Στη Βοσνία το σκορ στο πρώτο ημίχρονο ήταν 2-0. Στην Τουρκία το ίδιο. Το Σάββατο στο ΟΑΚΑ με την Ιταλία 3-0. Χθες με την Αρμενία ήταν 2-0 στο ημίχρονο επίσης. Όλο αυτό προφανώς και δεν είναι σύμπτωση. Όλο αυτό προφανώς και καταλήγει ως ευθύνη στον προπονητή.
Ο προπονητής όμως δεν είναι αυτός που φταίει. Όχι γιατί είναι τρομερός και πανέξυπνος και άπτεται του σύγχρονου ποδοσφαίρου, αλλά η επιλογή του για τη θέση του προπονητή της Εθνικής δεν βαραίνει τον ίδιο.
Δεν γίνεται μάλιστα να βαραίνει τον ίδιο από τη στιγμή που το υλικό που καλείται να διαχειριστεί δεν κάνει ούτε για να κερδίσει ματς στην αλάνα της οποιασδήποτε γειτονιάς. Αυτό δε συμβαίνει μόνο γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο παράγει μετριότητες ή γαλουχεί τους ποδοσφαιριστές σε μη ποδοσφαιρικά ένστικτα και αρετές, δηλαδή την ελληνική ψυχή, την κουτοπονηριά, το βρώμικο παιχνίδι, το παιχνίδι με τα χέρια και τα σπρωξίματα στην κάθε περιοχή.
Συμβαίνει και γιατί έπεσε στην παγίδα που είχαν πέσει Ρανιέρι, Μαρκαριάν και Σκίμπε που καλούσαν στην αποστολή όποιον ποδοσφαιριστή έκανε 5-10 καλά ματς σε μια σεζόν για να μην τους κολλήσουν τη στάμπα ότι υποδαυλίζουν τις ομάδες πέραν των 3-4 μεγάλων του πρωταθλήματος.
Αποδείχτηκε πριν καιρό ότι το κράξιμο που έτρωγαν Ρεχάγκελ και Σάντος για το ότι καλούσαν συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους, ήταν άδικο. Είχαν δει οι άνθρωποι, πολύ καλύτερα από εμάς τους απ΄έξω, ότι σε μια χώρα παντελώς ατάλαντη ποδοσφαιρικά, το μόνο που μπορεί να την σώσει είναι η ομοιογένεια.
Είναι πολύ ιδιαίτερες οι συνθήκες που λειτουργούν στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ποδοσφαιριστές μια εθνική ομάδα. Βρίσκονται μια βδομάδα κάθε τρίμηνο. Αυτό σημαίνει ότι έχουν λίγο χρόνο για να ταυτιστεί η ψυχή και το πνεύμα τους στον ίδιο στόχο.
Ο Πέλκας για παράδειγμα πότε να προλάβει να αποδεχτεί τον Φορτούνη ως σύντροφο σε μια μάχη, όταν τον βλέπει σποραδικά στα ίδια αποδυτήρια και υπάρχει αυτή η κόντρα των σωματείων τους; Μπορεί να φαίνονται ήσσονος σημασίας αυτά που λέω, αλλά σε μια ομάδα ανθρώπων δεν είναι.
Προφανώς και αυτό δεν θα άλλαζε την έλλειψη ταλέντου. Θα άλλαζε όμως τον τρόπο με τον οποίο δρουν οι παίχτες. Δεν είναι δα και λίγες οι φορές από το 2014 που έχουν βγει φήμες για πρόβλημα στα αποδυτήρια και στις σχέσεις των παιχτών.
Από κει και πέρα, το πιο βασικό είναι το κομμάτι του τι παίχτες έχει η Ελλάδα. Έχει τους παίχτες που θα μπορούσαν να καταστήσουν τον Αναστασιάδη ως τον φέροντα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης; Αμφιβάλλω. Αυτό γίνεται λιγότερο γιατί όλοι προέρχονται από πολύ ανομοιογενείς στον τρόπο παιχνιδιού τους ομάδες και δεν είναι εύκολο να αλλάξουν το τσιπάκι για να ενώσουν τους κοινούς τους τόπους.
Συμβαίνει περισσότερο γιατί απλά δεν μπορούν. Σε ποια θέση της εντεκάδας μπορούμε να σκεφτούμε έναν παίχτη που παίρνει φανέλα βασικού χωρίς δεύτερη σκέψη παρά τον ανταγωνισμό; Μόνο ο Φορτούνης το πιστοποιεί αυτό, άντε και ο Ζέκα. Ο δεύτερος όμως μόνο σε παιχνίδια με θεωρητικά ανώτερες ομάδες.
Στο τέρμα έχουμε τρεις ισάξιους συν τον Καρνέζη που σίγουρα θα ξανακληθεί. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα με τους Έλληνες τερματοφύλακες τα τελευταία χρόνια. Για κάποιο λόγο, μόλις νιώσουν τη σιγουριά της θέσης, επιδίδονται σε γκάφες και κακές αποδόσεις.
Στην άμυνα πάσχουμε από δεξί μπακ, πάσχουμε από αριστερό μπακ αφού ο Κούτρης είναι υπερεκτιμημένος, αλλά δεν θες από τα δύο μπακ σου να είναι σούπερ. Θες να είναι επαρκείς. Θα φαίνονταν επαρκείς αν τα δύο στόπερ δικαιολογούσαν τη φήμη τους. Σωκράτης Παπασταθόπουλος και Κώστας Μανωλάς προέρχονται από δύο σεζόν όπου οι ομάδες τους αμυντικά πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Ειδικά φέτος, Άρσεναλ και Ρόμα μάζεψαν σε πολλά ματς πεντάρες. Πολλοί λένε ότι το πρόβλημα στην άμυνα της Άρσεναλ δεν ήταν ο Σωκράτης, αλλά οι άλλοι. Ακόμα κι αν ισχύει, ανήκει κι αυτός σε μια προβληματική αμυντικά ομάδα. Ο Μανωλάς είναι δίχως αμφιβολία πολύ κακός για αμυντικός φέτος.
Στο κέντρο προσωπικά θεωρώ πως Μάνταλος και Πέλκας κάνουν μόνο για τον πάγκο των ομάδων τους, αν αυτές έχουν βλέψεις για κάτι καλό και στην Ευρώπη.
Ο Σάμαρης έχει να παίξει καλά με την Εθνική μια διετία τουλάχιστον και ακόμα αναρωτιέμαι πως η Μπενφίκα έδωσε τόσα για να τον αγοράσει και προσφάτως του ανανέωσε και το συμβόλαιο. Ο Ζέκα είναι τίμιος, αλλά πόσες τρύπες να μπαλώσει και σίγουρα δε μπορεί να υποστηρίξει το παιχνίδι προς τα μπροστά.
Ο Κουρμπέλης ήταν φέτος σε πολλά παιχνίδια χειρότερος κι από τους πιτσιρικάδες με πάμπολλα επικίνδυνα λάθη στο χώρο του κέντρου. Ο Μαυρίας όταν δεν υπάρχει αγώνας Εθνικής δεν θυμόμαστε καν αν είναι ποδοσφαιριστής. Ο Σιώπης είναι ένας Ζέκα δύο επίπεδα πιο κάτω. Μπακασέτας δεν ξέρω καν γιατί παίζει την ΑΕΚ και την Εθνική.
Γενικώς δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να είναι ηγέτης στην ομάδα του πέραν του Φορτούνη και δεν υπάρχουν πάνω από 3-4 που να είναι έστω το σταθερό supporting cast του ηγέτη. Στην επίθεση επίσης οι δύο αξιοπρεπείς λύσεις, ο Κουλούρης και ο Μήτρογλου, δε μπορούν να υποστηρίξουν άλλο παιχνίδι εκτός από πλαγιοκοπήσεις και σέντρες, οπότε, βάσει του στυλ παιχνιδιού, θα τροφοδοτηθούν ελάχιστα.
Κι όταν συμβεί, είναι πιθανό να αναζητήσουν το σουτ όσο τραβηγμένο κι αν είναι επειδή θα έχουν τυφλωθεί από την κάψα του σέντερ φορ, παρά να την δώσουν σε αμαρκάριστο συμπαίχτη μπροστά σε κενό τέρμα.
Δεν χρειάζεται κανένα τρελό ποδοσφαιρικό μάτι για να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει οικτρά στην παραγωγική του διαδικασία.
Άρα λοιπόν, ναι, ανεπαρκέστατος ο Άγγελος Αναστασιάδης και σφόδρα παρωχημένος. Τι υλικό κλήθηκε όμως να διαχειριστεί;