Η αυτοκτονία (αρχαία ελληνική γλώσσα: αὐτοκτονέω, αὐτός + κτείνω, φονεύω, εκείνος που φονεύει εαυτό) είναι η πράξη της εκ προθέσεως πρόκλησης θανάτου από το ίδιο το θύμα το οποίο έχει συνείδηση του θανατηφόρου αποτελέσματος της πράξης του.
Αυτός είναι ο απόλυτος ορισμός της αυτοκτονίας- εκτός κι αν μιλάμε για αγωνιστική, οπότε τότε το πράγμα αλλάζει. Tότε ο ορισμός είναι αυτό που είδαμε στο Κάουνας, εκεί που ο Ολυμπιακός κατάφερε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται…) να χάσει μέσα από τα χέρια του ένα δικό του παιχνίδι και να το χαρίσει ελαφρά τη βαθμολογική καρδία στην Ζαλγκίρις.
Οι Ερυθρόλευκοι δεν είχαν φέρει απλά το παιχνίδι στα μέτρα τους, είχαν βάλει τα 3/4 του σημαντικότατου ροζ φύλλου στην τσέπη τους κι ετοιμάζονταν για την πτήση της επιστροφής στην Αθήνα με φωτογενές χαμόγελο να κοσμεί τα χείλη τους.
Ωστόσο, στο τελευταίο λεπτό του αγώνα έπαθαν ολικό μπλακάουτ, «δώρισαν» κατοχές στην Ζαλγκίρις και στο τέλος μ’ ένα μεγάλο καλάθι του Ουόκαπ είδαν τον πορτοκαλί ουρανό σφοντύλι.
Κάπως έτσι, αντί για 12-9 και συνεχές φλερτ με την πρώτη οχτάδα, οι Πειραιώτες έπεσαν στον 11-10 και απομακρύνθηκαν από τα playoffs, χάνοντας μάλιστα και την ισοβαθμία με τους Λιθουανούς που αποτελούν έναν εκ των αντιπάλων τους στην κούρσα για το πολυπόθητο εισιτήριο της postseason.
Ο Ολυμπιακός τη φετινή σεζόν είναι η επιτομή του σκοτσέζικου ντους, καθώς μπορεί να πετύχει τις πιο εκκωφαντικές και ανέλπιστες νίκες τη μία αγωνιστική και την αμέσως επόμενη να γνωρίσει την ήττα από το προπαιδικό τμήμα αγγλικής ομάδας.
Ο coach Μπαρτζώκας από πέρυσι που επέστρεψε στον πάγκο του συλλόγου έχει συμβάλει τα μέγιστα στο να γυρίσει ο Ολυμπιακός στον σωστό μπασκετικό δρόμο- χωρίς τη δική του στιβαρή καθοδήγηση και το προπονητικό του εκτόπισμα, ένα σύνολο που δεν αγωνίζεται καν στο εγχώριο πρωτάθλημα, θα είχε πολύ χειρότερα αποτελέσματα.
Πριν βιαστεί κανείς να εκφέρει τις οποιεσδήποτε ενστάσεις επί του θέματος, απλά να θυμίσουμε πως δε μιλάμε για το πρώτο πέρασμα του κ. Μπαρτζώκα από τον Ολυμπιακό, όταν και είχε βρει μια στρωμένη (και πρωταθλήτρια Ευρώπης…) ομάδα, αλλά για εντελώς διαφορετικές συνθήκες: ο Έλληνας τεχνικός στη δεύτερη θητεία του ήρθε για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, μετά από μια σχεδόν καταστροφική περσινή σεζόν.
Επομένως, το να λέει κανείς πως ο Μπαρτζώκας είναι… λίγος για την ομάδα είναι επίδειξη λεκτικής βλακείας πρώτου μεγέθους.
Ωστόσο, στο ματς με τους Λιθουανούς ο coach πήρε μια- στα χαρτιά απολύτως λογική, αλλά εκ του αποτελέσματος άστοχη- απόφαση.
Ποια είναι αυτή; Το γεγονός πως επέλεξε να δώσει την τελευταία μπάλα στον Σλούκα.
Το εύλογο ερώτημα εδώ είναι αν έχουμε χάσει έστω και το λίγο μυαλό που είχαμε- αν δε δώσει την μπάλα στον ηγέτη του στην ακροτελεύτια επίθεση που κρίνει το ματς, πού στο καλό θα την δώσει; Δεκτό. Μόνο που…
Μόνο που- όποιος είδε τον αγώνα μπορούσε να το καταλάβει εύκολα- ο Κώστας είχε «σκάσει» κι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Και είναι απολύτως λογικό: ο Σλούκας πριν από μόλις 3 ημέρες έπαιξε 33 λεπτά κόντρα στην Βιλερμπάν και ήταν αυτός που χάρισε τη νίκη στους Πειραιώτες.
Σήμερα μέχρι και το 4ο δεκάλεπτο ήταν ξανά σούπερ, όμως μετά η κούραση τον έριξε στο καναβάτσο, με αποτέλεσμα ο Μπαρτζώκας να τον τραβήξει στον πάγκο στα κρίσιμα λεπτά.
Εκεί ανέλαβε δράση ο Σπανούλης, ο οποίος μπουμπούνισε δύο κομβικά τρίποντα και φάνηκε πως αρκούσαν για να δώσουν τη νίκη στους φιλοξενούμενους.
Και μπορεί ο Kill Bill να είναι 39 ετών και φέτος να μην παίζει όπως «υποδεικνύει» η ασύλληπτη καριέρα του, όμως το να μην του δίνεις την μπάλα στο τέλος όταν είναι ζεστός δεν βγάζει και πάρα πολύ νόημα.
Το χειρότερο που θα συνέβαινε στον Ολυμπιακό σε περίπτωση που αστοχούσε ο V-Span ήταν να πάει το παιχνίδι στην παράταση (αφήστε που ξέρουμε τι γίνεται συνήθως όταν αναλαμβάνει το κρίσιμο σουτ ο Σπανούλης, έτσι;) και να έχει μια δεύτερη ευκαιρία να κερδίσει εκεί τον αγώνα.
Αντ’ αυτού τι έγινε; Ο κουρασμένος Σλούκας πήρε την μπάλα, δεν μπόρεσε να κάνει μια απλή σταυρωτή στον προσωπικό του αντίπαλο (σε μια φάση, πάντως, που αν ήταν στην αρχή του αγώνα μπορεί και να δινόταν φάουλ…), ο Ουόκαπ του έκλεψε την μπάλα και έβαλε το λέι απ της νίκης.
Σύμφωνοι, ναι: ο Μπαρτζώκας δεν πήρε τάιμ άουτ πριν αναλάβει την επίθεση ο «Σλου», ωστόσο μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν έδωσε αυτός την οδηγία. Άπαντες ξέρουν, όμως, πως ένα απλό «Βασίλης η μπάλα» θα αρκούσε για να καταλάβουν οι παίκτες του τι πρέπει να κάνουν.
Σύμφωνοι, μέρος 2ο: αυτό το άρθρο δε θα γραφόταν καν αν ο ΜακΚίσικ έβαζε το αριστερό (και αμαρκάριστο) λέι απ στο 1:54 για το τέλος. Σύμφωνοι, μέρος 3ο: ο Σλούκας είναι ξεκάθαρα ο ηγέτης αυτής της ομάδας και ορθώς πήρε το βάρος- άλλωστε, είναι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού συνολικά από την αρχή της χρονιάς. Όμως…
Όμως, έχεις τον Σπανούλη στην πεντάδα. Έχει «κολλήσει» στα προηγούμενα λεπτά 2 τρίποντα. Ο Κώστας είναι «σκασμένος». Το ρολόι μετράει αντίστροφα και πας για τη νίκη της μέχρι τώρα σεζόν που σε βάζει σε θέση οδηγού για την 8άδα.
5…4…3…2…1…
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος λόγος να συνεχίσουμε να πατάμε πλήκτρα για να κάνουμε σαφές αυτό που θέλουμε να πούμε;