομαντισμό του παρελθόντος. Από ένα σημείο κι έπειτα έγιναν οι brand ambassadors της κατρακύλας που έχει πάρει πια το ποδόσφαιρο στην εποχή μας.
Δεν τα γράφω τυχαία όλα αυτά. Διάβασα σήμερα το πρωί ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσφέρει συμβόλαιο 14 εκατομμυρίων στον Ματάις Ντε Λιχτ του Άγιαξ, έναν 19χρονο ποδοσφαιριστή που έκανε μόλις την πρώτη του μεγάλη χρονιά. Αφήνω στην άκρη το τι δεδικασμένο δημιουργεί όλο αυτό για την ίδια την ομάδα όπου ένας τόσο νεαρός θα παίρνει παραπάνω λεφτά από τον Λουκάκου για παράδειγμα ή άλλους παίχτες με χρόνια πορείας στο άθλημα και την ομάδα.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι αυτή η ομάδα είναι μια ποδοσφαιρική θλίψη και δεν έχει τίποτα για να μας κάνει να συνδεθούμε ξανά μαζί της όσοι την αγαπήσαμε και την υποστηρίξαμε. Από τη στιγμή που ήρθε ο Πογκμπά έγινε πιο σαφές από ποτέ ότι είναι μόνο μάρκετινγκ και τίποτα περισσότερο, ότι ξέχασε το ίδιο το άθλημα.
Αφήνω επίσης στην άκρη την ύπαρξη των μάνατζερ που είναι κανονικά παράσιτα στον χώρο του αθλητισμού. Ναι, ακόμα κι ο Ραϊόλα και οποιοσδήποτε άλλος. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, εργολαβικά λειτουργούν. Το γιατί τους επιτρέπουν οι ποδοσφαιριστές να τους αντιμετωπίζουν ως κτήματα τους είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα.
Εστιάζω όμως στην είδηση. Ένας 19χρονος θα παίρνει ετήσιο μισθό 14 εκατομμύρια. Από εκεί που το ποδόσφαιρο αποτελούσε παλιά για τους πιτσιρικάδες διέξοδο και μια ευκαιρία για να φτιάξουν τη φτωχή ζωή τους και των γονιών τους, τώρα είναι πια ένα μέσο άκρατου πλουτισμού. Συμβαίνει σε πολλούς τομείς, αλλά νομίζω στο ποδόσφαιρο βλέπουμε την πιο εξωφρενική μορφή.
Πριν από 3 χρόνια o Λιρόι Σανέ πήγαινε από τη Σάλκε στη Σίτι με μισθό 6 εκατομμύρια. Το ποσό ήταν ήδη τραγικά μεγάλο για έναν 20χρονο που δεν είχε να επιδείξει επίσης κάτι παραπάνω από μία χρονιά. Τρία χρόνια μετά έχουμε έναν υπερδιπλασιασμό των απαιτήσεων των ποδοσφαιριστών σε αυτή την ηλικία.
Την ίδια στιγμή υπάρχει ένας Μπαπέ που στα 20 του παίρνει ήδη ένα μισθό 17.5 εκατομμυρίων ευρώ. Τα παραδείγματα πια είναι άπειρα. Φανταστείτε που θα φτάσουν οι μισθοί των υπόλοιπων πιτσιρικάδων του Άγιαξ. Εδώ τρέμω για το τι μισθό μπορεί να παίρνουν οι μέτριοι Μπουζούκης και Χατζηγιοβάνης αν τυχόν τους πάρουν στο εξωτερικό.
Τι ακριβώς περιμένουν οι ομάδες από τους ποδοσφαιριστές σε επίπεδο εξέλιξης όταν τους προσφέρουν μια άνετη ζωή από αυτή την ηλικία; Άνετη όχι μόνο στο παρόν, αλλά εφ΄όρου ζωής. Ίσως να καλύπτουν και το υπόλοιπο της ζωής των γονιών τους και των παιδιών τους και των εγγονών τους.
Ποια ήταν η προσδοκία της εξέλιξης του Σανέ για παράδειγμα και πόση δικαίωσε; Ή ο Στέρλινγκ που έφτασε μόλις φέτος να κάνει μια χρονιά που να μην αμφισβητείται. Όταν ένας 19χρονος αποκτά τόσα λεφτά για να κάνει ζωάρα, να περιτριγυρίζεται από πολυτέλεια, τι κίνητρο έχει να παλέψει για να γίνει καλύτερος ποδοσφαιριστής; Τι κίνητρο έχει για να αφήσει εποχή όταν βλέπει Μπαρτσελόνα και Γιουνάιτεντ να κάνουν προσφορά στην προσφορά για να τον αποκτήσουν;
Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι αν έβγαιναν σήμερα ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δε θα είχαν ούτε τα μισά κατορθώματα. Είναι εξαιρετικά πιθανό παίχτες όπως αυτοί οι 2 ή και ακόμα πιο παλιοί όπως Ραούλ, Ζέεντορφ, Πίρλο, Ντρογκμπά, Σεφτσένκο, Ζιντάν, Φίγκο, να μην βγουν ποτέ ξανά. Ή στην καλύτερη να αποτελούν εξαίρεση δεκαετίας.
Για να το κάνω πιο λιανά. Σε τρία-τέσσερα χρόνια Μέσι και Ρονάλντο δεν θα υπάρχουν. Ποιος από τους υπάρχοντες μπορεί να κάνει το 50% όσων έκαναν; Κανείς. Ο Μπαπέ θα διώχνει τον προπονητή του γιατί δεν τον έβαζε πολύ στα ματς πρωταθλήματος στο τέλος ώστε να πάρει το Χρυσό Παπούτσι, ο Πογκμπά θα διώχνει τον Μουρίνιο από τη Γιουνάιτεντ – κι ας έπρεπε να φύγει ούτως ή άλλως – και γενικώς οι ποδοσφαιριστές θα νιώθουν ως μεγαλύτερο μέγεθος από το έμβλημα, από τον σύλλογο!