Είχε διαλύσει εκτός έδρας την Άλμπα (80-99), στέλνοντας το πρώτο μήνυμα. Μετά, λίγες μέρες αργότερα, άρπαξε την Αρμάνι από το λαιμό και της προκάλεσε αγωνιστική ασφυξία, μέχρις ότου οι Ιταλοί έχασαν τις αισθήσεις τους (91-70), σκορπώντας ολοένα και περισσότερα χαμόγελα.
Ε, και;
Τις μέρες πριν το τεράστιο ντέρμπι του ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής ο Ολυμπιακός- παρά το γεγονός πως ήταν εμφανώς ανεβασμένος αγωνιστικά- παρουσιαζόταν σαν μπασκετικό πρόβατο επί σφαγή.
Αυτό ήταν, εν μέρει, λογικό: ο Παναθηναϊκός διαθέτει (συνολικά, αν και υστερεί σε συγκεκριμένες θέσεις) καλύτερο ρόστερ από τους Ερυθρόλευκους, έπαιζε στη… θορυβώδη έδρα του, προερχόταν κι αυτός από σερί νικών (Ζαλγκίρις, Μπάγερν, Μπασκόνια) και στην άκρη του πάγκου του κάθεται και πάλι ο Ρικ Πιτίνο- ένας από τους 3-4 κορυφαίους προπονητές που έχουμε δει, δηλαδή, στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού.
Μάλιστα, το γενικότερο κλίμα πριν το τζάμπολ του αγώνα σχεδόν «επέτασσε» το Τριφύλλι να κάνει ελεγχόμενο περίπατο εντός παρκέ, με το ροζ φύλλο αγώνα να θεωρείται δεδομένο και να μένει μόνο να φανεί πού θα κάτσει η μπίλια στη διψήφια διαφορά.
Μόνο που η θεωρία καμιά φορά πετροβολείται θανάσιμα από την αδίστακτη πράξη- κι αυτό ακριβώς συνέβη στο «Νίκος Γκάλης» χθες: ο Ολυμπιακός μύρισε αγωνιστικό αίμα, αναγεννήθηκε από την ατμόσφαιρα που μόνο στα ντέρμπι αιωνίων μπορεί να συναντήσει κανείς και με μπροστάρηδες τους Σπανούλη-Πολ, σταθερή αξία τον Μιλουτίνοφ και key-factor (αν ψαρώσατε, το αγγλικό πέτυχε τον στόχο του…) την άμυνα του Τσέρι, έφτασε μια ανάσα από το εκκωφαντικό «διπλό».
Για την ακρίβεια, θια μπορούσε να το ‘χει πάρει το ματς αν, φερ’ ειπείν, ο Μπόλντγουιν έκανε φάουλ στον Παπαγιάννη στο τέλος της κανονικής διάρκειας και τον έστελνε στις βολές αντί να τον «αφήσει» να ισοφαρίσει ή αν σούταρε στοιχειωδώς καλύτερα στις βολές (20/31).
Η ήττα στην παράταση, ωστόσο, δε μετριάζει αυτό που είδαμε: ο Ολυμπιακός ήταν, τηρουμένων πάντα των προσδοκιών, μάλλον η καλύτερη ομάδα από τις δύο. Αν και κομβικοί του παίκτες δεν τράβηξαν ιδιαίτερα (Πρίντεζης, Παπανικολάου, Κόνιαρης, ακόμα και ο Ρότσεστι), το πλάνο του ήταν άριστο, χτύπησε όλες τις αδυναμίες του ΠΑΟ στη ρακέτα είτε με συνεχή ντράιβ είτε «ταΐζοντας» τους παίκτες του στο ζωγραφιστό, και έμοιαζε ανεπηρέαστος από τα 20.000 άτομα στις εξέδρες.
Γιατί ολ’ αυτά;
Πρωτίστως γιατί έχει ακόμα στο ρόστερ του, έστω και στα 37 του, τον Βασίλη Σπανούλη. Ο αρχηγός των Ερυθρόλευκων έχει, σχεδόν κόντρα στη λογική, ακόμα τα πόδια να μπουκάρει στο 1 εναντίον όλων στο καλάθι, διαθέτει εμπειρία για περίπου 17 μπασκετικές ζωές και η παρουσία του και μόνο αρκεί για να πειράξει το μυαλό των αντιπάλων του.
Ναι, πλέον δεν μπορεί να κερδίζει αποκλειστικά μόνος του αυτά τα ντέρμπι, δεν μπορεί να βάζει 25άρες σε σταθερή βάση, αλλά…
Αλλά είναι ο Σπανούλης.
Και κάπου εδώ τελειώνει η… αποθέωση της ομάδας του Πειραιά. Πολύ απλά γιατί αποδείχτηκε περίτρανα χθες πως οι 3 φορές πρωταθλητές Ευρώπης έχουν πυροβολήσει τεχνηέντως τα πόδια τους φέτος.
Παρά τα όσα γράφονται από το καλοκαίρι και μετά, ο Ολυμπιακός δεν είναι και τόσο κακός. Έχει έναν από τους σπουδαιότερους leaders στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Kill Bill), «βαρβάτο» βασικό πεντάρι (Μιλουτίνοφ), 3 Έλληνες που, ό,τι κι αν λέει κανείς για τα παιδιά, είναι πολύ καλοί (Πρίντεζης, έστω και σε πτωτική πορεία λόγω ηλικίας, Παπανικολάου και Κόνιαρης), «σκληρούς» ξένους (Πολ, τον ακούραστο Τσέρι, Μπάλντγουιν) και παίκτες που μπορούν να δώσουν σκορ από τον πάγκο (Βεζένκοφ, Ρότσετσι).
Τι του λείπει; Τα βασικότερα όλων, όταν έχεις επιλέξει να παίζεις μόνο στην Ευρωλίγκα: ο ρυθμός και το κίνητρο.
Μπορεί να βλέπει κανείς έναν μαραθώνιο 34 αγωνιστικών στη φετινή Ευρωλίγκα και να λέει «Είναι ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, τι να την κάνει την Basketleague;», όμως μιλάμε για μπασκετμπολίστες που έχουν συνηθίσει όλ’ αυτά τα χρόνια να παίζουν μίνιμουμ 2 αγώνες/ βδομάδα.
Όποιος έχει πιάσει έστω και κατά λάθος μπάλα του μπάσκετ για να την σουτάρει σε μηχάνημα στα ουφάδικα ξέρει ότι είναι απείρως προτιμότερο να παίζεις ματς Πέμπτη/ Παρασκευή- Κυριακή/ Δευτέρα από το να κάνεις 5 προπονήσεις και να δίνεις ένα καλό παιχνίδι/ βδομάδα. Την προπόνηση (και μάλιστα την σκληρή) ο παίκτης τη βαριέται αφόρητα, στα παιχνίδια- έστω και στην αδύναμη Α1- «ξεδίνει» και διατηρείται ζεστός.
Πώς στο καλό, για παράδειγμα, να βρει ρυθμό κάποιος σαν τον Ρούμπιτ που παίζει 5 λεπτά ανά 7 μέρες; Αν ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο εγχώριο πρωτάθλημα ο Χ Ρούμπιτ θα έγραφε 5 λεπτά την Παρασκευή με τον Παναθηναϊκό και 25 κόντρα στον Ιωνικό τη Δευτέρα.
Κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα, φυσικά, να είναι πολύ πιο έτοιμο αγωνιστικά όλο το σύνολο- κι αυτό ισχύει και για τα πιο κουρασμένα «σκαριά» όπως του Σπανούλη και του Πρίντεζη, παρά το γεγονός πως κουβαλάνε κάτι σαν 4.394.932.033.876 ματς στην πλάτη τους έκαστος.
Η Α1 είναι εξίσου σημαντική και από άποψη κινήτρου. Οι Ερυθρόλευκοι, κακά τα ψέματα, δεν είναι ομάδα που θα προχωρήσει πάρα πολύ βαθιά στην Ευρωλίγκα. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρόκριση στα playoffs θα συνιστά μίνι άθλο, ενώ όποιες συζητήσεις περιέχουν τη φράση “Final-4” θα πρέπει να σταματούν στο «Ρε λες να…».
Πώς, λοιπόν, να έχει την ίδια όρεξη ο παίκτης όταν ξέρει πως η χρονιά του ουσιαστικά θα τελειώσει το αργότερο τον Φλεβάρη, μιας και τα τελευταία 5-6 παιχνίδια της regular season στην Ευρωλίγκα μάλλον θα είναι διαδικαστικού χαρακτήρα;
Ενώ αν έπαιζε στην Ελλάδα θα υπήρχε πάντοτε ο στόχος του πρωταθλήματος και του κυπέλλου- δυο τρόπαια, δηλαδή, με καλές πιθανότητες να τα κατακτήσει.
Η αντίδραση που ήθελε να «βγάλει» η διοίκηση του Ολυμπιακού με το #mexritelous είναι σεβαστή (το να κατηγορεί κανείς τους Αγγελόπουλους ακόμα και για τη δολοφονία του Κένεντι είναι ξεκάθαρα βλακώδες, ειδικά όταν οι άνθρωποι απογείωσαν την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια), όμως στην πράξη αποδεικνύεται ξεκάθαρα αποτυχημένη, κυρίως γιατί πληγώνει πρώτα απ’ όλους τον ίδιο τον Θρύλο.
Και- σε μια δεύτερη, πιο εγωιστική ανάγνωση- «πληγώνει» κι όλους εμάς τους αθεράπευτα κολλημένους με το μπάσκετ, που θα δούμε φέτος μόνο 2 τιτανομαχίες ανάμεσα στους αιώνιουςαντί για 7-8, και σκηνές όπως την αγκαλιά Πιτίνο-Σπανούλη που, παρά τις ένθεν κι ένθεν άναρθρες κραυγές των κάφρων, μας ζεσταίνουν τη ρομαντική καρδιά.
Οι δηλώσεις του Γιαννακόπουλου, οι ευχαριστίες του Ολυμπιακού για τη φιλοξενία μετά τον αγώνα, η ορθότατη απόφαση για απόσυρση της ένστασης που πήγε να κατατεθεί και οι αγκαλιές των παικτών των δύο ομάδων καθιστούν ξεκάθαρο το… προφανές: ότι έλειψαν ο ένας από τον άλλον.
Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δεν το βλέπει αυτό;