Στις 28 Μαΐου του 2011 Μπαρτσελόνα και Πεπ Γκουαρδιόλα κατακτούσαν το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ σε μία τριετία, με το 3-1 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του «Γουέμπλεϊ».
20-4 τελικές προσπάθειες, 67%-33% κατοχή, 6-0 κόρνερ ήταν ορισμένα από τα στατιστικά της άνισης μάχης, η οποία αποδόθηκε χωρίς περιστροφές και από τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον με παροιμιώδη ιπποτισμό: «είναι η καλύτερη ομάδα που έχω αντιμετωπίσει ποτέ».
Η Μπάρτσα που είχε οραματιστεί ο συνεχιστής της φιλοσοφίας του Γιόχαν Κρόιφ είχε αγγίξει την τελειότητα. Και το είχε κάνει έχοντας στη βασική ενδεκάδα εφτά παίκτες από το φυτώριο (Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, Πικέ, Μπουσκές, Πέδρο, Βίκτορ Βαλδές) και άλλους τέσσερις στον πάγκο (Πουγιόλ, Τιάγκο, Όιερ, Μπόγιαν Κρίκιτς). Την επόμενη σεζόν οι «μπλαουγκράνα» έφτασαν ξανά ένα βήμα από τον τελικό (όπως και την αγωνιστική περίοδο 2009-2010), χάνοντας με σχεδόν μεταφυσικό τρόπο την πρόκριση στον επαναληπτικό του «Καμπ Νόου» με την Τσέλσι.
Στα τέσσερα χρόνια κοινής θητείας τους, Μπάρτσα και Γκουαρδιόλα έπαιξαν ισάριθμους ημιτελικούς, κατακτώντας δις το τρόπαιο. Έκτοτε, (σχεδόν) το χάος, έχοντας τραβήξει ξεχωριστούς δρόμους.
Οι Καταλανοί κατέκτησαν για τελευταία φορά το τρόπαιο το 2015 στο Βερολίνο (3-1 τη Γιουβέντους), αλλά από τις υπόλοιπες εφτά σεζόν έπαιξαν μόνο δύο φορές στα ημιτελικά (και πέντε στα προημιτελικά). Έχουν αποκλειστεί με συνολικό σκορ 7-0 από την Μπάγερν, με «τριάρες» από Γιουβέντους και Ρόμα, με «τεσσάρα» από τη Λίβερπουλ και στην κορύφωση όλων αυτών με το 8-2 από τους Βαυαρούς.
Ο Πεπ, στο συντελεστή τερμάτων τα πηγαίνει… καλύτερα, αλλά δεν έχει παίξει ούτε έναν τελικό μετά τη φυγή του από τη Βαρκελώνη. Με την Μπάγερν μέτρησε τρεις διαδοχικούς αποκλεισμούς στα ημιτελικά (από τους τρεις μεγάλους της Ισπανίας), ενώ με τη Μάντσεστερ Σίτι δεν έχει καταφέρει καν να φτάσει στους «4». Την πρώτη χρονιά αποκλείστηκε από τη… Μονακό στη φάση των «16» κιόλας. Ακολούθησαν οι Λίβερπουλ, Τότεναμ και το βράδυ του Σαββάτου ο Καταλανός έπιασε πάτο, αποτυγχάνοντας και κόντρα σε μια ομάδα που το Μάρτη «ξέμεινε» στην 7η θέση του γαλλικού πρωταθλήματος και είχε πέντε μήνες να παίξει μπάλα.
Ακόμα και ο Μάνουελ Πελεγκρίνι, στα τρία χρόνια που έμεινε στο Μάντσεστερ (2013-16), είχε καταφέρει να οδηγήσει το σύλλογο στα ημιτελικά.
«Κάποια μέρα θα προκριθούμε στα ημιτελικά. Για να συμβεί πρέπει να… σπάσεις το γυάλινο ταβάνι. Ίσως κάποια μέρα…», είπε στωικά ο Γκουαρδιόλα μετά το νέο φιάσκο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο όμως αν η Σίτι θα επιχειρήσει ξανά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με αυτόν στον πάγκο.
Ακόμα και σήμερα, στο ερώτημα ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο, η συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων δύσκολα θα υποδείκνυε τρίτο πόλο πέρα από τους Γιούργκεν Κλοπ και Γκουαρδιόλα. Ύστερα όμως από εφτά χρόνια χωρίς καν ευρωπαϊκή διάκριση (να θυμίσω ότι το 2013 είχε αναλάβει την Μπάγερν ως κάτοχο του τρεμπλ) το status του Πεπ κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Και ίσως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποκατασταθεί πλήρως «εν μια νυκτί».
Αν ο τεχνικός που ευθύνεται για την καλύτερη τετραετία ομάδας στα χρονικά του αθλήματος, πρόκειται να επιστρέψει ξανά στο «σπίτι» του κάποια στιγμή, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί καλύτερο timing. H Μπαρτσελόνα δεν ψάχνει μόνο τον επόμενο προπονητή, αλλά αυτή την ηγετική προσωπικότητα που θα αναλάβει εν λευκώ τη ριζική αναδιαμόρφωση του club: την επιστροφή στις ρίζες του και την επιστροφή σε απόλυτα ανταγωνιστικό επίπεδο χωρίς μεταβατικό στάδιο. Μαζί (ως προαπαιτούμενο) και την ανάδειξη μιας δελεαστικής προοπτικής στον – θέλοντας και μη ξενερωμένο – Λίονελ Μέσι, που πέντε χρόνια τώρα βλέπει την Μπάρτσα να ξοδεύει όσο δεν ξόδευε ποτέ και σε πείσμα των δαπανών να γίνεται κοινωνός του «κάθε πέρσι και καλύτερα».
Οι μεν χρειάζονται όραμα, ο δε μια νέα πρόκληση και η πεσμένη στο καναβάτσο πρώην «αγάπη» του αποτελεί αναμφίβολα το ιδανικό άλλοθι «αναίμακτης» απεμπλοκής από τη Σίτι, ένα χρόνο πριν από το τέλος του συμβολαίο του στο Μάνστσεστερ.
Καμία άλλη υπογραφή συμβολαίου (εκτός κι αν ο Κριστιάνο Ρονάλντο καταλήξει στην… Μπάρτσα), δεν θα μπορούσε να «ροκάρει» περισσότερο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ενόψει της επόμενης σεζόν, απορροφώντας παράλληλα σε χρόνο dt τους μετασεισμούς της «οκτάρας» στον οργανισμό Μπάρτσα. Το κατά κοινώς λεγόμενο «ηλεκτροσόκ» που χρειάζονται οι «μπλαουγκράνα» – με άλλα λόγια η δραστική αναθεώρηση αρχών και ιδεών είναι πιθανότατα ένα βαρύ φορτίο για τις πλάτες του Ρόναλντ Κούμαν (τον οποίο ο καταλανικός Τύπος θεωρεί ως φαβορί για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας).
Ο Πεπ το έχει ήδη κάνει (εκδιώκοντας κοτζάμ Ροναλντίνιο, Ντέκο) και δεν θα διστάσει φυσικά να το ξανακάνει, λαμβάνοντας όλες εκείνες τις σκληρές αποφάσεις που είναι απαραίτητες για το reloaded – την επαναφορά του club σε υγιείς βάσεις. Αν, έχοντας μόλις πιάσει πάτο, Μπάρτσα και Πεπ γυρεύουν ένα επουράνιο… βλέμμα εξιλέωσης από τον Γιόχαν Κρόιφ, είναι η κατάλληλη ώρα να βαδίσουν ξανά χέρι-χέρι, αναβιώνοντας το πνεύμα του κοινού μέντορά τους.