Αυτό που αρνούμαστε να καταλάβουμε εμείς που βλέπουμε τον αθλητισμό ως φίλαθλοι και παρατηρητές, είναι πως ο κάθε παίχτης δεν είναι μια αυτόνομη οντότητα.
Υπάρχουν σαφώς παιχταράδες που μπορούν να δείξουν πολλά σε οποιοδήποτε περιβάλλον και να τους βάλεις, χωρίς να υπάρξουν μεγάλες αποκλίσεις από τη μία ομάδα στην άλλη, όμως είναι λίγοι. Κι αυτοί όμως, στο ξεκίνημά τους, χρειάστηκαν ένα συγκεκριμένο περιβάλλον για να ανθίσουν.
Ο Άαρον Γουάιτ, το νέο μεταγραφικό απόκτημα του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ, δεν ανήκει σίγουρα στην κατηγορία των παικτών που μπορούν να λειτουργήσουν το ίδιο σε κάθε περιβάλλον. Η πορεία του έδειξε ότι χρειάζεται συγκεκριμένες συνθήκες και συμπαίχτες για να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό.
Αυτά που μας έδειξε στην Ζαλγκίρις για 2 σεζόν, ενδεχομένως να αποδειχτούν η παρένθεση, η εξαίρεση στον κανόνα. Η μπασκετική λογική όμως λέει ότι αυτά τα δύο χρόνια ήταν ο κανόνας και η εξαίρεση ήταν η περσινή χρονιά που ξεκίνησε στην Αρμάνι, μια ομάδα που δεν προσφέρεται με τίποτα για πρόοδο ατομική, τα ηνία της οποίας είχε ο Ετόρε Μεσίνα, ένας προπονητής για τον οποίο η άποψη μας έχει εκφραστεί και πριν 10 μήνες περίπου.
Ετόρε Μεσίνα: Η μεγαλύτερη προπονητική απάτη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ
Ας μείνουμε όμως στον Γουάιτ. Η μεταγραφή του ήρθε προς έκπληξη των περισσοτέρων, καθώς το όνομά του ακούστηκε πολύ λίγες ώρες πριν την επισημοποίηση κι ενώ άπαντες περίμεναν που θα καταλήξει η μπίλια στο ζήτημα της απόκτησης βασικού γκαρντ.
Για την θέση του τεσσαριού που θα κάλυπτε τη θέση με Μήτογλου-Μπέντιλ και σε κάποιες περιπτώσεις τον Κασελάκη, το μόνο όνομα που είχε ακουστεί με ένταση στο διάστημα αυτό, ήταν του Ουίτινγκτον, που αποτελούσε και διακαή πόθο αρκετών φιλάθλων.
Προσωπικά, θεωρώ ότι ο Γουάιτ είναι το 4άρι που αν υπήρχε στο ρόστερ της χρονιάς 2017-2018, ο Παναθηναϊκός θα είχε περάσει τη Ρεάλ και θα είχε πάει Final-4. Σίγουρα αν υπήρχε στην πρώτη χρονιά Πιτίνο θα έκανε τους πράσινους πιο ανταγωνιστικούς με αντίπαλο τη Ρεάλ.
Ας μην κοιτάμε όμως το παρελθόν. Ας δούμε το τώρα και το τι μπορεί να ακολουθήσει. Για πολλούς ο Γουάιτ είναι σε καθοδική πορεία και δεν θα πιάσει ξανά τους αριθμούς και την απόδοση που είχε στη Ζαλγκίρις, ιδίως στη δεύτερη χρονιά του.
Εκεί που θα κριθεί όμως η επιτυχία της απόκτησής του, δεν είναι στους προσωπικούς του αριθμούς αυτούς καθαυτούς, μα στην ύπαρξη του μέσα στο συγκεκριμένο ρόστερ και στα όσα δώσει σε σχέση με τον προκάτοχό του, δηλαδή τον Τόμας.
Με λίγα λόγια, είναι υποβάθμιση η παρουσία του σε σχέση με τον Ντεσόν; Το μόνο στοιχείο όπου θα φανεί έλλειψη είναι σαφώς στο παιχνίδι με πλάτη. Σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού όμως ο Γουάιτ δεν υστερεί και έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα, στην ατομική άμυνα. Ο Τόμας ήταν κάκιστος αυτά τα 2 χρόνια στην προσωπική άμυνα. Ήταν συμπαθητικός στην ομαδική δουλειά, βοηθούσε στις παγίδες, όμως ο εκάστοτε αντίπαλος του προκαλούσε ζημιά. Με τον Γουάιτ η πιθανότητα για κάτι τέτοιο μειώνεται, ενώ μπορεί να αποδειχτεί καλύτερος και στην ομαδική άμυνα.
Επιθετικά ο Γουάιτ μπορεί να φέρει μεγαλύτερη ταχύτητα, περισσότερη κίνηση και περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ. Το πιο βασικό απ΄όλα όμως είναι πως ο Γουάιτ δείχνει συμβατός απόλυτα με το υπάρχον πράσινο ρόστερ και με το σκεπτικό πως ο άσος θα είναι είτε ο Λαπροβίτολα είτε ο Πιέρ Τζάκσον. Με τον δεύτερο ιδίως ταιριάζει ταμάμ.
Στις μέχρι τώρα άκρως τίμιες κινήσεις που έχει κάνει το μπασκετικό τμήμα, ο Άαρον Γουάιτ μπορεί να αποδειχτεί το κάτι παραπάνω, αν δημιουργηθεί κιόλας μια αντίστοιχη σύνδεση με τον Βόβορα, όπως είχε με τον Σάρας. Φυσικά ο πρώτος δεν έχει το εκτόπισμα του Σάρας, ούτε τον καθολικό του χαρακτήρα, αλλά έχει και του λόγου του τους τρόπους να εμπνεύσει τους παίχτες να παίξουν και για εκείνον.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα δούμε στο γήπεδο, καλώς εχόντων των πραγμάτων και κορωνοϊού επιτρέποντος.