Είναι από τα ανεξήγητα της πορτοκαλί ζωής- ας πούμε, κάτι σαν την επιλογή του Γιούρι Ζντοβτς στον ημιτελικό του Σαββάτου ανάμεσα στον Άρη και την ΑΕΚ να βάλει τον Ντίξον να μαρκάρει στην τελευταία φάση τον Κάμινγκς, παρόλο που ο παίχτης της «Ένωσης» στην άμυνα είναι εξίσου καλός όσο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στα ελληνικά.
Επομένως, μην ψάχνετε εξήγηση. Μας ήρθε έτσι, χωρίς κανέναν μπασκετικό λόγο: αρχής γενομένης από προχθές, αποφασίσαμε εδώ στο Menshouse να ξεκινήσουμε ένα γαϊτανάκι από «Τι θα γινόταν αν…», έχοντας ως «βάση» Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στο μπάσκετ.
Με δεδομένο, λοιπόν, πως σήμερα είναι Δευτέρα και στις 19:00 στο ΣΕΦ οι δύο «αιώνιοι» διεκδικούν το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό του κυπέλλου, φέρνουμε στο προσκήνιο ένα δεύτερο “What if?”: τι θα γινόταν αν οι ομάδες μας αφήνανε στην άκρη την ξενολατρία και αποφασίζανε να παίξουνε μόνο με τους Έλληνες παίχτες τους;
Ξεχάστε, λοιπόν, τους διάφορους Μπιρτς, Ουότερς, Γκριν, Λοτζέσκι, Γιανγκ, Ρίβερς, Σίνγκλετον, Νίκολς, Τζεντίλε, Φελντέιν, Τζέιμς, Γκάμπριελ (τελικά είναι κάμποσοι, έτσι;) και πάμε να κάνουμε μία σύγκριση one on one ανά θέση για να βγάλουμε «νικητή».
Ξεκινάμε;
Point guard: Μάντζαρης εναντίον Καλάθη
Είναι υπέρ το δέον τίμιος: παίζει άμυνα θανάτου, κατευθύνει την ομάδα μπροστά, θα δώσει τις ασίστ του, θα βάλει τα τριποντάκια του όταν μείνει ελεύθερος (ειδικά από τις 45 μοίρες), σπάνια θα χάσει βολές όταν του γίνει φάουλ, ενώ διαθέτει, πλέον, εμπειρία για 3 μπασκετικές ζωές. Εν ολίγοις, ο Βαγγέλης Μάντζαρης είναι ένας παίχτης που σε κάθε ομάδα της Ευρωλίγκα θα έβρισκε (σημαντικό, ενδεχομένως) ρόλο.
Βέβαια, δεν είναι Καλάθης: ο Νικ μπορεί να έχει ακούσει κατά καιρούς τα σχολιανά του από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, όμως η γυμνή αλήθεια λέει πως είναι ένα από τα 3 κορυφαία πλέι μέικερ της Ευρώπης- κι όποιος δεν το βλέπει αυτό, καλό θα ήταν να σηκώσει το τηλέφωνο και να κλείσει το τάχιστο δυνατό ένα ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.
Πλεονέκτημα: Παναθηναϊκός
Shooting guard: Σπανούλης εναντίον Παππά
Μπορεί να βάλει την μπάλα με χίλιους και έναν δύο τρόπους στο καλάθι, καθώς διαθέτει θεόσταλτο ταλέντο στην επίθεση. Ωστόσο, ο Νίκος Παππάς κοντεύει να βγει στη σύνταξη (προσεγγίζει τα 27) κι ακόμα θεωρείται ακριβώς αυτό: ταλέντο.
Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει ο Βασίλης Σπανούλης. Και, κάπου εδώ, σταματάει η κάθε κουβέντα.
Πλεονέκτημα: Ολυμπιακός
Small forward: Παπανικολάου εναντίον Χαραλαμπόπουλου
Στις μικρές εθνικές κάνει παπάδες, διακόνους και αρχιμανδρίτες μαζί. Στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος «χωλαίνει»: παρά το γεγονός πως οι προπονητές του (προεξάρχοντος του Αργύρη Πεδουλάκη) τον πίστεψαν και του έδωσαν ακόμα και φανέλα βασικού, ο 20χρονος παίκτης του «Τριφυλλιού» έχει δείξει μόνο ψήματα του (πλούσιου, αυτό είναι βέβαιο) ταλέντου του.
Από την άλλη, μπορεί ο Κώστας Παπανικολάου μετά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα στο ΝΒΑ προ διετίας να έγινε ο καλύτερος φίλος του πάγκου και να δέχθηκε τεράστιο πλήγμα η αυτοπεποίθησή του, όμως πλέον αρχίζει να θυμίζει σιγά- σιγά τον παλιό καλό «Παπ». Εσχάτως, μάλιστα, βρίσκεται σε τρομερή αγωνιστική κατάσταση, οπότε…
Πλεονέκτημα: Ολυμπιακός
Power forward: Πρίντεζης εναντίον Φώτση
Αν είχαμε 2009, ας πούμε, τότε θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες γαλανόλευκες τιτανομαχίες. Βλέπετε, ο Αντώνης Φώτσης έχει υπάρξει ένας από τους κορυφαίους Έλληνες παίχτες, με το αίμα που κυλάει στις φλέβες του να είναι αυστηρά παγωμένο (εξ ου και… άνιωθος), τ’ αθλητικά του προσόντα σπάνια να συναντώνται στη Γηραιά μπασκετική Ήπειρο και η εμπειρία του να χρειάζεται, συνήθως, περίπου 3.5 αιώνες στα παρκέ για ν’ αποκτηθεί.
Πλέον, όμως, το ημερολόγιο δείχνει 2017- και στο σήμερα ο Γιώργος Πρίντεζης απλά δεν παίζεται. Όχι από τον Φώτση μονάχα, αλλά από κανένα, σχεδόν, «τεσσάρι» της Ευρωλίγκα. Γι’ αυτό…
Πλεονέκτημα: Ολυμπιακός
Center: Μαραγκός εναντίον Μπουρούση
Μη σας μπερδεύει το όνομά του- μπορεί να είναι Μαραγκός, ωστόσο δεν είναι σε καμία περίπτωση «τσεκούρι». Ο 22χρονος σέντερ των «Ερυθρολεύκων» άφησε καλές εντυπώσεις στο American (το κολλέγιο που αγωνιζόταν στην- μαντέψτε- Αμερική) και γι’ αυτό αποκτήθηκε από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αλλά μέχρι εκεί.
Γιατί; Μα επειδή ο αντίπαλός του διαθέτει τον Γιάννη Μπουρούση. Ίσως ο Γιάννης να μην αποτελεί φέτος ακριβές αντίγραφο του περσινού του εαυτού στην Λαμποράλ, όμως μιλάμε για έναν παίχτη που όμοιό του ελάχιστες ομάδες της Ευρώπης διαθέτουν.
Πλεονέκτημα: Παναθηναϊκός
Ποιος θα έπαιρνε το εισιτήριο για τον τελικό, λοιπόν, αν έπαιζαν μόνο Έλληνες; Με άκρως μπακαλίστικους όρους, ο Ολυμπιακός… κερδίζει, όπως είδαμε, με 3-2 στις θέσεις της πεντάδας. Μ’ ελαφρώς πιο μπασκετικούς, η αλήθεια είναι πως οι «Κόκκινοι» διαθέτουν έναν απείρως πιο ισχυρό ελληνικό κορμό (κύριο χαρακτηριστικό του Παναθηναϊκού τα χρόνια της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του) και γι’ αυτό, εν πολλοίς, έχουν πάρει την τελευταία διετία τον αέρα του αιώνιου αντιπάλου του. Επομένως, Ολυμπιακός και επίσημα.
Ωστόσο, σήμερα στο παρκέ του ΣΕΦ δε θα παραταχθούν μόνο Έλληνες- θα παίξουν και οι περίπου 45-50 ξένοι που έχουν στο ρόστερ τους οι δύο «μονομάχοι». Και απόψε η ομάδα του Πασκουάλ θα είναι πολύ πιο υποψιασμένη. Δύσκολα θα παραδώσει ελαφρά τη καρδία το αγωνιστικό της τομάρι.
Σίγουρα: οι γηπεδούχοι ξεκινούν με τα λευκά στη σκακιέρα (και λόγω έδρας, φυσικά), όμως το ματς είναι περίπου στο 55-45%. Ο Παναθηναϊκός- κι ας μην είναι στα καλύτερά του- μπορεί να του κάνει τη ζημιά και να περάσει στον τελικό.
Βέβαια εκεί με αυτόν τον Άρη δε θα έχει καμία τύχη, αλλά…
Αφήστε λοιπόν στην άκρη τις οπαδικές παρωπίδες και απολαύστε όσο μπορείτε το παιχνίδι.
Άλλωστε, αν το καλοσκεφτείτε, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακριβώς αυτό.
Παιχνίδι.