Στις 13 Μαΐου 1990 η Ντινάμο Ζάγκρεμπ φιλοξενεί τον Ερυθρό Αστέρα για το πρωτάθλημα της ενιαίας (ακόμη) Γιουγκοσλαβίας. Αν και το ρήμα «φιλοξενεί» αποτελεί μάλλον ευφημισμό, αφού οι δύο ομάδες έχουν μακρόχρονη μεταξύ τους κόντρα, που το τελευταίο διάστημα έχει οξυνθεί από τα εθνικιστικά πάθη. Κροάτες από την μία. Σέρβοι από την άλλη. Θεωρητικά, ήταν ακόμη αδέρφια. Στην πράξη όμως η χώρα έχει ήδη διαλυθεί. Απλά δεν είχαν ξεκινήσει οι αδελφοκτόνες συγκρούσεις του αιματηρού εμφυλίου με τα γνωστά αποτελέσματα. Κάποιοι θεωρούν ότι η πρώτη μάχη που αποτέλεσε προάγγελο του πολέμου, δόθηκε εκείνη την ημέρα στο στάδιο «Μάξιμιρ» του Ζάγκρεμπ.
Σε αυτό το γήπεδο και στο βορεινό πέταλο «βασιλιάδες» ήταν οι Bad Blue Boys. Οι οργανωμένοι οπαδοί της Ντινάμο οι οποίοι μετά το 1986 είχαν πλέον ενωθεί, με την αγάπη για την ομάδα τους να μην αποτελεί τον μοναδικό κρίκο που τους συνέδεε. Στον πυρήνα της ιδεολογίας τους ήταν και οι σκέψεις για μια ανεξάρτητη Κροατία, οι οποίες ζυμώνονταν για καιρό μεταξύ των πολιτών, χωρίς πολλοί να τολμούν να τις εκφράσουν δημόσια.
Εκείνο το απόγευμα οι BBB δεν είχαν αγίους ούτε αγγέλους. Περίπου 3.000 Σέρβοι, «Delije», με αρχηγό τους τον διαβόητο Αρκάν είναι απέναντί τους. Όταν οι δύο «στρατοί» αντικρίζουν ο ένας τον άλλον, τα κιγκλιδώματα και η αστυνομία δεν μπορούν να τους σταματήσουν.
Το πρώτο αίμα στην διαμάχη μεταξύ Κροατών και Σέρβων θα χυθεί στο χορτάρι του «Μάξιμιρ»… Λίγο καιρό μετά θα αρχίσουν να πέφτουν νεκροί, όχι μόνο στα πεδία των μαχών, σε ένα ύπουλο πόλεμο με χιλιάδες άμαχους να πέφτουν νεκροί, ακρότητες και ελάχιστους «αθώους» σε κάθε πλευρά.
Οι Bad Blue Boys πάντως κερδίζουν τότε τα «παράσημά» τους και πλέον αναγνωρίζονται ως οι απόλυτοι Ultras. Σκληροί, παθιασμένοι και πολλοί από αυτούς βετεράνοι του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, οι BBB θεωρούνται -και είναι- εφιάλτης για οποιονδήποτε πηγαίνει ως φιλοξενούμενος στο Ζάγκρεμπ.
Βαθιά πολιτικοποιημένοι, περιγράφονται χαρακτηριστικά από τον σκηνοθέτη Σάσα Ποντγκόρελετς ο οποίος γύρισε ντοκιμαντέρ για αυτούς ως «αρκετά συνειδητοποιημένοι για την ταυτότητά τους και αρκετά τολμηροί για να εκφράσουν ανοιχτά τις απόψεις τους για μια ανεξάρτητη Κροατία, ακόμη και την εποχή που όλοι οι άλλοι φοβούνταν να μιλήσουν»…
Με τέτοιο υπόβαθρο δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι BBB δεν αρκέστηκαν στις δραστηριότητες ενός τυπικού συνδέσμου οπαδών, αλλά ενεπλάκησαν και στην πολιτική σκηνή, εκφράζοντας με κάθε τρόπο και κυρίως έμπρακτα την υποστήριξή τους στον Φράνιο Τούτζμαν, ο οποίος τελικά εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος του νέου ανεξάρτητου κράτους.
Ήρωας για αυτούς αρχικά, ειδικά μετά και την απόφασή του να ανεγερθεί μνημείο πεσόντων του πολέμου έξω από το γήπεδο της ομάδας, ο Κροάτης πολιτικός θα γίνει «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς μετά την δική του απόφαση να μετονομαστεί ο σύλλογος σε Κροάσια. Εκείνη την περίοδο, το Μάξιμιρ έγινε αφιλόξενο όχι μόνο για αντιπάλους αλλά και για εκείνον αφού σε κάθε επίσκεψή του οι αποδοκιμασίες ήταν τόσο έντονες και τα συνθήματα εναντίον του τόσο χυδαία, που συχνά «έπεφτε» ο φυσικός ήχος στις ζωντανές μεταδόσεις των αγώνων…
Μετά το 1999, όταν ο Τούτζμαν δεν βρισκόταν πια στην εξουσία, η Κροάσια επέστρεψε στην ιστορική της ονομασία και έγινε ξανά Ντινάμο, όμως οι Bad Blue Boys δεν σταμάτησε να αποτελεί ένα οπαδικό κίνημα χωρίς απόψεις, πολλές φορές ακραίες, αλλά και δίχως τα κότσια να τις εκφράσει δημόσια.
Από τα ραντάρ τους δεν φεύγει κανείς. Ούτε οι δημοσιογράφοι, που συχνά μπαίνουν στο στόχαστρό τους, ούτε οι εκάστοτε διοικήσεις, οι οποίες σχεδόν ποτέ δεν κατόρθωσαν να τους ελέγξουν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε όταν μιλάμε για «παιδιά» ενός αδελφοκτόνου πολέμου.
Οι παλιές καραβάνες αναλαμβάνουν να μυήσουν τους νέους και να τους μεταλαμπαδεύσουν τις ιδέες και την κοσμοθεωρία των Bad Blue Boys. Των κακών παιδιών του κροατικού ποδοσφαίρου των οποίων η φήμη (και όχι μόνο) έχει φτάσει ακόμη και μέχρι τα μέρη μας…