«Δεν είμαι ταβερνιάρης, όπως θέλετε να με παρουσιάζετε». Περίπου με αυτά τα λόγια έκλεισε χθες ο Μάκης Γιατράς την συνέντευξη Τύπου, λίγη ώρα μετά τον θρίαμβο του Προμηθέα επί της ΑΕΚ. Τόσο για την ομάδα της Πάτρας όσο και για τον ίδιο τον τεχνικό της, η πρόκριση στους τελικούς της Α1 αποτέλεσε τον πιο σπουδαίο σταθμό μιας εντυπωσιακής διαδρομής.
Το ξέσπασμα του Μάκη Γιατρά ήρθε σχεδόν φυσιολογικά, όπως άλλωστε και η επιτυχία της ομάδας του. Οι Πατρινοί δεν κρύφτηκαν από την αρχή των πλέι οφ. Είδαν την απουσία του Ολυμπιακού σαν ευκαιρία να γράψουν ιστορία. Δεν τρόμαξαν ούτε από το όνομα της ΑΕΚ ούτε από την δυναμική της ούτε από την δίψα της Ένωσης να καλύψει το κενό που επέτρεψαν να δημιουργηθεί οι ερυθρόλευκοι με το #mexritelous τους .
Ο προπονητής των Πατρινών με τις δηλώσεις του παραμονές των ημιτελικών είχε προϊδεάσει για αυτό που ερχόταν και για την πίστη του σε αυτό που οι υπόλοιποι θεωρούσαν θαύμα. Ίσως και ο ίδιος να το έβλεπε μέχρι ενός σημείου τέτοιο, καθώς γνώριζε από πού προερχόταν όσο αυτός όσο και η ομάδα του. «Τι να πω εγώ για τον Πιτίνο; Εμείς τον διαβάζαμε στα περιοδικά», είχε πει όταν συναντήθηκε στο παρκέ με τον ομόλογό του στον Παναθηναϊκό, ενώ για τα πλέι οφ παραδέχτηκε πως η μόνη σχέση που θα είχε μέχρι πριν λίγο καιρό μαζί του, θα ήταν να κάτσει να τα δει από τον καναπέ του, μασώντας πασατέμπο ή τρώγοντας κοντοσούβλι, «μιας και με αποκαλείτε ταβερνιάρη», όπως συμπλήρωσε, σε μια επίδειξη απουσίας και του παραμικρού κόμπλεξ για τα όσα κατά καιρούς είχε ακούσει.
Και κάπου εδώ κρύβεται το μεγάλο μυστικό της τεράστιας προσωπικής επιτυχίας του.
Προπονητής εδώ και 25 χρόνια είναι ο Γιατράς. Και μόλις τα τελευταία 2 είναι στην Α1. Το πόσο καλά στάθηκε σε αυτήν την πρόκληση φαίνεται από τα αποτελέσματα που δικαίωσαν εκείνους που τον εμπιστεύθηκαν παρά το «αντιτουριστικό» παρουσιαστικό του, το οποίο συντηρούνταν χάρη στα βίντεο με τις επικές ατάκες του κατά την διάρκεια των τάιμ άουτ.
Ο Γιατράς ούτε ντράπηκε για την «ταπεινή» μπασκετική καταγωγή του ούτε προσπάθησε να την κρύψει. Και, κυρίως, αντιλήφθηκε ότι το παρελθόν του δεν είναι κάτι που σβήνεται ή μακιγιάρεται μέσα σε ένα βράδυ ή λίγους μήνες. Δεν απαρνήθηκε το βιογραφικό του, αλλά φρόντισε να γίνει το διαβατήριό του για την επιτυχία.
Όταν μιλούσε για πρόκριση επί της ΑΕΚ, το έκανε επειδή γνώριζε ακριβώς από πού προερχόταν κι επομένως πόσο τεράστια είναι η απόσταση που διένυσε για να βρεθεί εκεί. Μετατρέποντας αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν μειονέκτημα σε υπερόπλο. Βρίσκοντας ένα επιπλέον κίνητρο στο να προσπαθήσει να διαψεύσει εκείνους που του κόλλησαν αυτό το υποτιμητικό «ταβερνιάρης»…
Για τους προπονητές της εξέδρας και του πληκτρολογίου, το πιο εύκολο πράγμα είναι να (νομίζουν ότι) αποδομούν εκείνους που δεν βλέπουν με συμπάθεια, χρησιμοποιώντας τέτοιου τύπου χαρακτηρισμούς. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε το αθλητικό έθνος που αποκάλεσε τον Φερνάντο Σάντος «καρπουζά του Εστορίλ», πριν εκείνος στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης, ενώ στα μάτια μας «ταβερνιάρης» έφτασε να είναι ο Αραγονιές, ο Ντελ Μπόσκε ή ακόμα και ο Ράφα Μπενίτεθ.
Εφόσον, λοιπόν, δεν… κωλώσαμε να λοιδορήσουμε ανθρώπους που πήρανε παγκόσμια κύπελλα και Champions League, τι να μας πει και ο… μινάρας ο Γιατράς; Σ’ αυτή την απλή σκέψη συνοψίστηκε η κρίση μας για έναν άνθρωπο, για την πορεία, την διαδρομή του και την δουλειά του. Και είναι πολύ πιθανό αυτή η νέα και σπουδαία επιτυχία να μην σταθεί αρκετή για ορισμένους που θα συνεχίσουν να κοιτάζουν αφ’ υψηλού τον Μάκη Γιατρά, δίχως την ανάγκη να ζητήσουν μια συγγνώμη ή έστω να παραδεχτούν ότι από μπάσκετ είναι μυρωδιάδες, σε αντίθεση με τον τεχνικό του Προμηθέα, ο οποίος απέδειξε (ξανά) ότι την… μυρίζει την «σπυριάρα».
Ο Γιατράς δεν βρίσκεται στο τιμόνι των Πατρινών εδώ και τόσα χρόνια ούτε εξαιτίας του παρουσιαστικού ούτε για την προφορά στα αγγλικά του. Άλλωστε τίποτα από αυτά τα δύο δεν αποτελεί εγγύηση ότι μπορεί κάποιος να υπηρετήσει πιστά ένα πλάνο, ότι θα κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές με βάση ένα πολύ σφιχτό σε σχέση με τον ανταγωνισμό μπάτζετ ή ότι θα καταφέρει να εμπνεύσει τους παίκτες του. Συνήθως αυτά είναι πράγματα που τα καταφέρνει κάποιος που έχει το τσαγανό και τις ικανότητες να το κάνει. Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο συγκεκριμένος «ταβερνιάρης» σέρβιρε ό,τι πιο νόστιμο και… υγιεινό έχουμε δει φέτος στο αστείο -έτσι όπως εξελίσσεται- πρωτάθλημά μας.