Η μπαλίτσα μετά το σχολείο ήταν η μεγαλύτερη ιεροτελεστία που είχες όταν ήσουν πιτσιρικάς. Έτρεχες γρήγορα μετά το δημοτικό ή το γυμνάσιο, πετούσες την τσάντα στο πάτωμα, άλλαζες στα γρήγορα και έφευγες σφαιράτος για την πλατεία όπου είχες δώσει το ραντεβού με τα κολλητάρια. Ειδικά αν ήταν Σεπτέμβριος ή Απρίλιος και μετά, το σπίτι του σε έβλεπε ξανά μετά τις 4-5. Μέρος της ιεροτελεστίας ήταν και τα παπούτσια που θα βάλεις. Δεν είχες κάποιο ιδιαίτερο πλάνο. Αρκεί να σε βόλευαν στα φάλτσα και τις καραβολίδες που βαρούσες, αρκεί να σκόραρες πολλά γκολ και να σε αποθέωναν.
Ανάλογα με τα παπούτσια που επέλεγες να βάλεις ήσουν και ένα χαρακτηριστικό είδος αγοριών που όλοι μας συναναστραφήκαμε και παίξαμε μπαλίτσα τουγκέδα. Στα μέσα των 90’s και στο πρώτο μισό των 00’s υπήρξαν ζευγάρια παπουτσιών που αποτελούσαν γνώριμη εικόνα για κάθε έναν από εμάς που ζήσαμε ως παιδιά της αλάνας εκείνα τα χρόνια (σε λίγο θα αρχίζω να λέω ατάκες του στυλ «εγώ στην ηλικία σου» και άλλα τέτοια γραφικά).
1. Τα εξάταπα ποδοσφαιρικά : Τα φορούσε συνήθως ο τύπος που πήγαινε σε ομάδα και μετά την προπόνηση ερχόταν στην πλατεία για να κάνει την φιγούρα του. Ο τύπος που φορούσε τέτοια παπούτσια σε πλακόστρωτο και τσιμέντο είναι ο αντίστοιχος κλαρινογαμπρός που γκαζώνει τα καλοκαίρια την Μερσέντα και κάνει όλο το απόγευμα κύκλους γύρω από την πλατεία με την πειραγμένη του εξάτμιση να δημιουργεί υψηλό κύμα νεύρων. Μια εποχή τα παπούτσια του Ρονάλντο από το Μουντιάλ του 2002, κάτι ασημένια Nike, ήταν top trending.
2. Τα Adibas : Επειδή λεφτά για Adidas αυθεντικά δεν υπήρχαν, έπαιρνες από τα πανηγύρια με 10 ευρώ την Lidl εκδοχή τους, χωρίς τάπες προφανώς και μάλιστα τα έδειχνες με καμάρι στους άλλους λέγοντας την κλασσική ατάκα «αυτά είναι καλύτερα από Adidas, στο εξωτερικό μόνο τέτοια φοράνε. Εμένα μου τα έφερε ο μπαμπάς μου απ΄έξω». Όποιος σας πει παιδιά για απ΄έξω να ξέρετε εννοεί έξω από την Αθήνα στην καλύτερη.
3. Τα asicsάκια : Ήταν τα παπούτσια που τα φορούσες όλη μέρα στο σχολείο και σκεφτόσουν ότι δεν υπήρχε λόγος να αναζητήσεις άλλα. Σε βόλευαν στα σουτ και στα ποδαράκια, είχαν λιώσει στο πόδι σου και δεν σε ένοιαζε καθόλου που όταν έβγαζες το παπούτσι στο σπίτι δυσωδίαζε ο τόπος.
4. Joma αγάπη μου : Επίσης ποδοσφαιρικά, κάποιες φορές με τάπες, άλλες όχι, μόνο που δεν ήταν της φιγούρας. Υπήρχαν τα Adidas, τα Nike, τα Puma, η Fuma, τα πάνινα, ο Ταμπάκης και τέρμα κάτω στο βαρέλι ήταν τα Joma. Για μια εποχή που ήταν στις φανέλες του Ολυμπιακού πρέπει να είχαν πιάσει το ταβάνι τους στις πωλήσεις στην Ελλάδα.
5. Ο ξέμπαρκος μπασκετικός με τα Air Pipen ή Air Jordan : Όλοι εμείς που παίζαμε μπασκετάκι μικροί έχουμε υπάρξει αυτός ο τύπος. Συνήθως την βρίσκαμε με μια μπάλα μπάσκετ, αλλά όταν έσκαγαν μύτη οι ούγγανοι ποδοσφαιρικοί με τα μυτόλια τους αναγκαζόμασταν να υποκύψουμε και να παίξουμε με τα πόδια. Για παπούτσι ποδοσφαιρικό ή έστω κοντά σε αυτό, ούτε λόγος. Μπασκετικά φορούσαμε, με αυτά θα σουτάραμε. Και κάπως έτσι καταλήγαμε να παίζουμε πάντα τέρμα.
6. Ο τενίστας με τα Stan Smith : Ήταν συνήθως ένας περαστικός από την πλατεία, μόλις είχε τελειώσει το καμάκι και γυρνούσε σπίτι. Επειδή σας έλειπε ένα άτομο έμπαινε στο παιχνίδι και έκανε ακροβατικά στην επίθεση προσπαθώντας να το παίξει καλός, μιας και παρακολουθούσαν τα κοριτσάκια. Μαζί με το παπούτσι Stan Smith φορούσε τρίβερο στο χέρι, ροζάριο στο λαιμό και μακρύ παντελόνι.
7. Τα σπορτέξ από τη λαϊκή : Τα είχες δει μια Δευτέρα σε ένα πάγκο στη λαϊκή, έβαλες τη μάνα σου να στα πάρει και πίστευες ότι θα κρατήσουν για πολύ. Τα φορούσες όλη μέρα και πήγαινες για μπάλα με αυτά. Ήταν τα πιο τίμια παπούτσια και έκαναν την δουλειά τους καλύτερα από τα pro υποδήματα. Αν είχες τέτοια ήσουν το πιο βαρβάτο δρεπάνι και τραβούσες καραβολίδες από όπου σου τη βαρούσε.
