Υπάρχει, άραγε οτιδήποτε θετικό που να βγαίνει από την ισοπαλία του Παναθηναϊκού με τον Βόλο; Μάλλον, ναι. Η (εκ νέου) διαπίστωση πως το 4-3-3, με το δεδομένο ρόστερ, δεν ταιριάζει πάντα στους πράσινους.
Και δεν ταιριάζει όταν στο άκρο της επίθεσης σου έχεις τον Χατζηθεοδωρίδη και όχι ας πούμε τον Περέα με εντολή να συγκλίνει και να δίνει βοήθειες στον Μακέντα. Αν σε παιχνίδια όπως το χθεσινό με τον Βόλο δεν βάλεις δεύτερο επιθετικό (στα άκρα, αν δεν θες να χαλάσεις το αγαπημένο σου 4-3-3) τότε σε ποιο θα το κάνεις;
Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο Γιώργος Δώνης έκανε λόγο για «επιπολαιότητα που αγγίζει τα όρια της ανοησίας», αναφερόμενος στην… καταιγίδα χαμένων ευκαιριών, που ήταν κατά την γνώμη του και η βασική αιτία της νέας απώλειας βαθμών.
Η συγκομιδή του Παναθηναϊκού στο φινάλε του πρώτου γύρου είναι ο καλύτερος καθρέφτης της «γύμνιας» από πλευράς σκοραρίσματος του τριφυλλιού, που αδυνατεί να χτίσει ένα σερί επιτυχιών, βλέπει δίχτυα με το σταγονόμετρο και μετρά όλες κι όλες τέσσερις νίκες σε 13 ματς πρωταθλήματος.
Βλέποντας κανείς το βίντεο με τις φάσεις του αγώνα στο Πανθεσσαλικό, θα μπορούσε να σταθεί στην κακοδαιμονία των επιθετικών ή να διαπιστώσει μια ατυχία στην τελική προσπάθεια. Κάτι που θα ίσχυε, αν μιλάγαμε για μεμονωμένο περιστατικό. Εδώ, όμως, δεν πρόκειται για μια κατάσταση που μπορεί να αποδοθεί σε τύχη ή συμπτώσεις, αλλά για μια «αρρώστια» που εμφανίζεται με διάφορα συμπτώματα από την αρχή της περιόδου.
Ουσιαστικά το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί μια «ακτινογραφία» της ομάδας και των αδυναμιών της. Όσο ο Δώνης επέμενε στο 4-3-3 και τις παραλλαγές του, ο Παναθηναϊκός (που μην ξεχνάμε, είχε πάρει προβάδισμα από το 8’) ήταν μέτριος και ελάχιστα επικίνδυνος, σε ένα ματς στο οποίο φαινόταν να έχει το πάνω χέρι.
Και το ξαναλέμε ότι το πρόβλημα ασφαλώς δεν ήταν το σύστημα, αλλά οι λάθος επιλογές προσώπων που θα το υπηρετήσουν. Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι η αφλογιστία του Μακέντα, αλλά ότι δεν βρίσκει παίκτες από την πίσω ζώνη να σκοράρουν. Και ο υπογράφων επιμένει ότι ο Περέα θα ήταν μια τέτοια λύση.
Σε προηγούμενο κείμενο (διαβάστε περισσότερα εδώ) είχαμε αναφερθεί στο ενδεχόμενο μεταγραφικής ενίσχυσης προκειμένου να δοθεί λύση στο πρόβλημα που έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο «πονοκέφαλο» και βασική αιτία της βαθμολογικής «αιμορραγίας» που παρατηρείται. Το θέμα για τους πράσινους δεν είναι να βρουν ένα φορ καλύτερο ή πιο «γκολτζή» από τον Μακέντα (που για κάποιο άγνωστο λόγο έχει κατά καιρούς προβληθεί ως σχεδόν χαρισματικός σκόρερ, χωρίς να είναι τέτοιος). Το θέμα μοιάζει να σχετίζεται περισσότερο με την… μοναξιά του ενός επιθετικού, ιδιαίτερα σε ματς στα οποία ο αντίπαλος συμβιβάζεται ακόμη και με το «Χ» και ελάχιστα απειλεί την ομάδα του Δώνη.
Και μπορεί οι παίκτες του να δείχνουν «επιπολαιότητα στα όρια της ανοησίας», όπως πολύ σωστά είπε, πετώντας ευκαιρίες με το τσουβάλι, αλλά δεν είναι και ο ίδιος άμοιρος ευθυνών, όπως σίγουρα θα συνειδητοποίησε κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με τον Βόλο.
Αλλάζοντας το σύστημα σε 4-4-2 αρχικά και σε 3-4-1-2 στο τελευταίο τέταρτο, ο Παναθηναϊκός λειτούργησε πολύ πιο επιθετικά αλλά και ορθολογικά. Γεμίζοντας την περιοχή με περισσότερα κορμιά, πιέζοντας αποδοτικότερα από την ώρα που ο τερματοφύλακας επιχειρούσε να κάνει την πρώτη πάσα κι έχοντας μια προσέγγιση πιο ταιριαστή στις ανάγκες και τις συνθήκες που είχαν προκύψει.
Το γκολ δεν ήρθε, αλλά η διαφορά εικόνας ήταν σαφής, δεδομένη και ξεκάθαρη.
Προφανώς και υπάρχουν δομικά προβλήματα στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, έτσι όπως στήθηκε η ομάδα το καλοκαίρι. Δηλαδή προσανατολισμένη στο 4-3-3, όπως προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός και όπως αρέσει στον Δώνη να παίζουν οι ομάδες του. Στην πορεία, όμως, φάνηκε από τα ίδια τα αποτελέσματα ότι υπάρχουν φορές που απλά δεν βγαίνει στους πράσινους. Κυρίως λόγω της αδυναμίας των περιφερειακών επιθετικών να αποτελέσουν σοβαρό κίνδυνο κι εκείνης του Μακέντα να παλεύει μόνος του κόντρα σε δύο σέντερ μπακ.
Σε παιχνίδια όπως αυτό το τελευταίο ο Ιταλός χρειάζεται… παρέα. Κάποιον που να βρίσκεται πολύ πιο κοντά του, χωρίς να χρειαστεί να διανύσει μέτρα στο γήπεδο κι έτοιμο να δημιουργήσει ένα δεύτερο επιθετικό πόλο, αναγκάζοντας έτσι και την αντίπαλη άμυνα να προσαρμοστεί και πιθανότατα να απορρυθμιστεί από αυτή την αλλαγή, όπως συνέβη και στο Πανθεσσαλικό, ασχέτως αν το γκολ τελικά δεν ήρθε.
Θεωρητικά η προσεχής μεταγραφική περίοδος δίνει την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να προχωρήσει σε μια διορθωτική κίνηση που στόχο θα έχει το να βρεθεί «γιατρικό» στην «αφλογιστία». Πλέον, με το πρώτο μισό του πρωταθλήματος να είναι ήδη παρελθόν και το τριφύλλι να βρίσκεται ακόμη μακριά από τον στόχο της εισόδου στα play-offs, δεν υπάρχει περιθώριο για αστοχίες.
Εφόσον κρίνεται ότι η ποιότητα των ήδη διαθέσιμων λύσεων δεν είναι επαρκής (γεγονός που αδικεί κατάφορα Περέα και Καμπετσή), γίνεται επιτακτική ανάγκη η απόκτηση ενός παίκτη που να μην είναι ο «αντί-Μακέντα», αλλά συμπληρωματικός του Ιταλού στην επίθεση και ικανός να τον πλαισιώσει μπροστά. Την ίδια ώρα που η ομάδα «φωνάζει» πως χρειάζεται κι έναν «πληθωρικό» χαφ, ικανό να συμμετέχει στο αμυντικό και επιθετικό παιχνίδι, ακόμη και στις περιπτώσεις που θα χρειαστεί να παίξουν οι πράσινοι με σύστημα με δύο στον άξονα, «θυσιάζοντας» έναν μέσο για έναν επιπλέον παίκτη που να μπορεί να δημιουργήσει απειλές στην επίθεση και να προσθέσει γκολ στην ισχνή συγκομιδή της ομάδας.